ดูเหมือนตอนนี้หมวยลี่จะลืมนึกถึงคำสั่งของค่ายไปชั่วขณะ และเมื่อหน้าจอสว่างวาบมีแจ้งเตือนเข้ามาอีกครั้งดวงตาคู่สวยก็เบิกโตกับข้อความที่ได้อ่าน
แชต: ค่าย
ค่าย: อยากให้ฉันลงไปรับถึงที่โต๊ะใช่ไหม?
หมวยลี่: อย่านะคะ
ริมฝีปากบางเม้มแน่น หัวใจเริ่มเต้นถี่รัวเพราะกลัวคนเจ้าอารมณ์จะโผล่มาที่โต๊ะจริง ๆ
ค่าย: เอาเสื้อมันออกซะ อย่าเอามาขึ้นรถ
ค่าย: ลี่ดื้อกับเฮียมากเกินไปแล้วนะรู้ตัวไหม
หลังอ่านถ้อยคำนั้น เหมือนมีพลังงานบางอย่างชวนให้ขนลุกซู่ทั้งตัว สัญชาตญาณบอกว่าตอนนี้ต้องรีบไปให้เร็วที่สุด เพราะดูเหมือนคนที่กำลังรอใกล้จะหมดความอดทนเต็มทีแล้ว
“ลี่ขอกลับก่อนได้ไหม”
“อ้าว ทำไมรีบกลับ ห้องอยู่แค่นี้เอง” โจถาม
“ปกติลี่นอนเร็วน่ะ ถึงเวลามันก็ง่วงตลอดเลย” เธอขยิบตาส่งสัญญาณ ให้โมมายด์ช่วยพูดอีกแรง
“อะ อ๋อใช่ ๆ ยัยลี่นอนเป็นเวลาแบบนี้จนชินแล้ว”
“เหรอ?” ฝันหวานที่ไม่รู้แผนรีบตั้งคำถาม แต่ถ
