บทที่ 31 หนึ่งลี้ภัย หนึ่งไล่ตามหา
บ้านของเจมีน่า
ไพลินยืนมองอาการของลูกสาวอยู่สักพักแล้ว ตั้งแต่เดินเข้ามายังไม่เห็นเปิดหนังสือในมือสักหน้า เอาแต่เหม่อลอยจนไม่รู้ว่าแม่เดินเข้ามาถึงข้างเตียงแล้ว
“จูน”
เจมีน่าสะดุ้งตื่นจากภวังค์ รีบวางหนังสือแล้วลุกขึ้นนั่งแล้วฉีกยิ้มกว้าง ทำท่าทางสดใส “คุณแม่ เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”
“ใจลอยไปไหนลูก ทะเลาะกับพี่ใหญ่มาเหรอ” คงจะงอนที่พี่ชายเห็นผู้หญิงคนอื่นสำคัญกว่าน้องสาวอย่างตัวเองอีกล่ะสิ ไพลินคาดเดาอยู่ในใจ
“ทำไมคุณแม่คิดแบบนั้นคะ ลูกไม่ได้ทะเลาะกับพี่ใหญ่นะ”
“แม่เห็นเราไม่ออกไปหาพี่เค้า ก็นึกว่างอนอะไรพี่เค้าอีก” ตั้งแต่ไปเที่ยวกับหลานชายเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว กลับมาก็เอาแต่เก็บตัวอยู่บ้าน ไปเรียนก็ยังให้คนขับรถรับส่ง จะไม่ให้สงสัยได้ยังไง
“ลูกไม่ได้งอนพี่ใหญ่นะคะคุณแม่ ลูกแค่เหนื่อยจากการไปเที่ยวเท่านั้น คุณแม่มีอะไรหรือเปล่าคะ” หญ
