รถตู้สีดำคันหรูแล่นไปตามถนนกว้าง
สองข้างทางของถนนใหญ่มีไฟสีส้มส่องแสง ก่อนที่แสงจะเปลี่ยนเป็นแสงสีขาวตอนที่รถยนต์แล่นเข้าหมู่บ้านที่มีแต่คฤหาสน์หลังใหญ่
เขมนั่งทำงานอยู่ด้านหลังของรถวางงานในมือทันทีที่พ้นทางเข้าของหมู่บ้าน เขาหยิบโทรศัพท์ที่ส่งเสียงขึ้นมาออกมาจากกระเป๋าเสื้อแจ็กเก็ตที่สวมใส่
เขมมองชื่อบนหน้าจอด้วยดวงตาว่างเปล่า แต่น้ำเสียงของเขาตอนที่รับสายยังคงสุภาพตามที่ควรจะเป็น
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีค่ะคุณเขม กลับมาถึงไทยแล้วใช่ไหมคะ” เสียงเย้ายวนที่ฟังออกว่าถูกดัดดังลอดมาตามสาย เสียงนั้นแหลมกว่าปกติจนทำให้เขมขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย
“ครับ ผมเพิ่งมาถึงครับ” เขมตอบหนึ่งในคู่ค้าทางธุรกิจที่มักจะชอบมาเสนออย่างอื่นให้กับเขานอกจากงานด้วย
“ถ้าอย่างนั้นคืนนี้...”
“ขอโทษนะครับ ผมมีนัดกับลูกสาวแล้ว ส่วนเรื่องธุรกิจของเรา กรุณาติดต่อเลขาของผมเท่านั้นนะครับ” เขมตอบด้วยเสียงเย็นชาอย่างที่ทำกับ
