“ฉันจะกลับบ้าน อย่ามากวนประสาทกันได้ไหม”
เสียงหวานเย็นเฉียบของเรนเดียร์เอ่ยขึ้นอย่างพยายามจะรักษากิริยา แต่สายตาที่มองชายหนุ่มตรงหน้านั้นมีแววรำคาญแทบปิดไม่มิด
“ก็ขึ้นรถสิ จะได้กลับกันไง”
เวสเปอร์ตอบกลับอย่างหน้าตาเฉย พลางยักไหล่ด้วยท่าทีไม่ทุกข์ร้อนสักนิด ราวกับคำว่า “รำคาญ” ไม่มีผลต่อเขาเลยแม้แต่น้อย
หญิงสาวสูดหายใจเข้าลึก พยายามกดกลั้นอารมณ์ที่เดือดขึ้นมาถึงปลายจมูก
“ฉันว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนี่คะ อย่าลืมสิ ว่าเราสองคนหย่ากันแล้ว กรุณาอย่ามาวุ่นวายกับฉันอีกเลยค่ะ”
คำพูดเรียบๆ ทว่าน้ำเสียงหนักแน่นพอจะเป็นการเตือน และเวสเปอร์ก็รับฟังมัน...แต่แค่ในทางผ่านเท่านั้น
ใบหน้าหล่อเหลาก็ยังคงประดับด้วยรอยยิ้มประหนึ่งคนไม่รู้จักคำว่ารำคาญ รอยยิ้มที่เรนเดียร์รู้จักดีมันมักจะตามมาด้วยเรื่องปั่นประสาทเสมอ และครั้งนี้ก็ไม่ต่าง
“ได้ข่าวว่าเธอเพิ่งได้งานที่นี่สินะ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอย่างอ้อย
