เบื้องหน้าที่สองแม่ลูกกำลังก้าวตรงไป คือชายผู้ทรงอำนาจแห่งตระกูลเฟิงเฉิน ยืนต้อนรับด้วยรอยยิ้มกว้าง รอยยิ้มนั้นดูอบอุ่นทั้งสายตาที่เปี่ยมความสุข
“ที่บริษัทมีประชุมด่วน ขอโทษที่เฮียไม่ได้ไปรับธิกับลูกด้วยตัวเอง” เมื่อสองแม่ลูกเดินมาหยุดตรงหน้า คนเป็นพ่อก็เก็บอาการดีใจที่เอ่อล้นในอกไม่ได้ รีบอธิบายทันที
“ไม่เป็นไรค่ะ” เสียงของแม่ที่ตอบกลับนั้น ทำให้หมวยลี่สัมผัสถึงบางอย่างที่ยังปิดกลั้นกลางใจ
“ธินอนห้อง…” ผู้นำใหญ่ของคฤหาสน์ยังเอ่ยไม่จบ ธิดาที่ยืนข้าง ๆ กับลูกสาวก็รีบขัดขึ้นมาก่อน
“ฉันขอนอนห้องติดกับลูกนะคะ”
“อืม ได้สิ แค่ธิกับลูกยอมมาอยู่ด้วยกัน เฮียก็ดีใจมากแล้ว” รอยยิ้มบนใบหน้าแปรเปลี่ยนเป็นความจริงจัง เมื่อหลงอวี่หันไปมองลูกน้องที่ยืนรอคำสั่งอยู่ไม่ไกล
“พานายหญิงกับลูกฉันขึ้นไปที่ห้อง”
“ครับท่าน”
“มื้อเย็นป๊าจะให้แม่บ้านจัดอาหารไทยให้ หนูอยากทานอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าลี่หลิน
