ร่างเล็กกัดริมฝีปากตัวเองจนเจ็บ เฝ้ามองหน้าจอโทรศัพท์เนิ่นนานเกือบยี่สิบนาที รอคอยคำตอบจากคนที่ไม่เคยเห็นค่า ราวกับคนโง่ เพราะต่อให้รอยังไงค่ายคงไม่คิดจะตอบกลับมา เขาชอบทำให้เธอกระวนกระวายใจอย่างนี้ประจำ
“ไม่ต้องรอแล้วหมวยลี่” เสียงแผ่วเบาเอ่ยย้ำเตือนกับตัวเอง จากนั้นก็ปิดหน้าจอ เอาโทรศัพท์วางไว้บนหัวเตียง พลางเอนตัวลงนอนดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่าง พยายามข่มตาหลับ
หมวยลี่กำลังบอกกับตัวเองว่า เขาไม่รักเธอมันไม่เป็นไรเลย ขอแค่อย่ามีใครก็พอ เพราะแค่เป็นคนไม่ถูกรักมันก็เจ็บมากพอแล้ว หากรู้ว่าในความสัมพันธ์นี้ยังมีคนอื่นซ่อนอยู่คงรับไม่ไหว
วันต่อมา @มหาวิทยาลัย
สายตาของเหล่าหนุ่มรุ่นน้องรุ่นพี่ต่างจับจ้องมายังร่างเล็กที่กำลังเดินตรงไปหากลุ่มเพื่อนที่รออยู่ตึกคณะ เป็นภาพที่หมวยลี่ควรจะชิน แต่เธอก็ไม่เคยชินเลยสักครั้ง
ทว่า สายตาของคนนับร้อยก็ไม่สู้สายตาของค่ายเพียงคนเดียว เพราะมันทำให้เธอทั้
