รสสวาทสามีสวมรอย

บทที่ 2 - มังกรยักษ์น่ารัก [1]

มาร์คัสพยายามต่อสู้กับความปรารถนาของตัวเองอย่างเต็มที่แต่มันช่างยากเย็นเพราะเอวารินยังคงจูบเขาอย่างเร่าร้อน ร่างบางแนบอยู่กับตัวเขาตลอดทั้งร่าง ทรวงอกนุ่มหยุ่นบดเบียดกับแผงอกแกร่งจนน่ากลัวว่าเธอจะสัมผัสได้ถึงจังหวะหัวใจที่เต้นรัวผิดปกติ

ริมฝีปากแสนหวานและลิ้นเรียวเล็กของเธอมีอานุภาพรุนแรงเหลือเกิน มันรุกล้ำปลุกปั่นเขาจนแทบคลั่ง

“ผมทนไม่ไหวแล้วนะ” เขาคำรามเสียงแหบพร่าพลางดึงสายพยุงแขนซึ่งคล้องอยู่ที่คอออกแบบลืมเจ็บก่อนจะถอดสูทตัวนอกออกแล้วเหวี่ยงมันลงพื้น

“ทำอย่างที่คุณอยากทำเลยค่ะมาร์ค ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าการร่วมรักกับคุณมันมีความสุขมากขนาดไหน ฉันอยากจำความรู้สึกนั้นได้อีกครั้ง” เธอพร่ำบอกแนบชิดริมฝีปากเขา

มาร์คัสกดแนบริมฝีปากลงบนกลีบปากอ่อนนุ่มของนางมารน้อยจอมยั่วยวนอย่างหนักแน่นทว่าอ่อนโยนแล้วขบเม้มดูดดึงไปตามรอยโค้งของขอบปากอย่างเพลิดเพลิน เขารู้ขอบเขตของตัวเองดีว่ามีสิทธิ์เสพสุขจากร่างกายเธอได้แค่ไหนและมั่นใจว่าจะหยุดตัวเองได้ในจุดที่ไม่ล่วงล้ำเธอมากเกินไป

“อื้อ...” เอวารินครางสะท้านพลางลูบไล้ฝ่ามือไปตามแผงอกกำยำขึ้นไปถึงลำคอแล้วปลดเนกไทด์ของเขาออกและตามด้วยการปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวออกทีละเม็ดจนหมด เผยให้เห็นกล้ามเนื้อหน้าอกที่เต็มแน่นและลอนกล้ามเนื้อหน้าท้องที่ขึ้นรูปชัดเจนน่าสัมผัส

“คุณนี่มือไวจริงๆ เลยนะ” เขาถอนจูบออกนิดหนึ่งเพื่อสลัดเสื้อออกให้พ้นตัวแล้วหันมาจัดการกับเสื้อผ้าของเธอบ้าง “คุณใส่ชุดนี้แล้วสวยมาก แต่ถ้าไม่ใส่อะไรเลยจะสวยกว่า”

“งั้นก็ถอดให้ฉันสิคะ ฉันอยากสวยที่สุดในสายตาคุณ” เธอบอกเสียงหวานอย่างจงใจยั่ว

มาร์คัสกระตุกยิ้มที่มุมปากด้วยความขบขันระคนเอ็นดูนางมารน้อยจอมยั่วของเขานิดหนึ่งก่อนจะเอื้อมมือไปด้านหลังแล้วรูดซิปชุดเดรสของเธอลงจนสุดความยาวที่บั้นเอวแล้วปล่อยให้มันร่างลงไปกองเป็นวงกลมล้อมรอบข้อเท้าอยู่ที่พื้น

“ผิวคุณสวยมาก เนียน...ละเอียด” เขาไล้ฝ่ามือร้อนผ่าวไปบนผิวเนินอกที่อยู่เหนือบราเซียลายลูกไม้สีชมพูหวานซึ่งเขาเป็นคนสั่งให้ลูกน้องซื้อให้เธอเอง “ผมอยากจูบคุณให้ทั่วทั้งตัวเลย”

“ฉันเป็นของคุณ...ทั้งตัวค่ะ” หญิงสาวบอกเป็นเชิงอนุญาตและเชิญชวนอยู่ในทีแล้วดึงตัวเขาให้ล้มลงนอนบนเตียงหนานุ่มที่คลุมไว้ด้วยผ้าคลุมเตียงสีชมพูสดใสด้วยกัน

“คุณคิดจะยั่วให้ผมขาดใจตายอยู่ตรงนี้เลยหรือไง” มาร์คัสมองสบตาเธอด้วยแววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความปรารถนาเร่าร้อนพลางปลดเสื้อชั้นในออกจากตัวเธอ “แต่ถ้าได้ตายคาอกคุณก็ไม่เลวเหมือนกันนะ” เขากระซิบเสียงแผ่วพลางใช้ปลายนิ้วบดคลึงและดึงปลายยอดทรวงอกของเธออย่างอ่อนโยนแล้วก้มลงดูดอย่างแรง

