“ปล่อยให้นอนแบบนั้นดีเหรอว่ะ” เอสซี่เอ่ยบ่นพึมพำกับตัวเองระหว่างที่สองเท้ากำลังก้าวเดินออกห่างมาจากห้องวีไอพีเรื่อยๆ
“ฉันไม่ผิดสักหน่อย ใครใช้ให้เมาจนหลับไปเอง”
“หรือผิดว่ะ ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนเดียว…โอ๊ย แล้วอีพวกเพื่อนเวรก็ดันมาทิ้งภาระแล้วหนีอีก” ระหว่างที่เอสซี่กำลังตบตีกับตัวเองว่าควรทำยังไงกับนังน้องในห้องวีไอพีดี ขาแกร่งของเขาก็ต้องหยุดชะงัก เหมือนมีอะไรกำลังฉุดดึงเอาไว้
มะม่วงเดินตามมาอย่างเงียบๆ ร่างบางเดินเซไปเซมาด้วยสติอันน้อยนิด
“อ๊ะ!…นังน้องมะม่วงปล่อยขาเดี๋ยวนี้นะ” เอสซี่ก้มลงมองขาของตัวเอง พบว่าคนที่เมาเกือบจะไร้สติทิ้งตัวลงเกาะขาเขาแน่น
“มะม่วงไม่ปล่อย พี่เอสซี่จะทิ้งมะม่วงเหรอ”
“ทิ้งอะไรกัน แค่…” จะปฏิเสธออกไปในทันทีก็ไม่ได้เพราะเขาจงใจทิ้งเธอเอาไว้ในห้องนั้นจริงๆ
“ลุกขึ้นมาก่อนมะม่วง” เขาค่อยๆ ย่อตัวลงเพื่อจับรุ่นน้องสาวให้ลุกขึ้น ทว่ามือของเธอมันเหนี่ยวยิ่งกว่าหนว
