Ep.2: ไม่สนโลก
1144 Words
“นามิ คนพวกนั้นเขากรี๊ดอะไรกันวะ หรือว่ามีดารามาที่คณะเรา” เสียงถามด้วยความสงสัยที่ปนไปกับความตื่นเต้น หลังจากที่อายกับนามิเดินมาถึงยังโรงอาหารของคณะ
“แล้วนามิจะรู้ไหม ก็เดินมาพร้อมกันเนี่ย”
“อยากรู้อยากเห็น ถ้าเป็นดารานะอายจะรีบเข้าไปขอลายเซ็นทันทีเลย”
“เฮ่อ... บ้า” นามิถอนหายใจยาวออกมาเมื่อเห็นท่าทางกระดี๊กระด๊าเมื่อพูดถึงดาราหล่อ ๆ ของอาย
“อายไม่ได้บ้าสักหน่อย หรือแกไม่ชอบดารา”
“ดาราก็คนธรรมดาเหมือนเรานี่แหละ จะตื่นเต้นไปทำไม”
“โอ๊ยยยย ย่ะ แม่คนสวยเลือกได้ ไม่พูดด้วยแล้วไปหาที่นั่งดีกว่าหิวจนตาลายหมดแล้ว” อายสะบัดหน้าใส่นามิแล้วออกเดินนำหน้าไปหาที่นั่งก่อนพอได้ที่นั่งก็แยกย้ายกันไปซื้ออาหารและน้ำ
“ป้าคะ คะน้าหมูกรอบไข่ดาวค่ะ”
“ได้ ๆ สักครู่นะ”
“ค่ะ” พอสั่งอาหารที่อยากทานเสร็จนามิก็ยืนรออาหารที่สั่งโดยไม่ได้สนใจเสียงกรี๊ดกร๊าดรอบข้างที่ดังอยู่หรือแม้แต่จะสนใจหันไปมองคนที่มายืนต่อหลังตัวเองสักนิด ซึ่งมันก็ไม่ต่างจากคนที่ยืนต่อท้ายนามิที่ไม่ได้สนใจอะไรนอกจากสั่งและรออาหารที่สั่งเหมือนกันเท่านั้น
“ป้าครับ คะน้าหมูกรอบไข่ดาวครับ”
“รอสักครู่นะ”
“ครับ”
“อ่ะนี่ เสร็จแล้วจ้ะ” เจ้าของร้านส่งจานข้าวสองจานให้สองหนุ่มสาวรับไปแต่ในจังหวะที่รับจานอาหารทำให้ทั้งสองคนหันมามองหน้ากันและจังหวะที่ได้เห็นหน้าตาของกันและกัน ต่างฝ่ายต่างอึ้งและชะงักเพียงนิดก่อนจะกลับมาเป็นปกติในเวลาอันรวดเร็วแล้วต่างคนต่างรีบเดินแยกย้ายกันไป
“ไอ้นามิ!!!” ทันทีที่นามิเดินถือจานอาหารกลับมาที่โต๊ะอายก็เรียกเธอด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นดีใจกับท่ากระตือรือร้นเกินเหตุ
“อะไร!?”
“เมื่อกี้แกเห็นพี่โปรดไหม”
“พี่โปรด!? เขาเป็นใครเหรอ” นามิได้แต่ทำหน้างุนงงสงสัยเมื่อได้เห็นท่าทางกับสีหน้าตื่นเต้นจนเกินเหตุของอายหลังจากเธอเดินมาถึงโต๊ะ
“โอ๊ยยยย ไอ้นามิ นี่แกไม่รู้จักพี่โปรดจริง ๆ เหรอ”
“ไม่นิ เขาเป็นใคร ดาราเหรอ!?”
“เฮ่อ.... อายจะบ้าตาย ก็ผู้ชายหล่อ ๆ ที่ยืนต่อแถวแกที่ร้านข้าวไง”
“แล้ว!?”
“คนนั้นแหละ พี่โปรดหนุ่มหล่อสุดฮอตของมหาลัย พี่เขาทั้งหล่อทั้งรวย อบอุ่น ใจดี นิสัยดีและที่สำคัญพี่เขาโสด” นามิได้ฟังคำสรรเสริญเยินยอผู้ชายของเพื่อนก็ได้แต่รับคำไปพร้อมกับตักอาหารใส่ปาก เธอสนใจอาหารตรงหน้ามากกว่าผู้ชายที่เพื่อนเธอพูดถึงเสียอีก
“อืม”
“โอ๊ยยยย อายจะบ้าตาย” อายยกมือขึ้นตบหน้าผากตัวเองอย่างหมดอารมณ์ เธอรึอุตส่าห์บรรยายสรรพคุณของโปรดให้เพื่อนฟังแต่เพื่อนเธอกลับสนใจอาหารในจานตรงหน้ามากกว่าผู้ชายหล่อ ๆ แบบโปรด
“ไหนว่าหิวไง แล้วทำไมไม่รีบกินมัวแต่พร่ำเพ้อถึงผู้ชายอยู่ได้”
“ฉันไม่เข้าใจ!!! ทำไมเพื่อนฉันถึงเป็นคนไม่สนโลกแบบนี้ ห๊ะ!!!”
