หนี้รักมาเฟีย (แคท-นาธาน)

แค่เพื่อน

บทนำ

"ไหนล่ะเงิน จะให้ฉันยืนรออีกนานแค่ไหน ถ้าไม่มีเงินก็รีบหอบลูกหอบหลานไสหัวออกไป!" ริมฝีปากที่เคลือบลิปสติกสีแดงขยับพูดอย่างเกรี้ยวกราด ทำเอาคนที่ยืนฟัง ซ้้ำกำลังเก็บเอาหลายๆ อย่างไปคิดจนเผลอสะดุ้งอย่างแรง

"หนูขอเวลาอีกหนึ่งเดือนได้ไหมคะ หนูจะพยายาม..."

"ถ้าไม่มีก็รีบไสหัวออกไป เก็บของออกจากห้องห้องนี้ไปเลย!" นิ้วเรียวที่ประดับไปด้วยแหวนเพชรชี้กราด สายตาหลายคู่ที่มองเข้ามาด้วยความสนอกสนใจ บางคนที่เห็นเหตุการณ์ตั้งแต่แรกเริ่มก็หันไปบอกต่ออย่างสนุกปาก ไม่รู้เหมือนกัน ว่าสำหรับคนพวกนั้นแล้ว เวลาเห็นคนอื่นเดือดร้อน เขานึกสนุกกันมากหรือยังไง

"หลานหนูไม่สบาย ถ้าหนึ่งเดือนมันนานเกินไป หนูขอเวลาอีกหนึ่งสัปดาห์ได้ไหมคะ"

"ไม่ได้! ถ้าไม่มีเงินก็รีบไสหัวไป อย่าคิดว่าไม่รู้นะ ว่าอีพวกเด็กสาวหน้าตาดีๆ ทำเป็นซื่อๆ ทำตัวน่าสงสาร คล้อยหลังฉันก็คงจะอ่อยผัวฉันให้ยกค่าเช่าให้ฟรีๆ อ่ะ"

"หนูไม่เคยทำแบบนั้นนะคะ"

กี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่ฉันเจอคำพูดแบบนี้ จริงอยู่ ที่ฉันเคยผลัดหนี้มาแล้วหลายครั้ง และทุกครั้งฉันก็โดนตำหนิด้วยคำพูดแรงๆ แบบนี้เสมอมา

"จะออกไปดีๆ หรือจะให้ฉันโยนของของแกออกมาบอกมาได้เลย"

"น้าแคท..." เสียงงัวเงียจากคนที่อยู่ในห้อง เรียกสายตาของฉันให้หันหลับไปมอง

แมทธิว มองมาที่ฉันพร้อมกับยกมือเล็กขึ้นยีตาของตัวเองไปมา

"แมทปวดหัวครับ" เมื่อได้ยินแบบนั้น ฉันรีบคุกเข่าลงกับพื้น รั้งตัวเล็กๆ ของเด็กชายวัยเจ็ดขวบเข้าสู่อ้อมกอดทันที

"ไม่เป็นไรนะครับ เดี๋ยวน้าแคทหายาให้กิน"

"หยุดดราม่าได้แล้ว!" ร่างเล็กในอ้อมกอดของฉันสะดุ้งโหยง น้ำตาเม็ดโตร่วงเผาะลงบนแขนของฉันอย่างไม่ได้ตั้งใจ

"หลานฉันไม่สบายจริงๆ นะคะ แมทตัวร้อนมาก เมื่อคืนก็..."

"บอกให้ออกไปไง ฉันบอกให้ออกไป!" มันสะดุ้งทุกครั้งที่ถูกตะคอกใส่ ความรู้สึกอับอาบเกิดขึ้นซ้ำๆ จนมันด้านชา ฉันกอดหลานแนบอก นึกโทษโชคชะตา ว่าหากฟ้าไม่พรากพี่สาวของฉันไป ชีวิตของฉันกับแมทธิวก็คงไม่เป็นแบบนี้ ที่เป็นอยู่ตอนนี้ มันโคตรแย่เลย แย่มากจริงๆ

"เงินแค่ไม่กี่บาท จำเป็นต้องทำกันถึงขนาดนี้เลยเหรอครับ เห็นอยู่ว่าเด็กป่วย ไม่มีความเมตตาสงสารเลยหรือยังไง!" เสียงของคนที่เอ่ยแทรกขึ้นมาเป็นคนแรก เสียงแรก เรียกสายตาของทุกคนให้หันไปมองแทบจะพร้อมกัน

"เสือกอะไร เป็นผัวมันหรือไง"

"ปากแบบนี้ ไม่น่าเกิดมารวย ไม่น่าเกิดมาเพอร์เฟคเลยนะครับ"

"ไมค์" ฉันเอ่ยชื่อผู้ชายที่โผล่เข้ามาต่อปากกับเจ้าของห้องพัก เขาอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดสะอ้าน เกงเกงยีนส์สีน้ำเงินแบรนด์ดัง แม้ภายนอกจะดูเรียบง่ายธรรมดา แต่ทว่าภูมิฐาน อีกทั้งหน้าตาที่หล่อเหลาสมกับที่เป็นลูกผู้ดี เรียกสายตาของใครต่อใครให้หยุดมอง

