“เปิดสิประตู” เมื่อมาถึงหน้าประตูห้องแล้วรุ่นน้องสาวก็ยืนนิ่ง คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเป็นปม ใบหน้าสวยเคร่งเครียดเหมือนกำลังพยายามนึกอะไรบางอย่าง
“อ่า…จำรหัสไม่ได้อะ”
“คีย์การ์ดล่ะ”
“อยู่ในกระเป๋ารึเปล่านะ”
“ยังจะมาเล่นอีก พี่ปล่อยให้นอนหน้าห้องนะ”
“อ๊ะ! อย่าทิ้งหนูสิ พี่เอสขา ล้วงให้หน่อยแขนไม่มีแรงเลยอะ”
“ตกลงเมาหรือเป็นง่อย ทั้งขาทั้งแขนของน้องมันถึงได้เปลี้ยไปหมด” เป็นการถอนหายใจซ้ำแล้วซ้ำอีกทิ้งด้วยความเหนื่อยหน่าย ทั้งที่รู้ดีว่ารุ่นน้องไม่ได้เป็นอะไร ทุกอย่างมันเกิดจากความจงใจของเธอล้วนๆ แต่เขาก็ดันไหลไปตามน้ำซะงั้น
“ไม่เห็นจะมี เอามาด้วยรึเปล่า” เอสซี่จับร่างบางของมะม่วงพิงเข้ากับฝาผนังห้อง ก่อนจะจับเอากระเป๋าสะพายใบเล็กมาเปิดออกแล้วค้นหาคีย์การ์ด
สองแขนเรียวรีบคล้องเกี่ยวเข้าที่ลำคอแกร่งเพื่อพยุงร่างของตัวเองไม่ให้ล้มลงไปกองกับพื้น
ไอ้เมามันก็เมาจริงอยู่หรอกแต่ก็พอมี
