เสน่หาวิวาห์วอน

๔ อ่อนไหว

๔

อ่อนไหว

การกระทำของกษิดิศทำให้ความหวั่นไหวจู่โจมหัวใจดวงน้อยของอันธิตา มือที่ถือหนังสือยันกับอกกว้างของอีกฝ่ายเอาไว้ ในขณะที่รอบเอวถูกเขากอดกระชับ ใบหน้าห่างกันเพียงคืบเดียวเท่านั้น

“ปล่อยอันนะคะพี่ดิศ”

“ถ้าไม่ปล่อยแล้วอันจะทำอะไรพี่” รอยยิ้มของกษิดิศสร้างความขุ่นเคืองระคนขัดเขินแก่อันธิตา โดยเฉพาะอ้อมแขนที่กอดรัดหล่อนไว้ เขาไม่ควรทำแบบนี้...

“อันจะตบหน้าพี่ดิศให้หันเลย”

คำขู่ของอันธิตาทำเอากษิดิศนิ่งอึ้ง ก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างขบขัน เป็นเหตุให้คนถูกหัวเราะขึงตาใส่ แก้มนวลแดงปลั่ง

“อันนี่นะจะตบพี่ ไหน ลองตบให้ดูหน่อยสิ” สิ้นเสียงนุ่มทุ้ม หน้าของเขาก็หันไปอีกทางทันที ทำเอาทั้งคนตบและคนถูกตบนิ่งงันไปอึดใจ ก่อนกษิดิศจะหันกลับมาสบตาคนที่ยังยกมือค้าง หน้าตาตื่นด้วยนัยน์ตาเรียบสนิท อันธิตาอึกอักเมื่อรู้สึกตัวว่าทำเกินไป

“ขอโทษค่ะ คือ อันไม่ได้ตั้งใจ พี่ดิศเจ็บมากไหมคะ” ไม่พูดเปล่าแต่หญิงสาวยังลูบแก้มข้างที่โดนตบของกษิดิศเบาๆ ด้วยมือข้างเดียวกับที่ใช้ตบเขา ชายหนุ่มยกมือขึ้นกุมมือเรียวนุ่ม ทำให้คนที่ลูบแก้มสากของเขาเบาๆ ชะงักมือ สบตาคมกริบที่มองเข้ามายังนัยน์ตาของหล่อนด้วยความรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง หัวใจเต้นรัวขึ้นและมือก็เย็นเยียบ...

“พี่ดิศ...” หญิงสาวปรามเขาด้วยแววตา ทว่าน้ำเสียงกลับไร้น้ำหนัก

“พี่ไม่ยกโทษให้หรอกรู้ไหม” เขาตอบออกมา ทำให้คนที่รู้สึกผิดก่อนหน้านี้เม้มปาก

“แล้วพี่ดิศจะให้อันทำอย่างไร ความจริงจะว่าไปอันไม่ใช่คนผิดด้วยซ้ำ พี่ดิศท้าให้อันตบเองไม่ใช่หรือคะ โดนแค่นี้ก็ดีเท่าไรแล้ว”

หญิงสาวบ่นอุบพลางค้อนคมใส่ตาคนที่ทำหน้ายิ้มตรงหน้า

“ปล่อยมือเถอะค่ะ แล้วก็ปล่อยอันด้วย”

“ไม่ปล่อย จนกว่าอันจะชดใช้ให้พี่ซะก่อน”

หญิงสาวขมวดคิ้ว ขณะที่คนเจ้าเล่ห์ยิ้มกริ่ม

“ชดใช้อะไรคะ”

“มาให้พี่จูบสักที ถึงจะยกโทษให้และปล่อยให้ออกไปข้างนอก”

คำพูดเอาแต่ใจทำให้คนฟังแก้มร้อน ก่อนจะเม้มปากแน่น

“บ้าสิ! ไม่มีทาง พี่ดิศไม่ยกโทษให้อันก็ไม่แคร์ ปล่อยได้แล้วค่ะ ปล่อยสิคะ”ร่างเล็กดิ้นรน หน้าตาแดงก่ำเพราะความโกรธกับความเห็นแก่ตัวของสามี

“ไม่ปล่อย ความจริงกอดอันแบบนี้ก็อุ่นดี” ไม่ว่าเปล่า เขายังก้มหน้าเข้ามาหมายจะหอมแก้มหญิงสาวสักฟอด ทว่าอันธิตาเบี่ยงหน้าหนีได้ทัน แต่ก็ยังเสียเปรียบเขาอยู่ดี เพราะจมูกโด่งๆ และริมฝีปากร้อนรุ่มซบลงมากับซอกคอหอมกรุ่นของหล่อน ทำให้คนที่หวังหลบจากปากร้อนๆ ถึงกับสะท้าน ขนลุกเกลียวเพราะความสยิวซ่านเมื่อเคราสั้นๆ ครูดไปกับผิวเนื้อนวลเนียนเบาๆ “อื้อ ปล่อยนะคะ อย่าทำแบบนี้ได้ไหมเล่า”

