ปราบค่าย – 11/2
957 Words
รถหรูจอดเข้าซองสำหรับวีไอพี เมื่อเครื่องยนต์ดับสนิท ค่ายก็ขยับตัวเอนมาซุกใบหน้าลงบนซอกคอขาว เขาสูดดมกลิ่นหอมประจำตัวของร่างเล็กครู่หนึ่ง ก่อนจะผละออก มองคนปากกล้า แต่ตอนนี้กลับนั่งตัวแข็งทื่อ
“ทำไมนิ่งแบบนั้น?”
“ลี่แค่… ทำตัวไม่ถูก” เสียงหวานเอ่ยตอบแผ่วเบาในลำคอ เนื้อตัวของเธอสั่นไหวเล็กน้อยตอนที่ฝ่ามือหนาวางลงมาบนเรียวขาเล็ก ไม่เพียงเท่านั้น เขายังลูบไปมาเชื่องช้า
“เด็กดี เดี๋ยวเฮียจะทำให้หนูผ่อนคลายเอง”
ภายในห้อง
ร่างเล็กถูกดันแนบติดกับผนังเย็นเฉียบ ริมฝีปากบางถูกบดเบียดแบบไม่ให้ตั้งตัว ความชำนาญของค่ายทำให้หมวยลี่อ่อนระทวย เธอรู้สึกได้เลยว่าตัวเองตามเขาไม่ทัน
“ฉันจะให้เงินเป็นรายเดือน สองแสนพอใจใช่ไหม? หรืออยากเรียกเพิ่ม”
นัยน์ตาคู่สวยพลันวูบไหว เธอไม่ชอบที่อีกฝ่ายเสนอเงินให้แบบครั้งนั้น เพราะการทำแบบนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับการขายตัว ทั้งที่ความจริงเธอเต็มใจเดินเข้าไปในความสัมพันธ์นี้ด้วยความรู้สึก เป้าหมายคือหัวใจไม่ใช่เงิน
“ลี่ไม่ได้ขายตัว”
“เป็นแค่ความสัมพันธ์ทางร่างกาย เธอควรได้รับตามความเหมาะสม” ค่ายไม่ใช่คนที่ชอบเอาเปรียบ เขาแฟร์เสมอกับเรื่องบนเตียง อาจดูเหมือนเห็นแก่ตัวเรื่องความรู้สึก การยื่นเงินให้บอกถึงความต้องการทางกายเท่านั้น ถือว่าแบ่งแยกชัดเจนระหว่างความรักกับคู่นอน
“ครั้งแรก อยากจะให้มันกับฉันฟรี ๆ หรือไง”
“… แต่สักวันเฮียอาจจะรักลี่ก็ได้”
“คิดแบบนั้น?”
จู่ ๆ ก็รู้สึกว่าไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศทำให้หนาวเหน็บขึ้นมาจนสะท้าน ความเงียบชวนให้บรรยากาศระหว่างทั้งสองคนเริ่มอึดอัด
ดวงตากลมจับจ้องแผ่นหลังกว้างที่จู่ ๆ ก็เดินหายไปด้วยหัวใจที่สั่นไหวและปวดหนึบ เพียงไม่นานค่ายก็เดินกลับมาพร้อมขวดไวน์ในมือ
“จะดื่มเหรอคะ”
“ไม่ใช่” สายตาคู่คมไล่มองร่างเล็กอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะนั่งลงบนโซฟา “มายืนตรงนี้”
หมวยลี่ก้าวขาเดินไปตรงหน้าตามคำสั่งโดยไม่ปริปากเอ่ยถามออกมาสักคำ เมื่อหยุดยืนตรงหน้าอีกฝ่ายแล้ว เสียงคำสั่งก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง
“ถอดเสื้อผ้าออก” เขาเอ่ยคำสั่งพลางเอนหลังไปพิงกับพนักของโซฟาอย่างใจเย็น
มือเล็กพลันกำแน่น ความร้อนพลุกพล่านแล่นเข้ามาโหมในร่างกาย ทั้งน้ำเสียงและสายตานิ่งเฉยของค่าย ทำให้เธอมวนท้องอย่างบอกไม่ถูก
