บรรยากาศระหว่างเจ้านายกับลูกน้องพลันตึงเครียด ต่างทิ้งคำถามค้างเอาไว้ล่องลอยในอากาศที่หนักอึ้ง ไม่มีใครตอบได้
ธันวาเองก็เริ่มเข้าใจบางอย่าง เข้าใจในความรู้สึกที่ค่ายพยายามซ่อนเอาไว้ มันไม่ได้อยู่ลึกอะไรเลย ตรงกันข้ามความรู้สึกนั้นตื้นจนสัมผัสได้ผ่านแววตา และถ้อยคำที่เขาไม่เคยพูดออกมาตรง ๆ ถึงแม้ที่ผ่านมาจะสับสน แต่วันนี้ธันวามั่นใจแล้ว
“มึงจะให้กูพูดกับใคร ในเมื่อทุกคนรอสมน้ำหน้า” ถ้อยคำที่เปล่งออกมาราวกับกำลังข่มความสั่นเครือในน้ำเสียง “มึงจะให้กูพูดว่ารู้สึกผิดอีกสักกี่ครั้ง ความจริงก็คือตอนนี้กูไม่สามารถทำอะไรได้เลย”
ใบหน้าหล่อก้มลง มือหนากำแน่นจนเส้นเลือดชัดขึ้น เขากำลังตอกย้ำกับตัวเองซ้ำ ๆ ว่าทำอะไรไม่ได้ ต่อให้ตะโกนคำว่าขอโทษออกไปจนสุดเสียง เธอที่อยู่สูงส่งขนาดนั้นคงไม่มีทางได้ยิน
“กูขอถามอีกครั้ง มึงรักลี่ใช่ไหม” ธันวายิงคำถามออกไปตรง ๆ คำที่ใครต่างก็อยากได้ยินค่ายพูดมันออกมาส
