๑๒
คืนปรารถนา
เวลาล่วงเลยมาจนถึงยี่สิบสามนาฬิกาแล้ว ทว่าอันธิตายังไม่อาจข่มตานอน หญิงสาวเดินกอดอกวนไปมาอยู่หน้าเตียงนอนใหญ่ และเงี่ยหูฟังเสียงรถอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน พลันก็นิ่วหน้าด้วยความไม่ชอบใจตัวเองนัก เมื่อคิดว่าหล่อนกำลังทำตัวเป็น ‘เมียหลวง’ มากขึ้นทุกที
“บ้าน่าอัน เลิกกระวนกระวายเพราะคนแบบนั้นได้แล้ว จำไว้สิ เขาไม่รักเรานะ แล้ววันนี้เขาก็คงจะไม่กลับมาหาเราด้วย…” น้ำเสียงทอดอ่อนลงเป็นเสียงกระซิบเมื่อบอกตนเองให้ตระหนักถึงความจริง แต่ลึกๆ ยังแอบมีความหวังว่าเขาจะกลับมาหาหล่อน และเปลี่ยนใจไม่ ‘ค้าง’ กับผู้หญิงคนนั้น หญิงสาวเลี่ยงคำว่าคนรัก เพราะทุกครั้งที่นึกถึง ก็มักจะรู้สึกผิดไม่น้อย เพราะจะว่าไปแล้ว คนที่มีส่วนผิดก็คือหล่อน หล่อนแย่งเขามาจากผู้หญิงคนนั้น หล่อนควรปฏิเสธตั้งแต่แรก แต่ความพึงใจในตัวเขา ความหวังลึกๆ ว่าเขาจะไม่จริงจังกับผู้หญิงคนนั้นทำให้หล่อนเต็มใจแต่งงานกับชายหนุ่ม