“อ๊ะ...มาร์คคะ” ร่างบางสั่นสะท้านและแอ่นโค้งขึ้นตามแรงดูดดึง พลังงานความร้อนบางอย่างแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย เหงื่อเม็ดบางผุดซึมขึ้นมาตามผิวเนื้อทั้งที่ในห้องนอนเปิดแอร์เย็นฉ่ำ

“เรามาลองดูกันว่าผมจะทำให้คุณมีความสุขได้ยังไงบ้าง” เขากระซิบพึมพำอยู่กับทรวงอกเธอพลางสอดมือข้างหนึ่งเข้าไปใต้กางเกงชั้นในแล้วบดคลึงปุ่มเนื้ออ่อนไหวที่ไวต่อความรู้สึกพร้อมกับจู่โจมยอดดอกเธอด้วยปากและลิ้นอย่างช่ำชอง

เอวารินไม่แน่ใจว่าความวาบหวิวซาบซ่านที่กำลังรู้สึกอยู่นี้เคยเกิดขึ้นกับเธอมาก่อนหรือไม่ ถ้ามันเคยเกิดขึ้นแล้วทำไมเธอไม่รู้สึกคุ้นเคยกับมันเลยสักนิด คนที่สูญเสียความทรงจำจะลืมหมดสิ้นทุกสิ่งทุกอย่างขนาดนี้เลยหรือ

“รู้สึกดีใช่มั้ย” มาร์คัสละริมฝีปากจากปลายยอดสีหวานแล้วเงยหน้าขึ้นถามคนที่นอนหายใจหอบกระเส่าใบหน้าชุ่มเหงื่อแดงระเรื่อ “ผมจะส่งคุณให้ถึงสวรรค์” เขาบอกพลางบดขยี้ปุ่มเนื้อลึกลับของเธออย่างเร่าร้อนมากยิ่งขึ้น

ไม่นานร่างบางก็แข็งเกร็งแล้วกระตุกเฮือกพร้อมกับเสียงกรีดร้องแผ่วหวาน ซึ่งเป็นเสียงที่ไพเราะที่สุดเท่าที่มาร์คัสเคยได้ยินและเขาก็ปรารถนาที่จะได้ยินเสียงนี้ซ้ำแล้วซ้ำแล้วซ้ำอีก

“มาร์คคะ” เธอเรียกชื่อเขาเสียงเบา ลมหายใจหอบสะท้านจากการถึงจุดสุดยอดครั้งแรกในชีวิตแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว

“ครับ” เขาขานรับอ่อนโยนแล้วกดจูบหนักแน่นลงบนหน้าผากของเธอ

“เราเคยมีความสุขด้วยกันแบบนี้จริงเหรอคะ ทำไมฉันไม่คุ้นกับความรู้สึกแบบนี้เลย”

มาร์คัสชะงักไปนิดหนึ่งแล้วปรับสีหน้าให้เป็นปกติ “ตอนนี้คุณความจำเสื่อมอยู่ จะคุ้นได้ยังไง”

“แล้วทำไมฉันจำกลิ่นน้ำหอมคุณได้ ทำไมฉันรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยเวลาที่คุณกอดฉัน แต่เวลาที่คุณทำกับฉันแบบเมื่อกี้ ฉันกลับไม่คุ้นเลย”

“ถ้าคุณไม่สบายใจ ต่อไปผมจะไม่ทำแบบนั้นอีกและเราก็ควรแยกห้องนอนกันอย่างจริงจังจนกว่าความทรงจำของคุณจะกลับมา” ชายหนุ่มลุกขึ้นนั่งแล้วจะลุกออกจากเตียง เอวารินผวาตามไปกอดรั้งเขาไว้จากทางด้านหลัง

“ฉันแค่บอกว่าจำความรู้สึกนี้ไม่ได้ ไม่ได้บอกว่าไม่ชอบหรือไม่อยากให้คุณทำอีกซะหน่อย” หญิงสาวแนบแก้มลงบนแผ่นหลังของเขาอย่างออดอ้อน

“แปลว่าคุณชอบและอนุญาตให้ผมทำอีกได้ใช่มั้ย” มาร์คัสพลิกตัวหันหน้ามาถามเธอด้วยแววตาลิงโลดอย่างลืมตัว

“คุยกับลูกครึ่งอย่างคุณนี่ฉันต้องพูดทุกอย่างให้ชัดเจนเลยใช่มั้ยคะ”

“แน่นอน เพราะถ้าคุณไม่บอกความต้องการของคุณให้ชัดเจน ผมก็จะทำให้คุณไม่ถูก”