"บอกแล้วไงแคท ว่ามีปัญหาให้โทรบอก ทำไมถึงปล่อยให้เขาโขกสับแบบนี้!" น้ำตาของฉันคลอออกมาทันที ทั้งที่พยายามเข้มแข็ง แต่สุดท้ายก็ไม่สามารถเข้มแข็งได้ตลอดเวลา

"ไม่อยากให้โขกสับก็เอาเงินมา แล้วฉันจะใจดีอนุญาตให้สองน้าหลานนี่อยู่ที่ห้องนี้ต่อไป"

"แมทปวดหัวครับ" แมทธิวบอกแทรก ปากแดงๆ ของเด็กชายบ่งบอกว่าพิษไข้กำลังเล่นงานเขาอย่างหนัก

"จ่ายแน่ และผมก็ไม่มีทางปล่อยให้เพื่อนผมอยู่ที่นี่ต่อไปอย่างแน่นอน!"

ไมเคิล หรือ ไมค์ ล้วงกระเป๋าตังค์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงยีนส์ ก่อนที่เขาจะหยิบธนบัตรออกมาจำนวนหนึ่ง

"นี่ครับเงิน หลายหมื่นอยู่นะ อาจจะมากกว่าค่าเช่าถึงสามเท่า นี่สำหรับที่ป้ายอมให้เพื่อนผมอยู่ที่นี่ แม้ที่จริง ห้องที่ป้าปล่อยเช่า มันจะไม่คุ้มค่ากับเงินเลยก็ตาม"

"นี่ ไอ้เด้กเมื่อวานซืน!" ชายชกรรจ์ในชุดดำสองคนตั้งท่าจะถลาเข้ามา แต่คำพูดของไมค์ ทำเอาผู้ชายสองคนนั้นหยุดการกระทำลง

"คิดว่ามีมือมีตีนคนเดียวก็เข้ามา ถ้าคิดว่ากฎหมายไม่สามารถเล่นงานคนมีเงินได้ก็ลองดู!" น้ำเสียงเกรี้ยวกราดของการทะเลาะ ทำแมทธิวร้องไห้หนัก แต่เพียงครู่เดียวเท่านั้น ไมเคิลก็ยัดเงินให้ป้าเจ้าของห้องพัก นั่งยองๆ กับพื้น แล้วเรียกคนที่ร้องไห้ตามประสาคนที่คุ้นหน้ากัน

"แมทมาหาน้าไมค์สิครับ ใครทำแมทกับน้าแคท น้าจะจัดการให้เอง" คำพูดที่เป็นการปกป้อง ทำให้แมทธิวผละออกจากอ้อมกอดของฉัน เดินเข้าสู่อ้อมกอดของไมเคิลในเวลาต่อมา

"ไปเก็บของได้แล้วแคท ออกไปจากที่นี่ ฉันไม่โอเคหากเธอจะอยู่ที่นี่ต่อไปจริงๆ"

"เออดี รีบๆ หอบกันออกไปเลยนะ ฉันจะได้ปล่อยให้คนอื่นเข้ามาเช่าอยู่"

"หึ ระวังเป็นแบบที่เพื่อนผมเป็นนะครับทุกคน ใครๆ ก็คงเคยเดือดร้อนกันทั้งนั้น แต่ผมเชื่อว่าไม่มีใครอยากโดนไล่เหมือนหมูเหมือนหมาแบบที่เพื่อนผมเจอแน่ๆ ไหนๆ นี่ก็สิ้นเดือนกันแล้ว เป็นไปได้หาที่อยู่ใหม่กันนะครับ อยู่ในที่ของคนหน้าเลือด เขาไม่มีเมตตา ไม่มีความสงสารให้ใครหรอก ตัวอย่างมีให้ดู ให้เห็นกับตากันแล้ว ย้ายได้ รีบย้ายเลยครับ"

"อ๊ายยย ไอ้เด็กเฮงซวย!" เจ้าของบ้านพักกรี๊ดลั่นเพราะความไม่พอใจ ในขณะที่ไมเคิลอุ้มแมทธิวแนบอก เหยียดยิ้มพอใจที่ได้พูดแบบนั้นออกไป

หนึ่งชั่วโมงต่อมา..

@คอนโดมิเนียมหรูใจกลางเมือง

"ขอบใจมากนะไมค์ที่ช่วยเหลือฉันกับแมท ถ้าไม่ได้นาย..."

