เป็นเวลาหลายชั่วโมงที่ร่างเล็กไม่ได้หยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋า เธอคาดเดาเอาไว้ว่าค่ายน่าจะโทรหรืออาจส่งข้อความมา ทว่า ความมั่นใจนั้นถูกลบหายไปทันที เมื่อเห็นหน้าจอที่ว่างเปล่า
มันผิดคาดไปหมด
ทั้งที่เขาทำเหมือนอยากจะพูดคุยบางอย่างกับเธอ ถึงขั้นโทรหาซานแท้ ๆ กลับไม่แม้แต่จะส่งข้อความมาเลย
เป็นอีกครั้งที่หมวยลี่ไม่สามารถคาดเดาอารมณ์ของค่ายได้ มันยากสำหรับเธอจริง ๆ และตอนนี้กลายเป็นว่า ตอนนี้กระต่ายตัวน้อยกำลังร้อนรนใจแทน
“ลี่เก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าไว้หรือยังลูก” เสียงเรียกจากแม่ที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาทำให้หมวยลี่ที่กำลังเหม่อสะดุ้งเล็กน้อย เธอรีบปิดหน้าจอมือถือทันที
“ยัง ยังค่ะแม่”
“จะย้ายไปแล้วทำไมยังไม่รีบเก็บอีกลูก มาเดี๋ยวแม่ช่วย”
“…”
ดวงตากลมทอดมองผู้เป็นแม่ที่เดินไปหยิบกระเป๋าใบใหญ่ คล้ายความรู้สึกผิดมันตีตื้นขึ้นมาจุกตรงอก หลายเรื่องที่เธอโกหกในตอนนี้ ทำให้บางครั้งก็แทบไม่กล้
