ค่ายเดินกลับเข้ามาภายในคฤหาสน์ ก่อนจะเจอกับจูนที่ตรงเข้ามาถามด้วยท่าทีที่เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด บ่งบอกถึงความหวาดกลัว เธอก้มหน้าต่ำ ไม่กล้าแม้แต่เงยขึ้นสบตา
“คุณค่าย… จะทานอาหารเช้าเลยไหมคะ”
“ฉันจะกลับไปเพนท์เฮ้าส์” เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา ก่อนจะเดินผ่านสาวใช้ไปราวกับคนไร้ความรู้สึก
ทุกอย่างเกิดขึ้นกะทันกันจนค่ายยังงุนงงกับเรื่องราวนี้ เขาถามตัวเองว่าควรปล่อยเธอไปจริง ๆ ใช่ไหม แต่เสียงตอบจากข้างในกลับยิ่งตอกย้ำความจริง ต่อให้ไม่อยากปล่อย แล้วเขายังเหลืออะไรให้ยื้ออีก
ทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง
แล้วจำเป็นต้องสนใจอะไรอีก
ลมหายใจร้อนถูกพ่นออกมากระแทกอากาศ ขณะที่ขาแกร่งก้าวเดินขึ้นบันได บังเอิญสวนทางกับน้องชายคนเล็ก แม้ตั้งใจจะเมินทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่เสียงท้วงที่ดังขึ้นก็ทำให้ฝีเท้าต้องหยุดลง
“ลี่ไปแล้วใช่ไหม”
“อืม” ค่ายไม่ได้ถามว่าน้องชายรู้เรื่องนี้ได้ยังไง แต่คงไม่ใช่เ
