Ep.3: ขี้หวง
1205 Words
ทันทีที่ถึงบ้านพี่สาวของโปรดครามก็รีบจัดเสื้อผ้าหน้าผมให้ดูเข้าที่ดูดีก่อนจะออกไปเจอสาวในดวงใจ ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะกระจกของโปรดทำให้ครามต้องรีบเปิดประตูรถลงไป
“มึงทำอะไรอยู่”
“เปล่า”
“แน่ใจ!?”
“เออสิวะ ไป ๆ รีบไปได้แล้วป่านนี้พี่ปอนด์รอแล้ว” ครามรีบเปลี่ยนเรื่องเพื่อกลบเกลื่อนการกระทำของตัวเอง ก็ใครอยากจะให้โปรดรู้ว่าที่เขาช้าเพราะมัวแต่จัดเสื้อผ้าหน้าผมอยู่ มีหวังถ้ามันรู้มันล้อเขาตายเลย
“หึ” โปรดได้แต่ส่ายหน้าให้กับความแถของเพื่อนก่อนเขาจะเดินนำครามเข้าไปในบ้าน พอเดินเข้ามาก็เจอกับเจสพี่เขยขี้หวงที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องครัว ทำให้โปรดกับครามต้องรีบยกมือไหว้ทักทาย
“สวัสดีครับพี่เจส/สวัสดีครับ”
“อ้าว!!! โปรดไปไงมาไงได้ละเนี่ย”
“มาหาพี่ปอนด์กับหลาน ๆ ครับ นี่น้องจีน่ากับจีโน่ไปไหนครับเนี่ยบ้านเงียบเชียว”
“เล่นน้ำอยู่ที่สระว่ายน้ำนะ”
“แล้วพี่ปอนด์ละครับ”
“ทำกับข้าวอยู่ในครัว มีอะไรหรือเปล่าถึงมาถึงบ้านได้”
“พี่ปอนด์ให้มาหาครับ”
“อืม” ถึงแม้ปากจะพูดจะตอบโปรดแต่สายตาของเจสกลับจ้องครามด้วยสายตาพินิจพิจารณา เพราะเขารู้สึกไม่ชอบขี้หน้าเพื่อนโปรดคนนี้เลยอาจจะเป็นเพราะสายตาที่อีกฝ่ายใช้มองภรรยาสุดรัดสุดหวงของเขาที่เขามองออกมาว่ามันเป็นสายตาไม่น่าไว้วางใจ
“งั้นผมไปหาจีน่ากับจีโน่ก่อนนะครับ อยากเจอหลาน ๆ คิดถึง”
“หยุด!!!” โปรดกับครามที่กำลังจะเดินไปยังสระว่ายน้ำหลังบ้านก็ต้องชะงักเพราะเสียงร้องห้ามที่ดังออกมาจากปากของเจส ทำให้โปรดหยุดขาที่กำลังจะก้าวแทบไม่ทันก่อนเขาจะหันมามองหน้าเจสด้วยสายตางุนงงสงสัย
“ครับ!? พี่เจสมีอะไรหรือเปล่า”
“พวกนายห้ามไปที่สระเด็ดขาด เดี๋ยวพี่ไปตามจีน่ากับจีโน่มาให้เอง พวกนายไปรอที่ห้องนั่งเล่นก่อน แล้วห้ามเดินไปไหนมาไหนโดยพลการ เข้าใจไหม??”
“ครับ/ครับ” เจสพูดจบก็เดินออกไปยังสระว่ายน้ำหลังบ้านเพื่อไปบอกลูก ๆ ทั้งสองคนว่าโปรดมาหาซึ่งเขาไม่อยากให้ใครหน้าไหนมาเห็นจีน่าลูกสาวของเขาในชุดว่ายน้ำ เขาหวง
“เฮ่อ....” ทันทีที่เจสเดินออกไปครามก็ระบายลมหายใจยาวออกมาเพื่อลดอาการเกร็งกับสายตาดุดันที่อีกฝ่ายมองมาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“หึ เป็นไง อยากกลับหรือยัง”
“ยังโว๊ย!!! กูยังไม่ได้เจอพี่ปอนด์คนสวยเลย จะกลับได้ยังไง” โปรดไม่ตอบเขาเพียงแค่ปรายตามองครามอย่างอ่อนอกอ่อนใจ รู้ทั้งรู้ว่าพี่เจสหวงพี่ปอนด์ขนาดไหนแต่ก็ยังไม่ยอมถอดใจ เขาละยอมใจมันจริง ๆ ขณะที่โปรดกับครามกำลังนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นก็มีเสียงหวานเอ่ยทักมาด้วยความดีใจ
“อ้าว!!! โปรดมาแล้วเหรอ”
“ครับ/สวัสดีครับพี่ปอนด์”
“นี่ถ้าพี่ไม่โทรตามก็ไม่คิดจะมาหาพี่เลยนะ”
“โธ่... พี่ปอนด์ก็โปรดยุ่งนี่ครับ ทั้งเรื่องเรียนเรื่องที่สนามมีปัญหาให้จัดการไม่เว้นแต่ละวัน”
