หมับ! พรึบ!
เรียวแขนเล็กถูกดึงกระชาก จากนั้นแผ่นหลังก็ถูกผลักกระแทกมาแนบติดกับผนังปูนแข็ง ๆ ความเย็นของพื้นผนังแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย
“หนีทำไม” ใบหน้าคมคายโน้มลงมาใกล้ จนไออุ่นของลมหายใจกระทบลงบนผิวบริเวณซอกคอ
ร่างเล็กไม่แม้แต่จะเอนตัวหลบ เธอยืนนิ่ง ยอมให้เขาขยับเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ ก่อนจะเปล่งคำถามออกมาในน้ำเสียงแผ่วเบา “อารมณ์ดีขึ้นแล้วเหรอคะ”
“เธอกำลังทำให้ฉันหงุดหงิดอีกครั้ง”
“ถ้าต้นเหตุเป็นเพราะลี่ อย่างน้อยมันก็ยังดีกว่าเป็นเพราะคนอื่น”
น้ำเสียงเด็ดขาดทำให้ค่ายต้องหยุดฟัง เขาชะงักเล็กน้อยกับคำตอบของเธอ รู้ดีว่าตอนนี้กระต่ายตัวน้อยกำลังตัดพ้อไปต่าง ๆ นานา และรู้วิธีจัดการมันให้อยู่หมัด
“ลี่ไม่อยากงี่เง่า แต่คราวหน้าถ้าหงุดหงิดจากเธอ อย่าเอามาลงกับลี่อีก” เธอกำลังเตือน เพียงแค่สิ่งเดียวที่อยากให้เขาทำให้ได้ เหมือนลืมอะไรบางอย่างไปชั่วขณะ ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์อะไรเลยด้วยซ้ำ