“รีบกินเลย เดี๋ยวเย็นจะไม่อร่อยเอานะ” นามิไม่ได้มีทีท่าจะสนใจอาการจะเป็นจะตายของอายที่กำลังเป็นอยู่แต่เธอกลับพูดไปอีกเรื่อง เธอนะเรื่องรักไม่ยุ่งมุ่งแต่เรียนใครจะหล่อจะดังเธอไม่สนใจหรอก ชีวิตเธอมีความฝันและจุดมุ่งหมาย
“เฮ่อ....” อายถอนหายใจอย่างยอมจำนนก่อนจะหันมาสนใจอาหารในจานตรงหน้าของตัวเองมากกว่าที่จะพยายามเข็นให้นามิสนใจผู้ชาย
โปรดที่เดินกลับมาที่โต๊ะก็วางอาหารลงก่อนจะเริ่มลงมือทานอาหารไปเงียบ ๆ โดยไม่สนใจจะพูดหรือจะคุยกับเพื่อนทั้งสอง โดยเฉพาะครามที่เอาแต่หันไปส่งยิ้มให้สาว ๆ ในบริเวณนั้นจนทั่ว
“ไอ้โปรด”
“ว่า!?” โปรดเงยหน้าขึ้นจากจานอาหารพร้อมกับเลิกคิ้วข้างหนึ่งขึ้นก่อนจะเอ่ยปากถามด้วยความสงสัยเมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อเขาจากปากของเพื่อนอย่างคราม ไหนจะท่าทางกับน้ำเสียงที่ดูอยากรู้อยากเห็นของเจ้าตัวนั่นอีก
“สาวที่มึงไปยืนต่อแถวด้วย แม่งโคตรน่ารักเลย”
“แล้วไง!?”
“ก็ไม่แล้วไงแค่บอกว่าน่ารัก แต่ติดที่หน้านิ่งไปหน่อยไม่ยิ้มไม่มีท่าทีสนใจมึงด้วยซ้ำ”
“หึ ผู้หญิงก็ไม่ได้บ้าผู้ชายเหมือนกันทุกคนเปล่าวะ” ถึงจะตอบครามไปแบบนั้นแต่ภาพใบหน้าของเธอกลับลอยเข้ามาในหัวอย่างไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมเขาถึงจำหน้าตาเธอได้แม่นขนาดนั้นแม้จะเห็นกันเพียงแว็ปเดียว โปรดตกอยู่ในความคิดของตัวเองแค่แป๊บเดียวก็หันกลับมาสนใจอาหารตรงหน้าต่อ
พออาจารย์ปล่อยเลิกคลาสโปรดก็รีบเก็บของเพื่อเตรียมตัวไปบ้านพี่สาวของเขา ทำให้ครามที่เห็นก็รีบร้องโวยวายเสียงดังเพราะกลัวโปรดจะไม่รอตัวเอง
“เห้ย ๆ ๆ ๆ ไอ้โปรดมึงจะรีบอะไรขนาดนั้น รอกูด้วยสิวะ”
“มึงก็รีบ ๆ เข้าสิ เดี๋ยวเย็นกว่านี้รถจะติด”
“เออ ๆ ก็รีบอยู่เนี่ย”
“พวกมึงจะไปไหนกัน!?”
“กูกับไอ้โปรดจะไปบ้านพี่ปอนด์คนสวย มึงจะไปด้วยไหม”
“ไปทำไม”
“กูไม่รู้ กูแค่อยากไปเจอพี่ปอนด์คนสวยก็แค่นั้น” เป็นครามที่หันมาตอบสิงห์ด้วยใบหน้าเพ้อฝันเมื่อพูดถึงพี่สาวของโปรด ทำให้สิงห์อดที่จะส่ายหน้าให้เพื่อนตัวเองไม่ได้ ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีครามก็ยังแอบรักแอบชอบพี่สาวโปรดเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน แม้จะรู้ทั้งรู้ว่าพี่สาวของโปรดมีสามีมีลูกแล้วก็ตาม แถมสามีของพี่สาวโปรดทั้งขี้หวงและขี้หึง
“ไอ้คราม สรุปมึงจะไปกับกูไหม” โปรดเรียกครามเสียงดังเมื่อเห็นอีกฝ่ายเอาแต่พูดคุยกับสิงห์แทนที่จะรีบเก็บของ
“ไป ๆ ๆ แล้วมึงจะไปด้วยไหมไอ้สิงห์”
“ไม่ กูมีธุระ ฝากสวัสดีพี่ปอนด์ด้วย”
“เออ ๆ”
“ไอ้สิงห์กูไปก่อนนะ” โปรดโบกมือลาสิงห์ก่อนจะรีบเดินออกจากห้องเรียนตรงไปยังรถที่จอดอยู่ที่ลานจอดของคณะโดยมีครามเดินตามมาติด ๆ
“ไอ้คราม มึงขับรถตามกูมาก็แล้วกัน”
“เออ”
- Writer
