๕ หวง... ห่วง... หึง.2

1500 Words

“เที่ยงนี้ผมไม่ว่าง มีนัดทานข้าวกับลูกค้า”เขาตอบด้วยสีหน้ายุ่งยากใจ ทำให้ดวงตาคู่สวยเบิกกว้าง พลางแหวออกมาด้วยความกราดเกรี้ยว “ลูกค้า! ผู้หญิงหรือผู้ชาย แล้วทำไมไม่บอกกับปลาว่าคุณจะมีนัดกับลูกค้าก่อน” คิ้วสีเข้มของกษิดิศถึงกับกระตุก ใบหน้าเครียดขึ้นทันทีกับน้ำเสียงหวีดแหวเอาแต่ใจของคนรัก “นี่ปลา! ผมจะรู้ได้ยังไงว่าคุณจะมา ที่สำคัญที่นี่มันที่ทำงาน ใครมาหาผมก็ต้องมาติดต่อเรื่องงานกันทั้งนั้น ตอนนี้ก็วุ่นอยู่ ถ้าคุณไม่มีธุระที่สำคัญจริงๆ กลับไปรอที่บ้านเถอะ” ดวงตาคมกริบเข้มจัดเมื่อสบตาคนรักนิ่งๆ ทำเอาคนที่ไม่เคยโดนเอ็ดขนาดหนักจากคนรักเช่นนั้นถึงกับอึ้ง เงียบกริบไปครู่ใหญ่ก่อนจะเปลี่ยนทีท่าจากแข็งกระด้างมาเป็นอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด “โธ่... ก็ปลาไม่รู้นี่คะ ดิศอย่าโกรธปลาเลยนะคะ ปลาแค่อยากชวนดิศทานข้าวด้วยกันเท่านั้น”เสียงอ่อนๆ ของปาริสาทำให้กษิดิศผ่อนลมหายใจ ก่อนจะกล่าวออกมาว่า “เที่ยงนี้ผมไม่ว่างจริงๆ” “งั้นเย็นนี้ได้ไหมคะ ปลาอยากดื่มเล่นนิดหน่อยด้วย” ปาริสาไม่ยอมแพ้ ยังคงต่อรองต่อไป ทำเอาคนไม่มีแก่ใจจะไปไหนกับใครต้องผ่อนลมหายใจดังเฮือก ก่อนจะพยักหน้าอย่างตัดบท “ก็ได้” ปาริสาเบิกตากว้างอย่างยินดี รีบจูบแก้มสากๆ ของคนรักหนักๆ “ดิศน่ารักที่สุด ถ้าอย่างนั้นปลาจะเลือกร้านไว้นะคะ แล้วตอนเย็นดิศช่วยไปรับปลาที่ห้องเสื้อยัยเปรมด้วยนะคะ” กษิดิศนิ่วหน้า เขาไม่อยากพบหล่อนที่อื่น เพราะไม่ต้องการทำอะไรประเจิดประเจ้อนัก แต่หากปฏิเสธเป็นครั้งที่สอง ปาริสาคงจะไม่ยอมกลับไปแน่ “ตกลง คุณรออยู่ที่ร้านคุณเปรมแล้วกัน ผมเลิกงานแล้วจะรีบไปรับ” “โอเคค่ะ ถ้าอย่างนั้นปลาไม่อยู่กวนดิศแล้ว” ปาริสาก้มลงประทับริมฝีปากอุ่นหนักๆ อีกครั้ง ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับออกจากห้อง โดยไม่ลืมหันมายิ้มหวานให้ก่อนไป แล้วเชิดหน้าผ่านเลขานุการหน้าห้องที่มองตามด้วยสายตาครุ่นคิด... กษิดิศผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอก ความจริงเขาไม่มีนัดกับลูกค้าคนไหนทั้งนั้น แต่เวลานี้เขาไม่อยากออกไปไหนกับใคร เพราะใจของเขามันไม่รักดี คอยแต่จะคิดถึงอันธิตา ดวงตาคมกริบหลุบมองนาฬิกาข้อมือทันทีที่คิดถึงหญิงสาว ความกระตือรือร้นก็เข้ามาแทนที่ความเบื่อหน่าย เมื่อบอกตนเองว่าใกล้เที่ยงแล้ว... เร็วเท่าความคิด ชายหนุ่มรีบคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดหาภรรยาโดยไม่ลังเล คนปลายสายที่กำลังนั่งทำงานอย่างตั้งใจขมวดคิ้ว เอื้อมมือไปคว้าโทรศัพท์ส่วนตัวมาดู แต่เมื่อเห็นว่าเป็นใครหญิงสาวก็ชะงัก หัวใจที่เพิ่งสงบกลับเต้นถี่รัวอีกครั้ง ก่อนตัดสินใจกดตัดสายพร้อมกับก้มหน้าทำงานต่อไป คนต้นสายขมวดคิ้วนิ่วหน้า ก่อนจะกดโทร.