นามินั่งดูโปรดที่กำลังวุ่นวายอยู่กับการตรวจเช็กรถที่จะใช้ลงแข่งขันในสนามที่กำลังจะมาถึงด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้มจาง ๆ ที่แสดงให้รู้ว่าเธอกำลังมีความสุขจนอายที่นั่งอยู่ด้วยอดจะพูดแขวะพูดแซวไม่ได้
“โอ๊ย ๆ ๆ ๆ เจ็บ ๆ ๆ ๆ”
“อาย!!! เป็นอะไร”
“มดกัด!!! แถวนี้มันหวานมดเลยเยอะ เนี่ย ๆ ดูสิกัดอายจนตัวลายไปหมดแล้ว”
“ไอ้อาย!!!”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ดูสิหน้าแดงใหญ่แล้ว” อายหัวเราะด้วยความชอบใจเมื่อเห็นใบหน้าบูดบึ้งของนามิที่ค่อย ๆ เริ่มแดงระเรื่อขึ้นเพราะความเขินที่โดนเธอแซว
“หยุดแซวได้แล้วไม่รู้จะแซวอะไรนักหนา”
“ก็คนมันอิจฉา ดูหน้านามิสิยิ้มแล้วยิ้มอีกดูมีความสุขเหลือเกิน”
“แล้วอายจะให้นามินั่งทำหน้าบูดหรือไง”
“ไม่ขนาดนั้น ว่าแต่นี่พี่โปรดเขาจะลงแข่งเองเลยเหรอ” อายที่มองไปทางโปรดกับช่างคนอื่น ๆ ที่กำลังวุ่นวายอยู่กับรถก็เกิดอาการสงสัยเพราะเธอไม่คิดว่าเจ้าของสนามแข่งอย่างโปรดจะลงแข่งเอง
“คงงั้น”
“ว่าแต่
