ในที่สุดค่ายก็ยอมกลับ หมวยลี่ได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ก่อนจะหันไปมองแม่ที่ยังคงนอนหลับไม่รู้สึกตัว ขาเล็กก้าวไปนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดิมอย่างหมดแรง
แต่ไม่นานหลังจากนั้น เสียงปลดล็อกประตูก็ดังขึ้นอีกครั้ง ทำเอาร่างเล็กสะดุ้ง รีบหันขวับไปมองด้วยความหวาดหวั่น กลัวว่าเขาจะย้อนกลับมาอีก
ลมหายใจที่กลั้นค้างเอาไว้พลันถูกปล่อยออกมาเฮือกใหญ่ เมื่อเห็นว่าคนที่เดินผ่านประตูเข้ามาคือท่านไกรวิชญ์
“ธิดายังไม่ฟื้นใช่ไหม”
“ค่ะ ท่าน”
ไกวิญช์เดินเข้ามาหยุดข้างเตียง ก่อนหน้านี้บังเอิญเจอกับลูกชายของตัวเองตรงลานจอดรถ แต่ไม่ทันได้เรียกเอาไว้ และเมื่อเห็นสีหน้าของเด็กในบ้าน ก็พอเดาออกได้ไม่ยาก ว่าคงเพิ่งถูกขู่บังคับอีกตามเคย
“หนูอย่าเศร้าไปเลย ตอนนี้ธิปลอดภัยแล้ว แค่รอเวลาร่างกายฟื้นตัว”
“… ค่ะ” ดวงตากลมคู่สวยเงยขึ้นมองผู้มีพระคุณอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่ริมฝีปากบางจะค่อย ๆ ขยับ เปล่งถ้อยคำออกมาอย่างแผ่