หาหญิงสาวซ้ำอีกครั้งอย่างไม่ลดละ กระทั่งคนปลายสายเริ่มหัวเสียกับเสียงที่ดังขึ้นทำลายสมาธิยาวนานนั่น จึงจำใจรับโทรศัพท์จากชายหนุ่มพร้อมกรอกเสียงลงไปด้วยความหงุดหงิด “พี่ดิศมีอะไรหรือเปล่าคะถึงโทร.มาไม่หยุดหย่อนแบบนี้น่ะ” คำถามไร้เยื่อใยของอันธิตาทำให้คนที่คิดจะชวนออกไปรับประทานอาหารกลางวันถึงกับสะอึก เขานิ่งไปครู่หนึ่งด้วยพยายามข่มอารมณ์ก่อนจะตอบหญิงสาว “เที่ยงนี้พี่จะไปรับอัน” คนปลายสายเลิกคิ้วสูง พลางเอ่ยถามเสียงเรียบ “รับทำไมคะ” คำถามไร้เยื่อใยครั้งที่สองทำให้คนฟังเม้มปาก “ทานข้าวเที่ยงกัน” อันธิตาเบ้ยิ้ม แต่แววตาร้าวราน เมื่อคิดถึงคำพูดของปาริสาก่อนหน้า “อย่าเลยค่ะ เชิญพี่ดิศกับคุณปาริสาตามสบาย อันไม่อยากไปเป็นก้างขวางคอใคร” สิ้นเสียงหวานแกมเหน็บแนมของภรรยากษิดิศก็ขมวดคิ้วมุ่น “อันหมายความว่ายังไง ปลามาเกี่ยวอะไรด้วย” ถามพลางนิ่วหน้า รอคำตอบจากหญิงสาวด้วยความแปลกใจ หล่อนรู้ได้ยังไงว่าปาริสามาหาและชวนเขาออกไปรับประทานอาหารกลางวันก่อนหน้านี้... อันธิตาส่ายหน้า หัวตาร้อนผ่าว ไม่เข้าใจว่าเขาต้องการอะไรจากหล่อนอีก ที่ยอมทุกวันนี้ยังไม่พออีกใช่ไหม… “เอาเป็นว่าพี่ดิศไม่ต้องมารับอันหรอกนะคะ เพราะอันคงไม่ออกไปข้างนอกกับพี่ดิศแน่ พอดีบอกเลขาฯให้สั่งอาหารมาทานบนห้องแล้ว ถ้าไม่มีอะไรที่เป็นเรื่องสำคัญกว่านี้ แค่นี้ก่อนนะคะ อันมีงานต้องรีบเคลียร์ สวัสดีค่ะ” หญิงสาวกดตัดสายแล้วกำโทรศัพท์แน่น ขณะที่คนต้นสายค่อยๆ ดึงโทรศัพท์มือถือออกมา เขาจ้องมันนิ่งนาน ก่อนจะผุดลุกจากเก้าอี้ เปิดประตูผลัวะจากห้องทำงาน ขณะที่เลขานุการสาวเงยหน้าขึ้นมองเจ้านายด้วยสายตาประหลาดใจ “คุณแก้ว ผมจะออกไปข้างนอกนะ ถ้ามีอะไรเร่งด่วนโทร.เข้ามือถือได้เลย ส่วนเอกสารที่คุณเอาเข้าไปให้เซ็นเรียบร้อยหมดแล้ว ผมไปละ” พูดจบร่างสูงก็ก้าวยาวๆ ออกไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้เลขานุการสาวคนเดิมอ้าปากค้างเพราะไม่ทันจะเอ่ยปากถาม เจ้านายหนุ่มก็เดินตัวปลิวไปอย่างรวดเร็วราวกับรีบร้อน... ชายหนุ่มขับรถตรงไปยังบริษัทของอันธิตาทันทีหลังจากวางสาย เขาไม่ยอมให้หล่อนปฏิเสธ ในเมื่อหล่อนไม่ต้องการออกไปกับเขา เขาจะเป็นฝ่ายไปหาหล่อนเอง