๔ อ่อนไหว.2

1554 Words

อันธิตายังหายใจรวยริน ในส่วนลึกจะอุ่นซ่าน ร่างกายยังคงอยู่ในอ้อมกอดของเขานานนับนาที กระทั่งนึกขึ้นได้ว่าก่อนจะจบเหตุการณ์เมื่อครู่เขาและหล่อนมีปากเสียงกันเรื่องอะไร หญิงสาวจึงผละออกจากร่างสูงทันทีที่มีสติ ผิวแก้มแดงปลั่งนั้นร้อนผ่าว ริมฝีปากเม้มสนิท ทั้งโกรธเขาที่ฉวยโอกาส โกรธตัวเองที่ใจง่ายและอับอายผสมกันจนแยกไม่ออก ขณะเดียวกันกษิดิศเกิดความอ่อนโยนในใจ เขามองร่างนุ่มด้วยสายตาปรารถนา เกือบลืมเรื่องก่อนหน้ากระทั่งเสียงหวานดังแทรกขึ้นท่ามกลางบรรยากาศอ่อนหวาน “อย่ามาแตะอันอีก!” คำพูดของหญิงสาวทำให้อารมณ์อ่อนหวานของชายหนุ่มสะดุดลง สีหน้าอิ่มเอิบก่อนหน้าจึงค่อยๆ ขรึมลงจนในที่สุดก็เรียบเฉย เย็นชา “ความจริงอันไม่มีสิทธิ์มาห้ามพี่เลยสักนิด เพราะอะไรรู้ไหม” เขาสบตาหญิงสาวนิ่ง ในขณะที่อันธิตาเชิดหน้าขึ้น ชายหนุ่มมองท่าทางนั้นด้วยความหมั่นไส้ก่อนบอก “เพราะว่าเราเป็นผัวเมียกันไง!” คนที่เชิดหน้าสะดุ้งเยือกในใจ หัวใจกระตุกวูบ ดวงตาคู่สวยตวัดมองเขาอย่างขัดเคืองขณะที่สีหน้ากลายเป็นสีชมพูอีกครั้งด้วยความอับอาย “ก็แค่ในนาม อันขอเตือนพี่ดิศว่าอย่าล้ำเส้นกันอีก อันยอมให้พี่ดิศคบหากับคนรักของพี่ดิศนั่นมากเกินพอแล้ว แต่อย่ามายุ่งกับอันอีกถ้าไม่อยากให้มีปัญหามากกว่าที่เป็นอยู่!” คิ้วหนาเข้มของกษิดิศเลิกสูง ริมฝีปากที่ปิดสนิทก่อนหน้าหยักยกขึ้นราวกับจะเยาะ “อันจะทำอะไรพี่ล่ะ ถ้าพี่ไม่ทำตามที่อันสั่ง อ้อ! ความจริงอันไม่มีสิทธิ์มาสั่งพี่อีกเช่นกัน เพราะอันเป็นเมียพี่ ไม่ใช่แม่!” “พี่ดิศ!!” เขามองคนที่หายใจหอบๆ ด้วยสายตาเยาะเย้ย ก่อนจะขยับเข้าใกล้ซึ่งหญิงสาวถอยกรูดทันทีเช่นกัน “อย่าทำเป็นรังเกียจพี่ทั้งที่สั่นเป็นลูกนกเวลาที่พี่กอดจูบอัน ชอบใช่ไหมล่ะ พี่รู้นะ”ยิ้มเยาะที่ส่งออกมาทำให้อันธิตาแทบกรีดร้องแล้วหาอะไรหนักๆ ทุ่มใส่หน้าหล่อๆ ของเขาให้เสียโฉมนัก “บ้า! ทุเรศ อย่ามายุ่งกับอันอีกนะ ไม่งั้น” “ไม่งั้นทำไมไม่ทราบ” เลิกคิ้วพลางกอดอกมองหญิงสาวด้วยอาการท้าทาย และมองว่าคำขู่ของภรรยาคือเรื่องตลกขบขัน หญิงสาวจึงได้แต่กัดฟันแน่น ทั้งโกรธและน้อยใจ แต่เขาคงไม่มีทางรับรู้หรือสนใจความรู้สึกของหล่อนแม้เพียงนิด ในเมื่อเขาไม่เคยสน แล้วเหตุใดหล่อนต้องสน ดังนั้นดวงตากลมโตจึงหรี่ลง ริมฝีปากที่คอยแต่จะเม้มเข้าหากันค่อยๆ เผยยิ้ม “ก็ไม่ทำไม... แต่ถ้าคุณปาริสาทราบว่าพี่ดิศคอยแต่จะเกาะแกะอยู่กับอันไม่ยอมห่าง เธอคงไม่ปลื้มนัก หรือพี่ดิศคิดว่าเธอจะปลื้มกับการกระทำลับหลังของคนที่เธอรักและไว้ใจล่ะคะ?” คำตอบกึ่งถามของหญิงสาวทำให้ใบหน้ายิ้มๆ ก่อนหน้าขรึมลงทันตา เป็นทีให้หญิงสาวได้ยิ้มออกมาบ้างพลางบอก “คิดได้เมื่อไร ไม่ต้องบอกอันแต่ขอให้บอกกับตัวเองให้มากๆ ว่า อย่า ยุ่ง กับอันอีก เพราะพี่มีคนรักปานชีวิตอยู่แล้วทั้งคน...” รอยยิ้มจากเรียวปากคู่สวยของอันธิตากว้างขึ้น ในขณะที่ใบหน้าคมคายบึ้งตึงและยืนอึ้งอยู่เช่นนั้นเมื่อร่างงามของภรรยาเดินห่างออกไป ก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง เริ่มคิดถึงคำพูดทิ้งท้ายของภรรยา... คิดได้เมื่อไร ไม่ต้องบอกอันแต่ขอให้บอกกับตัวเองให้มากๆ ว่า อย่า ยุ่ง กับอันอีก เพราะพี่มีคนรักปานชีวิตอยู่แล้วทั้งคน... รักปานชีวิต เขาทวนคำพูดของหญิงสาวในใจ และหยุดอยู่แค่นั้น ไม่หาคำตอบต่อไป ในเมื่อเวลานี้มีบางอย่างที่ทำให้เขาเริ่มไม่มั่นใจในตัวเองมากขึ้นทุกที... คำพูดที่อันธิตาทิ้งท้ายไว้รบกวนจิตใจเขาอย่างหนักจนหงุดหงิด ก่อนปัดทิ้ง ไม่คิด ไม่ค้น ว่าคำตอบคือเช่นไร นอกจากรอยจำและรสจูบไม่ประสายังกำซาบอยู่ในส่วนลึก จนเขาไม่แน่ใจว่าจะทำตามที่หล่อนห้ามได้ ชายหนุ่มสั่นหน้า รีบเตือนตัวเองว่าเขามีคนรักอยู่แล้ว และไม่ควรยุ่งกับอันธิตาอีกอย่างที่หล่อนบอก แต่หล่อนเป็นเมียเขานะ! ใจหนึ่งโต้ แต่เขามีคนรักแล้ว อีกใจตอบ ร่างสูงใบหน้าเครียดขรึมเดินออกมาจากห้องสมุด พอดีกับที่ได้รับโทรศัพท์จากคนรัก เขารีบเดินหลบสาวใช้ตรงไปยังระเบียงบ้าน ซึ่งปลอดโปร่ง ไม่มีใครเพ่นพ่าน… “สวัสดีครับปลา” คนโทร.หายิ้มหวานทันทีที่คนรักส่งเสียงกลับ “ดิศทำอะไรอยู่คะ” คิ้วหนาขมวดมุ่น พยายามปรับอารมณ์ที่ยังคงค้างมาจากอันธิตาให้สดชื่นขึ้นแล้วตอบ “วันนี้วันหยุดครับ ผมอยู่บ้าน ปลาล่ะ ทำอะไรอยู่” ปาริสาซึ่งกำลังนอนกลิ้งบนโซฟาตัวยาวภายในบ้านยิ้มเจ้าเล่ห์ “ดิศลองทายสิคะ...” กษิดิศนิ่วหน้า เขาไม่มีอารมณ์เล่นเกมกับหล่อนเสียด้วย แต่หากปฏิเสธไปดื้อๆ คนรักของเขาก็คงจะงอนอีก “นั่งคุยกับผมนี่ไง ใช่ไหม” เสียงหัวเราะคิกดังตามสาย ก่อนจะเฉลยออกมา “เกือบถูกค่ะ แต่ปลาไม่ได้นั่ง นอนต่างหาก ที่สำคัญ ตอนนี้ปลานอนอยู่ที่บ้านในเมืองไทยแล้วด้วย ดีใจไหมคะดิศ” เสียงหวานร่าเริงเจื้อยแจ้ว ทว่ากษิดิศกลับรู้สึกประหลาดใจมากกว่ายินดี เขาไม่ทันได้สำรวจความรู้สึกของตนเองว่าเหตุใดจึงไม่ดีใจ แต่กลับถามหญิงสาวออกไปว่า “กลับมาตั้งแต่เมื่อไร ทำไมไม่เห็นบอกผมก่อนเลย แล้วกลับมาทำไม คุณยังมีเรียนอีกนี่นา” เขาเอ่ยถาม เพราะรู้ดีว่าคนรักได้เรียนปริญญาด้านการบริหารอีกหนึ่งใบ ทำให้ยังไม่ได้กลับเมืองไทยเหมือนเพื่อนๆ “อะไรกันคะดิศ ฟังพูดเข้า แทนที่จะดีใจที่ปลากลับ กลับถามว่ามาทำไม” หญิงสาวกระเง้ากระงอด “ไม่เอาน่าปลา” เมื่อคนรักไม่เออออเอาใจ หญิงสาวจึงต้องเป็นฝ่ายงอนง้อเขาเสียเอง “แหม อย่าทำเสียงรำคาญสิคะ ปลาเพิ่งกลับมาถึงไม่กี่ชั่วโมงนี่เองค่ะ พอตื่นก็รีบโทร.