ร่างสูงไม่ได้พูดอะไรต่อ ความเงียบแทรกผ่านเข้ามาแทนบทสนทนา ทั้งคู่ปล่อยให้เวลาผ่านไปอย่างช้า ๆ
ในขณะที่คนหนึ่งนิ่งเฉยราวกับน้ำเย็น แต่อีกคนกลับฟุ้งซ่านไปด้วยความคิดมากมายที่ตีตื้นขึ้นมากลางอก
ราวกับว่าคำขอของเธอมันยากเกินไป
“การทิ้งของของคนที่ทำให้เฮียเจ็บปวด มันยากเย็นขนาดนั้นเลยเหรอคะ” เธอตั้งคำถาม ขณะที่หัวใจเต้นช้าลงอย่างเจ็บปวด หากเขาสังเกตคงเห็นว่าตอนนี้เธอกำมือเอาไว้แน่นจนมันปวดหนึบ
“ถ้าอยากทิ้ง ฉันจะทิ้งเอง ไม่ต้องมาสั่งว่าฉันควรทำอะไร”
เจ็บ คำตอบกลับนั้นเป็นดั่งปลายเข็มนับพันเล่มทิ่มแทงลงมากลางอก
“ลี่โง่ขนาดนี้แล้ว ขอแค่เรื่องนี้ทำให้กันไม่ได้เลยเหรอคะ”
“ทำไมวันนี้ถึงทำตัวงี่เง่ากับฉันนัก”
หมวยลี่เหม่อมองไปตรงหน้า เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้สายตากำลังโฟกัสที่จุดไหน เพราะมันพร่ามัวไปหมด
เกิดคำถามที่ย้ำกับตัวเองภายในใจ ในห้วงความอดทนที่กำลังสั่นคลอน เธอต้องลืมคำพูดที่สาด
