เสียงประตูเปิดและปิด คนที่กษิดิศคิดว่าหลับลืมตาขึ้นอีกครั้ง พร้อมน้ำตาที่ไหลเอื่อย ช้ำหนักในห้วงลึก แค้นแสนแค้น ทั้งที่รักสุดหัวใจ…
“อย่าคิดว่าจะทิ้งปลาได้นะดิศ ปลาไม่ยอมให้ดิศทิ้งปลาแน่ ไม่มีทางยอม!”
ดวงตาแดงช้ำวาววาบขึ้นยามคิดถึงคนกำลังทิ้งหล่อนไปหาภรรยาในนามของเขา ฝังความเจ็บแค้นหยั่งลึกในดวงใจ รอเวลาเอาคืน อะไรที่เคยเป็นของหล่อน ก็จะต้องเป็นของหล่อนตลอดไป!
กษิดิศกลับมาถึงบ้านก็เกือบตีสอง เขาถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อห้องนอนไม่ได้ถูกล็อกอย่างที่คิด ร่างสูงก้าวเข้าไปภายในห้องมืดๆ นั่นด้วยความรู้สึกที่ต่างไปจากคืนก่อนๆ เพราะแม้จะมีข้ออ้างเรื่องที่ ปาริสามาก่อน แต่เขาก็ยังสงสารอันธิตาที่ต้องกลายมาเป็นเมียเพียงแค่ในนาม ที่ต้องหน้าชื่นอกตรมเพราะเขามีคนอื่น รักคนอื่นอยู่ตลอดเวลา...
แต่สำหรับวันนี้ เมื่อคิดถึงเวลาที่หล่อนอยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายคนนั้น เนื้อตัวของเขาก็ร้อนผ่าวขึ้นด้วยความโกรธ