“ต่อไปฉันจะบอกคุณให้ชัดเจนทุกอย่าง คุณเองก็ต้องบอกทุกอย่างกับฉันอย่างชัดเจนเหมือนกันนะคะ แล้วก็อย่าหันหลังหนีฉันไปอย่างนี้อีกนะ ฉันมีคุณแค่คนเดียว ฉันทนไม่ได้ถ้าคุณจะโกรธฉัน”

“ผมไม่ได้โกรธ ผมแค่ไม่อยากทำให้คุณอึดอัดใจ”

“ฉันไม่อึดอัด ฉันชอบให้คุณทำแบบนั้นกับฉัน” เธอพูดยิ้มๆ แล้วจูบเขาอย่างอ่อนหวานเนิ่นนาน “แล้วฉันก็ชอบจูบคุณแบบนี้ด้วย”

“คุณนี่น่ารักเป็นบ้า ผมจะอดใจไหวได้ยังไง”

มาร์คัสรั้งร่างบอบบางที่สวมเพียงกางเกงชั้นในเข้ามากอดไว้แนบอกแล้วกระซิบวิงวอนเสียงแผ่ว “ช่วยอะไรผมอย่างนึงได้มั้ย”

“จะให้ฉันช่วยอะไรคะ”

“ช่วยทำให้มังกรยักษ์ของผมมันสงบหน่อย คุณปลุกมันให้ตื่นตั้งนานแล้ว เพราะฉะนั้นคุณต้องรับผิดชอบ”

“มังกรยักษ์?” เอวารินเงยหน้าขึ้นถามเขางงๆ

“มันอยู่ตรงนี้ไง” เขาจับมือเธอไปแนบกับความเป็นชายแข็งขึงที่นูนเป่งอยู่ภายใต้กางเกง

หญิงสาวทำตาโตด้วยความตื่นเต้นเมื่อรู้ว่ามังกรยักษ์ที่เขาพูดถึงคืออะไร เธอพยายามนึกว่าเคยเห็นมันมาก่อนหรือเปล่า แต่ก็ไม่มีภาพนั้นอยู่ในความทรงจำเลย

“ช่วยผมหน่อย”

“ค่ะ” เอวารินตอบรับอย่างเต็มใจ “แต่คุณต้องสอนฉันก่อนนะคะว่าต้องทำยังไงบ้าง”

“ไม่ต้องห่วง ผมจะสอนคุณให้หมดทุกกระบวนท่าเลย”

หญิงสาวนั่งมองเขาคลายหัวเข็มขัดและปลดกระดุมกางเกงด้วยมือซ้ายเพียงข้างเดียวซึ่งทำได้ไม่ถนัดนักเนื่องจากไหล่ขวายังบาดเจ็บจากการถูกยิงอยู่

“ฉันช่วยนะคะ” เธอยื่นมือเข้ามาช่วยเขาปลดกระดุมกางเกงออกและจังหวะที่กำลังจะรูดซิปลงเขาก็จับมือเธอให้หยุด

“ไม่ต้องทำแล้ว” มาร์คัสกลั้นใจบอกทั้งที่ตัวเองเจ็บร้าวเกินทน

“ทำไมละคะ ฉันอยากช่วยคุณนะ” เอวารินเงยหน้าขึ้นมองสบตาเขาด้วยแววตาใสซื่อ ยิ่งเห็นใบหน้าหล่อเหลาที่เคยขาวจัดกำลังแดงก่ำ อีกทั้งลมหายใจของเขาก็หนักลึกคล้ายกำลังต่อสู้กับความทรมานจากอะไรบางอย่างอยู่ก็ยิ่งอยากช่วย “ท่าทางคุณไม่ค่อยดีเลยนะคะ คุณมีโรคประจำตัวอะไรอยู่หรือเปล่า”

“ผมไม่ได้เป็นอะไร” เพราะเธอน่ารักและแสนดีอย่างนี้ เขาถึงไม่อยากฉวยโอกาสกับเธอมากเกินไป

“แต่คุณหน้าแดงไปหมด เหงื่อก็แตกด้วย” หญิงสาวเช็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นมาตามหน้าผากและไรผมให้เขาด้วยฝ่ามืออ่อนนุ่มแล้วนึกอะไรขึ้นมาได้ “อ๋อ...หรือที่คุณเป็นแบบนี้เพราะมังกรยักษ์ของคุณยังไม่สงบ” เธอทาบฝ่ามือลงบนความเป็นชายที่แข็งขึงนูนเป็นเนิน ซึ่งเธอแน่ใจว่าเมื่อครู่นี้มันยังไม่ขยายใหญ่ขนาดนี้

มาร์คัสพยักหน้ารับแบบยอมจำนนต่อหลักฐาน