ทันทีที่ขยับตัว ความปวดร้าวก็แล่นพล่านไปทั่วร่าง ร่างเล็กสะลึมสะลือรู้สึกได้ถึงลำคอที่แหบพร่า เปลือกตาหนักอึ้งและร้อนผ่าว แทบจะขยับไม่ได้ ราวถูกกดทับศีรษะ เนื้อตัวรุม ๆ เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาว
เมื่อคืนช่วงประมาณตีสี่ หลังเสร็จกิจกรรม ค่ายสั่งให้ธันวามาส่งร่างเล็กที่คอนโด ตอนนั้นแม้แรงจะเดินยังแทบไม่มี มันเจ็บและจุกไปทั่วท้องน้อย จนธันวาต้องอุ้มขึ้นมาส่ง
“อื้อ~” เสียงหวานแหบพร่าดังเล็ดลอดออกมาจากร่างเล็กที่ซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา เธอพันตัวไว้ราวกับดักแด้ ทว่าเหงือกลับท่วมเต็มใบหน้า โชคดีที่เมื่อวานบอกแม่เอาไว้แล้วว่าจะขอกลับมานอนคอนโด
วันนี้เธอมีเรียน แต่แรงจะลุกขึ้นยังแทบไม่มี จึงต้องโทรไปบอกโมมายด์ฝากลาให้ เพราะไม่สามารถไปเรียนได้จริง ๆ
(ทำไมจู่ ๆ ป่วยได้ แกยังดี ๆ อยู่เลยนะ)
“ไม่รู้เหมือนกัน” ร่างเล็กพยายามปิดบังเรื่องราวเมื่อคืน เธอแค่ไม่อยากให้เพื่อนมองค่ายไม่ดีไปมากกว่านี้ ต่อให