“ทำไมล่ะ ทำไมพี่ทำไม่ได้ ทีคนอื่นอันไม่เห็นว่าอะไร พี่เป็นสามีอันนะ ทำไมอันถึงหวงห้ามนัก”

หญิงสาวเงยหน้าที่หลบหลีกขึ้นมาสบตาเขาทันควัน ดวงตาคู่สวยวาวโรจน์

“พี่ดิศพูดอะไร อันไปยอมอะไรใคร พูดให้ดีนะคะ แบบนี้มันดูถูกกันชัดๆ” น้ำเสียงแหวๆ ที่ดังขึ้นไม่ทำให้กษิดิศสะทกสะท้าน มิหนำซ้ำเขายังแสยะยิ้มออกมาอย่างน่าโมโห “พี่ดิศ!!”

“ฮึ! ไม่ต้องมาตวาดพี่เสียงเขียวแบบนี้หรอกอัน พี่รู้นะ ว่าอันกับนายณภัทรอะไรนั่นคบกันอยู่”

คำตอบของเขาแทบทำให้อันธิตาหัวเราะออกมา แต่กลับหัวเราะไม่ออก นี่เขาคิดได้ยังไงกัน

“บ้าสิ! อันกับเขาไม่ได้มีอะไรกันและอันก็ไม่เคยคิดอะไรกับเขาด้วย คุยกันแทบยังไม่ได้คุย”

“คนไม่คิด ไม่คุยที่ไหนจะยืนกอดกันกลมแบบนั้นอัน!”เขาโต้กลับ ดวงตาวาววับไม่ยอมลงให้กัน

“เอ๊ะ! ใครกอดใคร พูดดีๆ นะคะ อันไม่ใช่พี่ดิศนะจะได้ไปกอดกับคนอื่นหน้าตาเฉยแบบนั้น”

กษิดิศนิ่วหน้า ที่อันธิตาเถียงเขาคำไม่ตกฟาก ทั้งที่หล่อนทำผิดอยู่เห็นๆ หรือจะต้องให้เอาหลักฐานมาให้ดูกันถึงจะยอมรับ

“อันนี่จับไม่ได้ไล่ไม่ทันไม่ยอมเลยนะ ก็ได้ พี่จะเอาหลักฐานให้ดู”

เขาละมือข้างหนึ่งจากมือของหญิงสาว อันธิตาจึงดิ้นรนออกจากตักของเขา แต่กษิดิศยิ่งกอดหล่อนแน่นขึ้น จนหญิงสาวต้องทุบอกเขาแรงๆ เป็นเหตุให้ฝ่ายนั้นนิ่วหน้าด้วยความโมโห

“อยู่นิ่งๆ สิอัน นี่ถ้าไม่หยุดพี่จะจูบให้ช้ำทั้งตัวเลยคอยดูสิ!”

คำขู่ของชายหนุ่มได้ผลชะงัด เพราะคนที่ดิ้นรนเมื่อครู่หยุดกึก แก้มใสๆ ของหล่อนแดงก่ำ ซึ่งเป็นที่พอใจของชายหนุ่ม เขาดึงเอาโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกง แล้วเลื่อนหาภาพ กระทั่งภาพที่ถูกส่งมาจากสายลึกลับก็ถูกส่งให้หญิงสาวดู

“เอ้า! ดูซะ แล้วอย่าบอกล่ะว่าไม่ใช่อัน”อันธิตามองดูภาพแล้วตัวชาหน้าชา อาการนิ่งงันราวตกตะลึงของอันธิตาทำให้คนที่มองอยู่แล้วกระตุกยิ้ม รู้สึกเจ็บใจนัก

“เป็นไง ยังจะปฏิเสธพี่อีกไหม ว่าไม่มีอะไรกับหมอนั่น!”

อันธิตาผงะกับคำถาม สีหน้าซีดเผือดลงอย่างชัดเจน ก่อนจะค่อยๆ ปรับความรู้สึกนั้นให้เป็นปกติ ครุ่นคิดถึงที่มาของภาพ พลันก็คิดไปถึงปาริสา ไม่มีใครแน่ ถ้าไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้น หญิงสาวยิ้มขื่น...