หาดิศเป็นคนแรกเลย” ปาริสาปด ความจริงหล่อนมาถึงเมืองไทยตั้งแต่เมื่อสองวันก่อนแล้ว และได้พบกับภรรยาของเขาแล้วด้วย… “ถ้าอย่างนั้นปลาพักผ่อนก่อนเถอะครับ”คำตอบของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวนิ่วหน้า รู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายไม่ใส่ใจและไม่ดีใจเลยสักนิดที่รู้ว่าหล่อนกลับมา “ดิศพูดเหมือนไม่ดีใจที่ปลากลับมา” น้ำเสียงตึงๆ ของคนรักทำให้กษิดิศนิ่งงัน เขาเพิ่งรู้สึกตัวว่ากำลังกระวนกระวายกับอันธิตามากจนลืมสนใจคนรัก “เอ่อ ไม่ใช่แบบนั้นหรอกครับ แต่ผมเป็นห่วงปลา อยากให้พักผ่อนให้เต็มที่ก่อน แล้วเราค่อยคุยกันอีกครั้ง” เขาพยายามเอาใจ ทว่าปาริสาไม่คิดจะเชื่อ “ปลาไม่เป็นไรหรอกค่ะ แค่ได้ยินเสียงดิศก็หายเหนื่อยแล้ว อีกอย่าง ปลาอยากเจอดิศเย็นนี้ได้ไหมคะ นะคะที่รัก ออกมาพบปลาหน่อยนะคะ” กษิดิศผ่อนลมหายใจอย่างหนักใจ หากเป็นเมื่อก่อนเขาคงยินดีกับน้ำเสียงอ่อนหวานออดอ้อนของคนรัก ทว่าเวลานี้เขามีหลายอย่างกวนใจให้ต้องคิดมากกว่าหล่อน ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาแทบจะไม่อยากเชื่อว่าจะมีอะไรหรือใครที่สำคัญกว่าปาริสาไปได้ ถ้าไม่ใช่อันธิตา ผู้หญิงที่เริ่มมีบทบาทในความคิดของเขามากขึ้นทุกเวลา ทุกนาที... แต่เมื่อคิดถึงสิ่งที่หญิงสาวตะโกนใส่หน้า ชายหนุ่มก็โกรธแวบขึ้นมา หล่อนห้ามไม่ให้แตะต้องตัวหล่อน ทั้งที่เขามีสิทธิ์ทุกอย่าง ชายหนุ่มเม้มปาก นึกโกรธ พลางบอกกับตนเองว่าดีแล้ว ให้หล่อนรู้ว่าคนที่สำคัญกับเขามากที่สุดไม่ใช่หล่อนน่ะดีแล้ว อะไรๆ ในอนาคตมันจะได้ง่ายขึ้นเขาบอกตนเองเช่นนั้น ทว่าลึกลงไปกลับรู้สึกตรงข้าม และพยายามไม่คิดถึง จึงตัดสินใจรับปากปาริสา “ได้ครับ เย็นนี้ผมจะไปหา ตอนนี้คุณพักอยู่ที่ไหน บ้านหรือว่าคอนโดฯ” คนต้นสายยิ้มหวานทันที “ที่คอนโดฯค่ะที่รัก ปลาจะทำอาหารรอนะคะ” น้ำเสียงตอบรับอย่างกระตือรือร้นทำให้กษิดิศยิ้มออกมานิดหนึ่ง อย่างน้อยปาริสายังต้องการเขา… “โอเค แล้วเจอกันนะครับ” “ค่ะที่รัก แล้วเจอกันค่ะ” ปาริสาวางสายไปแล้ว กษิดิศจึงถอนหายใจ รู้สึกหนักอึ้งประหลาด ทั้งที่เขาควรจะดีใจแต่กลับไม่ใช่เลยสักนิด “เป็นบ้าอะไรวะ เราต้องดีใจสิถึงจะถูก” กษิดิศบ่นตัวเอง ก่อนจะก้าวเข้าไปในบ้าน...

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more