“เหรอ!? พี่คิดว่าติดสาวเสียอีก คิคิ” ปอนด์ยิ้มหวานพร้อมกับเอ่ยแซวโปรดด้วยความเอ็นดู ช่วงหลังมานี่เธอไม่ได้เจอกับโปรดเลยก็ตั้งแต่พ่อเจมส์แม่บิวเปิดสนามแข่งให้บวกกับที่โปรดเรียนมหาลัยก็เลยทำให้ยุ่งมากนี่ถ้าเธอไม่โทรบอกให้หามาก็คงหาก็คงไม่มีทางมาแน่ ๆ
“สาวที่ไหนไม่มีหรอกครับ”
“จ้ะ ๆ พี่จะรอดู ครามสบายดีนะ” หลังจากถามโปรดเสร็จปอนด์ก็ไม่ลืมจะหันไปทักทายเพื่อนสนิทของโปรดอย่างคราม
“สบายดีครับ”
“แล้วนี่สิงห์ไม่มาด้วยเหรอ”
“ไอ้สิงห์มันติดธุระเลยมาไม่ได้ครับ” ไม่ใช่โปรดที่ตอบคำถามของปอนด์แต่เป็นครามที่ชิงตอบออกมาพร้อมรอยยิ้มกว้างที่บ่งบอกว่าเขาดีใจมากแค่ไหนที่ได้เจอสาวในดวงใจ
“ปอนด์” เสียงเรียกปอนด์ของเจสดังมาแต่ไกลก่อนที่เจ้าของเสียงที่เดินเข้ามาโอบเอวพร้อมก้มลงหอมแก้มอย่างแสดงความเป็นเจ้าของ และไม่ลืมที่จะตวัดสายตาดุดันมองไปทางคราม
“คะ!?”
“คุยอะไรกันอยู่ครับ”
“คุยกับโปรดค่ะ ว่าแต่พี่เจสไปไหนมา”
“พี่ไปตามจีน่ากับจีโน่มาครับ”
“แล้วนี่เด็ก ๆ อยู่ไหนคะ”
“กำลังอาบน้ำแต่งตัวเดี๋ยวก็คงลงมา ว่าแต่ปอนด์ตามโปรดมาทำไม”
“คิดถึงค่ะ”
“แค่นี้!?” เจสเลิกคิ้วขึ้นเมื่อได้ฟังคำตอบของปอนด์ที่ทำให้เขาถึงกับอึ้งไปเลย แค่คิดถึงโทรคุยก็ได้ไหมทำไมต้องให้มาหาถึงบ้านด้วยแถมโปรดยังพาเพื่อนที่เขาไม่ชอบขี้หน้ามาอีกต่างหาก ยิ่งคิดก็หยิ่งหงุดหงิด
“นามิลูก” เสียงเรียกทำให้นามิที่กำลังวุ่นวายอยู่กับการหยิบขนมใส่ถุงให้ลูกค้าอยู่หน้าร้านต้องหันไปมองเสียงเรียกกับรอยยิ้มสดใสที่ใครเห็นก็อดยิ้มตามไปด้วยไม่ได้
“ค่ะ แม่”
“แม่ว่าหนูปล่อยให้พี่ ๆ เขาทำกันไปเถอะ หนูเพิ่งกลับมาเหนื่อย ๆ ไปอาบน้ำดีกว่าไหม”
“นามิไม่เหนื่อยเลยค่ะ” นามิละมือแล้วเดินเข้าไปสวมกอดรวิกาแม่ของตัวเองด้วยท่าทางและน้ำเสียงออดอ้อนออเซาะจนคนเป็นแม่อดยิ้มและยกมือขึ้นมาลูบผมลูกสาวเพียงคนเดียวของเธอไม่ได้
รวิกาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวเพราะสามีเธอเสียชีวิตไปด้วยอุบัติเหตุหลายปีแล้ว และเธอก็ไม่คิดจะเปิดใจหรือรับใครเข้ามาแทนสามีได้ เธอกับสามีคบและรักกันมาตั้งแต่สมัยเรียนเป็นรักแรกและรักเดียวของกันและกัน หลังสามีเสียชีวิตเธอก็เปิดร้านขนมที่มีทั้งขนมไทยและเบเกอร์รี่ ถึงแม้มันจะเป็นร้านเล็ก ๆ แต่ก็ขายดีเพราะมีลูกค้าประจำที่ติดใจรสชาติขนมของเธอ
“ขี้อ้อนไม่เปลี่ยนเลยนะเราเนี่ย”
“ไม่อ้อนแม่จะให้นามิไปอ้อนใครละคะ”
“เดี๋ยวอีกหน่อยมีแฟนก็ไปอ้อนแฟนไม่มาอ้อนแม่แล้วละมั้ง”
“สำหรับนามิรักไม่ยุ่งมุ่งแต่เรียนค่ะ” พอได้ยินคำพูดของแม่ก็ทำให้นามิรีบแย้งออกมาทันที เธอยังไม่คิดจะมีแฟนตอนนี้เพราะเธออยากตั้งใจเรียนอยากทำความฝันที่จะเป็นแอร์โฮสเตสให้เป็นจริง แฟนจะมีเมื่อไหร่ก็ได้เธอไม่รีบ
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ แสดงว่าลูกสาวแม่ยังไม่เจอหนุ่มถูกใจละสิ”
“แม่อ่ะ”
- Writer