“ภาพอาจจะดูน่าเกลียด แต่อันขอยืนยันว่ามันไม่มีอะไร”

“ฮึ!” กษิดิศเบ้ปาก ทำให้อันธิตาหน้าร้อนผ่าวด้วยความโกรธ

“อันขอยืนยันว่าไม่มีอะไร คิดว่าพี่โง่นักหรือไงอัน เห็นพี่เป็นควายใช่ไหม ถึงพูดแบบนี้”

เขาเปลี่ยนจากกอดมาเป็นเขย่าร่างบางแรงๆ จนหญิงสาวผลักอกกว้างเต็มแรงแล้วผุดลุกจากตักของเขา ทิ้งหนังสือให้ตกพื้นโดยไม่สนใจ นอกจากความโกรธที่กระจายไปทั้งร่างกายแล้วถอยหลังห่างเช่นเดียวกับชายหนุ่มที่ลุกจากเก้าอี้

“แล้วใครที่เป็นคนส่งภาพนี้มาให้พี่ดิศ คงเป็นคนที่หวังดีเสียเหลือเกินสินะคะ”

“พี่ไม่สนว่าใครจะส่งมาด้วยเหตุผลอะไร แต่อย่างน้อยเขาก็ทำให้พี่ตาสว่าง”

อันธิตาหน้าเผือด นี่เขาคิดว่าหล่อนเลวได้ขนาดนี้เลยหรือยังไง ร่างบางหมุนตัวหนีอีกฝ่าย ชายหนุ่มกลับกระชากแขนหญิงสาวเอาไว้ อันธิตาสะบัดอย่างรุนแรง แต่เขาไม่ปล่อย ทั้งยังกระชากหล่อนเข้ามากอดด้วยความโกรธที่เพิ่มขึ้นไม่ต่างจากหญิงสาว

“ปล่อยนะ!ไหนว่าไม่อยากจะแตะอันไง”คำถามของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มชะงัก ก่อนจะแสยะยิ้มพลางบอก

“ก็ไม่ได้อยากแตะอะไรนักหนา แต่สำหรับคนอย่างอัน พี่ว่าต้องได้รับการสั่งสอนเสียบ้างน่าจะดีขึ้น”

หญิงสาวเบิกตากว้าง ร้องห้ามทันทีที่เขาก้มลงหา

“พูดเอาแต่ได้ เห็นแก่ตัวปล่อยนะ ปละ...อื้อ” เสียงหวานขาดหายลงพร้อมกับริมฝีปากอุ่นจัดที่ประทับลงมา ร่างนุ่มถูกกอดรัดแนบแน่น พอๆ กับจูบดูดดื่มด้วยอารมณ์เร่าร้อน อึดใจใหญ่สัมผัสอ่อนโยนแปลกใหม่จึงค่อยๆ ละลายความโกรธขึ้ง ร่างที่แข็งขืนก่อนหน้าจึงคลายความแข็งขืน อ่อนเปลี้ยเมื่อถูกจุมพิตชำนาญการจู่โจมโดยไม่ทันตั้งตัว หัวใจสองดวงบดเบียดแนบสนิท เต้นถี่จนรู้สึกได้พร้อมๆ กัน

มือเรียวที่ดันไว้ที่แผ่นอกหนาค่อยๆ เลื่อนขึ้นกอดรอบคอเขาเอาไว้อย่างลืมตัว ใบหน้างามแหงนเงยรับจุมพิตโดยมีฝ่ามือใหญ่ประคองศีรษะเล็กได้รูปของหญิงสาวเอาไว้ ดูดดื่มแลกเรียวลิ้นตักตวงความหวานล้ำยิ่งกว่าน้ำผึ้งรวง หวานจนเขาไม่อาจหยุดยั้ง อันธิตาสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้น ความไม่ประสาทำให้หล่อนโต้ตอบเขากลับไปอย่างเงอะงะ แต่กลับสร้างความเร้าใจให้คนรับถึงกับครางสะท้านในอก

“อืม...” กษิดิศครางหนักๆ ในลำคอเมื่อเรียวลิ้นเล็กๆ กระหวัดโต้ตอบรัดรึงปลายลิ้นของเขาอย่างไม่มั่นใจ ทำให้ชายหนุ่มรัดร่างเล็กเข้าหาแน่นขึ้น และเป็นฝ่ายสอนว่าจูบที่ถูกต้องควรทำอย่างไร เป็นนานกว่าเขาจะยอมปล่อยริมฝีปากอิ่มแล้วไต่ริมฝีปากไปตามนวลแก้มนุ่มหอม ระเรื่อยไปทั้งดวงหน้าหวาน ก่อนหยุดซบที่แอ่งชีพจรนิ่งๆ ต่างจากฝ่ามืออีกข้างที่ลูบไล้แผ่นหลังบอบบางของภรรยาเบาๆ ราวจะปลอบโยน