เวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมงหลังจากที่รับรู้ว่าตัวเองเป็นคนดังโดยไม่รู้ตัว เอสซี่ยังคงจ้องมองหน้าของรุ่นน้องสาวต่างคณะนิ่ง อาการที่เธอมองเขาสลับกับเซนต์ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามันคิดไปถึงไหนต่อไหน
“พี่เอสซี่ลากมะม่วงออกมาทำไมค่ะ” มะม่วงได้รับข้อความให้เดินออกมาจากห้อง เพียงแค่ขาเธอก้าวพ้นประตูห้องสโมสร แขนเรียวก็ถูกฉุดรั้งโดยเจ้าของข้อความให้เดินตามไปที่รถคันหรูที่จอดอยู่
“เรียนเสร็จรึยัง”
“วันนี้ไม่มีเรียนค่ะ มะม่วงแค่มาส่งรายงาน”
“งั้นกลับกัน”
“ไม่เป็นไรค่ะ พี่เอสซี่จะกลับแล้วเหรอคะ”
“ใช่! พี่อยากกลับแล้วว่าจะแวะไปส่งน้องก่อน ขายังเจ็บอยู่ไม่ใช่หรือไง”
“ไม่เป็นไรค่ะ มะม่วงกลับรถเมล์ได้ ขับรถดีๆ นะคะ”
“ขึ้นรถ”
“แต่มะม่วงยังไม่อยากกลับ”
“กลับได้แล้ว เดี๋ยวรถติด”
“สวัสดีค่ะ พี่เอสซี่คนดีคนเดิมของน้องมันแกว” เสียงหวานของสาวรุ่นน้องในคณะคนดีคนเดิมที่ขยันหาคู่จิ้นไม่หยุดหย่อนดังขึ้น
“
