หมวยลี่เม้มปากแน่น เมื่อชายแปลกหน้าตรงหน้ายังคงจ้องมาไม่ละสายตา และชื่อนั้นที่เอ่ยออกมากำลังหมายถึงใครกัน
ความเงียบปกคลุมภายในห้องอยู่พักใหญ่ ระหว่างนั้นเธอพยายามทวนดูอย่างหนักว่าเคยเจอกับชายคนนี้มาก่อนหรือเปล่า แต่ด้วยความที่แม่เกิดและโตมาในคฤหาสน์ทรัพย์หิรัญสกุล จึงไม่ได้มีเพื่อนที่สนิทสนมนอกจากเป็นคนในบ้าน หรือชายคนนี้อาจจะเป็นเพื่อนสมัยเรียน
“มาเยี่ยมแม่เหรอคะ ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวหนูออกไปรอข้างนอก” ร่างเล็กเอ่ยอย่างมีมารยาทและนอบน้อม แต่ยังไม่ทันได้เดินไปไหนก็ต้องชะงักกับคำปราม
“ไม่ต้อง ๆ หนูมานั่งด้วยกันสิ”
“เอ่อ…”
“มานั่งใกล้ ๆ สิ”
หมวยลี่มีท่าทีเกร็งไปทั้งร่างอย่างเห็นได้ชัด เธอทำตัวไม่ถูกและไม่สนิทใจที่จะต้องไปนั่งใกล้คนแปลกหน้า จึงเลือกเดินมาอยู่อีกฝั่งของเตียง
“ไฮเดรนเยียสีฟ้า” จู่ ๆ เสียงทุ้มนุ่มที่แฝงความสุขุมก็เอ่ยขึ้นมาเบา ๆ สายตาคู่นั้นทอดมองช่อดอกไม้สีฟ้าที่จัดวางอย