“ไม่ต้องอาย เพราะฉันก็จะถอดเป็นเพื่อนเธอเหมือนกัน” ว่าจบเขาก็ดึงเข็มขัดราคาแพงออก ปลายนิ้วตวัดตะขอกางเกงให้หลุดจากกัน ค่อย ๆ รูดซิบลง ในขณะที่สายตาคู่เย็นยะเยือกยังเอาแต่จับจ้องร่างเล็กที่กำลังยืนนิ่ง
“ถ้าไม่อยากทำ ก็ออกไป” เขาเอ่ยคำไล่เหมือนไม่คิดจะรั้ง เพราะรู้ดีว่าเธอจะยืนอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน
เปลือกตาสีอ่อนปิดลงชั่วครู่อย่างเตรียมใจ ก่อนจะลืมตาขึ้นช้า ๆ จากนั้นก็เริ่มปลดเปลื้องเสื้อผ้าบนเรือนร่างออกทีละชิ้น โดยมีคนที่นั่งบนโซฟาจ้องมอง ราวกับกำลังรับชมการแสดงที่ถูกใจ
“สวย” มุมปากยกโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้ม นัยน์ตาคู่คมฉายแววความพึงพอใจ “สวยกว่าที่เคยจินตนาการ”
ใบหน้าหวานร้อนผ่าวกับถ้อยคำลามกนั้น แม้จะเขินอายแต่ก็วูบวาบในเวลาเดียวกัน คนที่นั่งบนโซฟาเริ่มปลดกางเกงลงจากท่อนขา ครั้งแรกที่หมวยลี่ได้เห็นแก่นกายขนาดใหญ่ ทำเอาเธอรู้สึกเหมือนถูกดึงลงไปในปล่องภูเขาไฟ และจมลึกลงในลาวาที่ร้อนระอุ
ขนาดใหญ่โตนั้น… กับครั้งแรก นึกไม่ออกเลยว่ามันจะเข้ามาในตัวเธอได้ยังไง
“จะยืนอยู่ตรงนั้น หรือมานั่งบนตักดี?” ไม่ใช่ประโยคคำถาม แต่เป็นการออกคำสั่งผ่านสายตา ร่างเล็กเดินนวยนาดมาหย่อนตัวนั่งลงบนตักที่รอรับ แท่งเนื้อที่เสียดสีอยู่ตรงช่วงล่างชวนให้สมองขาวโพลนไปพร้อมกับสัมผัสวูบวาบ
จนถึงตอนนี้หมวยลี่ก็ยังถามตัวเอง ว่าคิดดีแล้วใช่ไหม ที่จะเป็นหมากเดินตามเกมของเขา เหมือนปลายนิ้วค้างเติ่งอยู่บนสวิตช์ เพียงแค่แตะลงไปทุกอย่างก็จะเริ่มต้นขึ้น
“ต่อไปนี้… เฮียจะสนใจแค่ลี่ใช่ไหมคะ”
ในเวลานี้ หมวยลี่ไม่ชอบรอยยิ้มของค่ายเอาซะเลย แถมยังแววตาที่มองเธอเป็นเพียงของเล่นชิ้นใหม่ติดโบว์แดง ที่กำลังจะยกชูให้กลายเป็นของโปรดปรานแค่ชั่วคราว
“ขึ้นอยู่กับเธอว่า… ทำให้ฉันสนใจได้มากขนาดไหน” ใบหน้าคมคายก้มลงมาบนลาดไหล่ งับลงเบา ๆ ฝังรอยเขี้ยวเอาไว้อย่างอดใจไม่ไหว
“ลี่ไม่เก่ง แถมยังไม่เคยทำ เฮียจะดุไหมคะ” เธอถามพร้อมขยับสะโพกเคลื่อนไหวร่างกายบดตักแกร่ง ขนาดปากบอกว่าไม่เคย แต่สิ่งที่ทำอยู่ตอนนี้คือการยั่วยวน
เธอกำลังซุกซน ราวกับไม่กลัวเลยสักนิด ว่าจะถูกเสือตัวใหญ่ขย้ำจนสุดแรง
มือหนาบีบเคล้นบนก้อนกลมที่นุ่มนิ่ม สลับกับลูบไล้ เพียงแค่สัมผัสนั้น หมวยลี่ก็รู้สึกเหมือนมีผีเสื้อมากมายบินวนอยู่ในท้อง เธอกำลังเคลิ้มไปกับการกระทำของเขา
- Writer
