ร่างเล็กถูกดึงให้เซมากระแทกกับแผงอกแกร่ง ฝ่ามืออีกข้างเลื่อนต่ำลงบีบสะโพกบางแน่น ก่อนที่เขาจะโน้มหน้าเข้ามาชิดใบหู กระซิบถามเสียงต่ำ ใกล้จนลมหายใจร้อน ๆ กระทบผิวกาย
“มีความสุขดีไหม ตอนไปกับคนอื่น อ่า แต่คงจะมีความสุขมากสินะ ถึงได้ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ขนาดนั้น” เขางับใบหูเล็กเบา ๆ ก่อนจะเลื่อนลงฝังรอยเขี้ยวบนผิวที่ซอกคอขาวอย่างจงใจ “ถ้าฉันไม่กลับมาวันนี้ เธอกับมันจะไปต่อที่ไหนกันดีล่ะ”
“เฮีย!!”
“ทำไม?” หัวคิ้วหนาขมวดเข้ม ค่ายไม่ได้รู้สึกเลยว่าคำพูดของตัวเองมันแรงเกินไป เพราะในตอนนี้ เขากำลังหน้ามืดจากความโกรธที่เดือดพล่านอยู่กลางอก
ทั้งที่ถามถึงเรื่องของเขาแท้ ๆ แต่ค่ายกลับทำเหมือนไม่อยากตอบพยายามเบี่ยงประเด็นแล้วหาเรื่องแทน แถมคำพูดที่ใช้ยังเหมือนปลายมีดกรีดลึกลงตรงกลางใจคนฟังอย่างไม่คิดจะปรานี
“ถ้าลี่บอกว่ามีความสุข เฮียจะพอใจใช่ไหมคะ”
“…” ใบหน้าหล่อผละออกจากซอกคอช้า ๆ ก่อนที่สายตาคมจะต
