เช้ารุ่งขึ้น กษิดิศตัดสินใจโทรศัพท์ไปหาปาริสา เพราะคิดว่าเขาเว้นว่างจากการไปหาอีกฝ่ายก็หลายวันแล้ว ขณะที่หญิงสาวรับสายด้วยความดีใจ
“ดิศ... คุณหายไปไหน ทำไมไม่มาหาปลาบ้าง ปลาคิดถึงคุณนะคะ” หญิงสาวตัดพ้อต่อว่าคนรัก แต่ชายหนุ่มยังโกรธที่หล่อนถือวิสาสะไปแสดงตัวต่อมารดาโดยไม่บอกกับเขาก่อน
“คุณน่าจะรู้ดีนะว่าทำไม” น้ำเสียงเย็นชาของคนรักทำให้ปาริสาใจแป้ว
“ดิศ คือปลา...”
“ผมไม่โทร.มาตอนนั้นเพราะไม่อยากจะทะเลาะกับคุณ ปลา เราเคยคุยกันเรื่องนั้นแล้วไม่ใช่เหรอ แต่คุณล้ำเส้น ทำไมต้องไปพบกับคุณแม่ผมด้วย”
ปาริสาเม้มปากกัดฟัน ใบหน้างามแดงจัด อยากกรีดร้องแต่ต้องอดทน
“ปลารู้ว่าปลาผิด แต่ดิศคะ ปลาแค่อยากให้ท่านทั้งสองรับรู้ไว้เท่านั้น ว่าเรารักกันแค่ไหน” คำรักจากปากปาริสาทำให้กษิดิศสะอึก เพราะรู้ดีว่าอะไรๆ มันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว “แต่เอาเถอะ ถ้าดิศอยากจะต่อว่าปลาจริงๆ อย่าโทรศัพท์มา เพราะปลาจะไม่พูดเร
