นามิเดินมาที่โต๊ะประจำโดยมีโปรดเดินโอบเอวไม่ยอมห่างแถมยังไล่สายตาดุดันมองไปทางพวกผู้ชายคนอื่นที่มองนามิของเขา ขนาดเขาแสดงออกขนาดนี้พวกนั้นยังไม่เลิกมองเธออีก
“อาย” พอเดินมาถึงโต๊ะนามิก็เห็นอายนั่งอยู่คนเดียวเหมือนเดิม เธอเอ่ยเรียกอายพร้อมกับนั่งลงข้าง ๆ อายทันที และก็ต้องแปลกใจเพราะอายเหมือนกับไม่ได้ยินที่เธอเรียก นามิขมวดคิ้วด้วยความสงสัยเพราะอายไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน
“อาย อาย ไอ้อาย!!!” นามิเรียกอายเสียงดังจนอีกคนสะดุ้งรีบหันมามองหน้านามิด้วยท่าทางตกใจพร้อมกับใบหน้าหงิกงอไม่พอใจที่มองมาทางนามิ
“นั่งอยู่แค่นี้ทำไมต้องเสียงดังด้วย ถ้าอายหูแตกขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ”
“ก็นามิเรียกตั้งหลายครั้งแต่อายนะไม่ได้ยินมัวแต่นั่งเหม่ออยู่ได้”
“บ้า ใครเหม่อ ไม่มี๊!!!”
“โอ๊ยยย ช่างกล้าเนอะ ว่าแต่อายเป็นอะไรมีเรื่องไม่สบายใจอะไรหรือเปล่า”
“ไม่มีอะไรหรอกแค่นั่งคิดอะไรเพลิน ๆ แค่นั้นเอง”
“จริงเหรอ แต่