อยากรู้นักว่าหล่อนจะยังปฏิเสธเขาได้อย่างไร... ระหว่างที่กษิดิศเดินทางมาหาอันธิตา หญิงสาวได้ต้อนรับนักธุรกิจชาวต่างชาติแทนบิดา เลขานุการของหญิงสาวถึงกับห่อปากก่อนจะยิ้มหวานเมื่อนักธุรกิจในฝันคนนั้นก้าวมาหยุดตรงหน้า “มาร์ค มาร์เวล” เลขานุการสาวทวนชื่อคู่ค้าคนล่าสุดของบริษัทแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ กระวีกระวาดสั่งความแม่บ้านให้เตรียมเครื่องดื่ม ไม่นานนักห้องทำงานของอันธิตาก็ถูกเปิดออก เลขานุการสาวก้าวเข้าไปพร้อมเครื่องดื่มเย็นจัด ก่อนออกจากห้องไม่วายปรายตามองนักธุรกิจหนุ่มหล่อจนนายสาวที่เงยหน้าขึ้นมาเห็นต้องอมยิ้มด้วยความขบขันเพราะรู้ใจเลขานุการสาวดี ว่าคลั่งไคล้มาร์คขนาดไหน แล้วหันไปคุยกับชายหนุ่มอีกครั้ง “คุณมาร์คจะทานอาหารที่นี่หรือข้างนอกดีคะ” เนื่องจากชายหนุ่มได้ติดต่อกับบิดาของอันธิตามาสักระยะหนึ่งแล้ว จึงทำให้คนทั้งสองมีความคุ้นเคยกันดี และชายหนุ่มเองก็ไม่เรื่องมากในเรื่องของอาหารการกิน “ที่นี่ก็ได้ครับ เราจะได้ทานไปคุยไปด้วย ไม่ต้องเสียเวลาออกไปติดแหง็กกลางถนน” เขาบอกอย่างรู้จักเมืองหลวงของประเทศไทยดี หญิงสาวจึงยิ้มให้อีกฝ่าย มาร์คมองสาวสวยตรงหน้าด้วยแววตาที่อีกฝ่ายไม่ทันสังเกตว่าเขากำลังเสียดายหล่อนแต่ไหน ที่ชิงตัดหน้าแต่งงานไปก่อนที่เขาจะได้ทำความรู้จักให้ดีกว่านี้ พลางถอนใจและตำหนิตนเองที่มาช้าไป รู้แบบนี้เขามาติดต่อแทนบิดาเสียตั้งแต่ทีแรกก็คงไม่พลาด... หญิงสาวจึงกดเครื่องติดต่อสั่งความกับเลขานุการของตน พลางหันมาคุยเรื่องงานกับชายหนุ่ม มาร์คคุยเรื่องงานไป แต่ในใจคิดชื่นชม อันธิตาเป็นผู้หญิงที่เก่ง ฉลาด ไม่มีทีท่าขัดเขินหรือใช้ความสวยเป็นหนทางเพื่อทำให้การเจรจาธุรกิจง่ายขึ้น ทว่าหล่อนใช้ความสามารถล้วนๆ และเขาก็ต้องยอมรับว่าหญิงสาวมีความสามารถไม่แพ้กับผู้ชายอกสามศอกอย่างเขาเลยสักนิด “อันว่าเราทานข้าวกันก่อนดีกว่านะคะ นี่ก็เที่ยงนิดๆ แล้ว เดี๋ยวค่อยกลับมาคุยเรื่องรายละเอียดกันต่อ” “ก็ดีครับ” มาร์คกล่าว โดยมีอันธิตาคอยดูแลเขาแทนเลขานุการที่บอกให้ไปรับประทานอาหารเพราะเลยเที่ยงมาแล้ว ซึ่งทั้งสองรับประทานอาหารกันในห้องทำงานของหญิงสาวนั่นเอง กษิดิศเดินทางมาถึงห้องทำงานของภรรยาก่อนที่เลขานุการสาวจะออกไปรับประทานอาหารไม่กี่นาที ฝ่ายนั้นหันมาเห็นร่างสมาร์ตปราดเปรียวของชายหนุ่มก็เลิกคิ้วสูง ทำตาโตก่อนจะหันไปยังห้องทำงานเมื่อฝ่ายนั้นทำท่าจะก้าวตรงเข้าไปภายใน “เอ่อ เดี๋ยวค่ะคุณดิศ”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more