"เพื่อนกันนะแคท เธอบอกเองให้ฉันเป็นเพื่อนเธอ ฉันโกรธนะ ที่เวลามีปัญหา เธอไม่ยอมโทรหาฉันแบบที่ควรจะเป็น"

"นายช่วยเหลือฉันมาหลายอย่าง"

"แล้วไง ต่อให้จะช่วยเป็นร้อยครั้งฉันก็จะทำ!" ฉันพ่นลมหายใจออกมาแทนคำตอบ เพราะความที่ไมเคิลช่วยฉันมาแล้วเยอะมาก มันมากซะจนฉันเกรงใจ

"นายให้ฉันมาอยู่ที่คอนโดของใครเหรอไมค์"

"คอนโดของฉันเอง ฉันมานอนที่นี่บางครั้ง ส่วนมากเวลาที่ทะเลาะกับคนที่บ้าน แต่สะอาดสะอ้านอยู่แล้วไม่ต้องห่วง ที่นี่มีแม่บ้านคอยดูแลอยู่ตลอด"

"มันไม่มากเกินไปเหรอไมค์"

"แค่นี้ฉันช่วยเธอได้ แมทไม่สบายอยู่ไม่ใช่เหรอแคท พาหลานเข้าไปพักผ่อนดีไหม แล้วนี่กินยาหรือยัง"

"แมทปวดหัวครับ" ตาแดงๆ ที่ถูกหล่อเลี้ยงไปด้วยน้ำตา ส่งผลให้ฉันใช้มืออังหน้าผากหลานอีกครั้ง

"ตัวร้อนจี๋เลยอ่ะ แมทไปเช็ดตัวนะคะ เดี๋ยวน้าแคทเช็ดตัวให้"

"ไปหาหมอดีกว่าไหมแคท แมทหน้าซีดมากเลยนะ"

"ไมค์แต่ว่า..."

"เอาเถอะน่า เดี๋ยวค่าใช้จ่ายทุกอย่างฉันจะจัดการเอง" จบคำนั้น ไมเคิลก็อุ้มแมทธิวขึ้นแนบอก ฉันจึงต้องวางกระเป๋าลงบนพื้น แล้วเดินตามไมเคิลออกไปโดยไว

ครืด ครืด~

โทรศัพท์ของไมเคิลดังขึ้น ระหว่างที่ก้าวขายาวๆ ไปที่ลิฟต์ เขาล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า ไม่มองเบอร์ด้วยว้ำ กดรับสายทันที

"เย็นนี้ผมขอยกเลิกนัดนะครับ พี่จัดการให้ด้วย ผมไม่สะดวกจริงๆ"

อีกด้าน...

มือเรียววางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะกระจก พลางเค้นเสียงในลำคอออกมาเบาๆ ดวงตาคมเข้มตวัดมองสบตากับมือขวาคนสนิท เพื่อรอฟังในสิ่งที่มาเฟียหนุ่มต้องการจะฟัง โดยไม่จำเป็นต้องตั้งคำถามอะไรออกไป

"คุณไมค์อยู่กับผู้หญิงคนนั้นครับ" เจ้าของคำพูดวางโทรศัพท์ของตัวเองลงบนโต๊ะกระจกตรงหน้าของผู้เป็นนายเพื่อแสดงหลักฐาน เพียงไม่นาน ดวงตาคมเข้มคู่นั้นก็ตวัดมองที่หน้าจอโทรศัพท์ด้วยสายตาที่ยากเกินกว่าจะคาดเดา

"เมื่อเช้านายไมค์ไปตามนัดรึเปล่า"

"ไปครับ แต่ว่าไปช้า" เสียงเคาะเบาๆดังออกมาจากการกระทำของนิ้วเรียวยาว ครู่หนึ่งที่ความเงียบเข้าปกคลุม จนมือขวาคนสนิทเอ่ยปากถามออกไป

"นายอยากให้ผมจัดการเลยไหมครับ"

"นายไมค์สนิทกับผู้หญิงคนนี้มาก" คำพูดที่ดูเหมือนสั้น แต่ด้วยความที่มือขวาคนสนิทคนนี้อยู่กับเขามานานแสนนาน รู้ดี ว่าที่เขาพูด มันหมายความว่ายังไง

"เรื่องสถานะผมสืบมาแน่ชัดแล้ว เป็นแค่เพื่อน คุณไมค์กับผู้หญิงคนนั้นเคยเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกัน แต่คุณไมค์เคยชอบเธอครับ แต่เธอปฏิเสธ ให้ได้แค่คำว่าเพื่อน"

"หึ" สุดท้ายมาเฟียหนุ่มก็เปล่งเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ

รูปร่าง หน้าตาของผู้หญิงคนนั้น เห็นอย่างชัดเจน ว่าเป็นสเปคของนายไมค์ เหมือนสิ่งที่ลูกน้องของเขารายงาน มันจะไม่ค่อยตรงกับสิ่งที่เห็นสักเท่าไหร่ ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้รับรักนายไมค์ แต่ทว่ากลับขอความช่วยเหลือจากฝั่งนี้อยู่ร่ำไป บางทีเธอก็ฉลาดกว่าที่คิด เลือกที่จะปฏิเสธ เพื่อที่จะยั่วยุให้ผู้ชายพยายามเข้าหาตัวเองมากกว่าเดิม

"ล่าสุด คุณไมค์พาเธอไปอยู่ที่คอนโดครับ" ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับจากคนที่รับฟัง นิ้วเรียวยังเคาะกับโต๊ะกระจกเบาๆ เป็นเชิงใช้ความคิด

"นายจะให้ผมจัดการยังไงดีครับ"

"ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น เดี๋ยวฉันจัดการเอง!"