ลิขิตรักดวงใจอัคคี

ไก่หลงที่หายไป

​

อัคคีตื่นขึ้นมาด้วยอาการที่หัวจะระเบิด กายแกร่งของเขาค่อยๆขยับอย่างช้าๆ มือหนากุมอยู่ที่ขมับทั้งสองข้าง ใบหน้าเหงไม่เป็นรูป

"โอ้ยแม่งปวดหัวจังว่ะ " เขาเอ่ยพรางส่ายหัวไปมาเบาๆเผื่อมันจะโล่งขึ้น นี่หากทว่าเขาอยู่ที่บ้าน ป่านนี้มามี๊ของเขาต้องให้คนเอาอะไรมาดื่มแก้เมาค้างแล้ว แต่นี่ดันมาเมาค้างอยู่ที่คอนโด เลยไม่มีคอนดูแล สมน้ำหน้าอยากบ้ากามนัก ชายหนุ่มนึกถึงเรื่องเมื่อคืนที่เขาไปเมาในงานเลี้ยงรุ่นกับเพื่อนๆ แล้วทุกคนต่างแยกย้ายบางคนก็กลับบ้านไปหาครอบครัว บางคนที่โสดก็ไปหาสาวๆเพื่อการปลดปล่อย เขาก็เป็นคนหนึ่งในนั้น

"เฮ้ยยย !!! เมื่อนึกขึ้นได้ เขาร้องออกมาอย่างตกใจ เมื่อคืนเขาไปหาสาวมานอนด้วยนี่หว่า แล้วตอนนี้ เขาพยายามมองหาร่างหญิงสาวเมื่อคืน ไม่มีแม้เงาเลยในก็ว่าได้ ชายหนุ่มตวัดผ้าห่มขึ้นมาคลุมกายหลวมๆ สาตาคมสะดุดเข้าก็หยดสีน้ำตาลปนแดงที่เปื้อนผ้าปูที่นอนเขานี้ คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันแน่น เขาพอจะจำได้ว่าหญิงสาวผู้นั้นบอกว่าหล่อนไม่ใช่ไก่หลง หรือว่าหญิงสาวคนนั้นจะพูดจริง แล้วนี่หายไปไหนแล้ว อัคคีพยายามเดินหา ในใจฉุกนึกขึ้นได้ หรือว่านกต่อ เขารีบวิ่งไปหากระเป๋าสตางค์ของเขาทันที

"ยังอยู่ครบนี่หว่า " เขาเปรยออกมาเมื่อเขาไล้สายตาดูเงินในกระเป๋าที่มีอยู่ไม่กี่หมื่นแล้วบัตรเครติต ทุกอย่างมันอยู่ครบ หรือว่า เขารีบวิ่งออกไปชะโงกดูรถหรูของเขา ในใจโล่งอกที่ทุกอย่างยังคงปกติ นี่หากว่ารถคันนี้หายหล่ะก้อ มีหวังถูกคุณพ่อตัดบัตรเครดิตทั้งหมดเป็นแน่ สายตาคมพยายามมองหาสิ่งผิดปกติในห้อง เขาสะดุดตากับรองเท้าแตะลายน่าๆรักๆคู่หนึ่ง ในใจนึกถึงคนใส่ เขาจำไม่ได้เลยว่าหญิงสาวคนนั้นหน้าตาประมาณไหน แต่ที่แน่ๆ เขารู้ว่าหล่อนสวยแบบลูกครึ่ง เครื่องของหล่อนนี่แน่นอย่าบอกใครเชียว เขาอมยิ้มเมื่อนึกถึงกิจกรรมที่เขาทำเมื่อคืน

"ช่างเถอะ คิดว่าเป็นกำไรชีวิต " ชายหนุ่มเปรยออกมาก่อนที่จะเดินเข้าห้องน้ำไป เขาใช้เวลาอยู่ในนั้นไม่นานนัก สมองของเขาพยายามสลัดความคิดเรื่องเมื่อคืนออก ไก่หลงตัวเมื่อคืนทำให้เขาลืมรสชาติมันไม่ลง ต้องขอบใจไอ้ดอม ที่บอกให้เขาไปหาไก่หลงในถนนเส้นนั้น

"หรือว่าเป็นโรควะ " เขานึกขึ้นได้พรางหยิบมือถือโทรหาไอ้หมอ เพื่อนสนิทอีกคนร่างหนารีบออกจากห้องทันทีอย่างร้อนใจ เขาเดินเข้าแร็พเพื่อนรักของเขาอย่างร้อนใจ เขาจำได้ว่าเมื่อคืนเขาสดโดยไม่ได้ใส่เครื่องป้องกัน ไม่รู้ว่าหื่นจนทนไม่ไหวหรืออย่างไร เพราะปกติเขาไม่ได้เป็นคนมักง่ายแบบนี้

=br=

"หึ...อย่าบอกนะว่ามึงเที่ยวจนติดโรค " ไอ้หมอวินหรืออนาวินเพื่อนของเขาเอ่ยขึ้นพรางมองหน้าเขาด้วยสีหน้าไม่พอใจ

"มึงก็พูดอะไรเป็นลาง ก็ไม่รู้ไง กูเลยมาให้มึงตรวจ " อัคคีบอกเพื่อนของเขาด้วยสีหน้าที่เบื่อหน่ายอย่างบอกไม่ถูก

"แล้วมึงไปทำอีท่าไหนว่ะ ปกติมึงไม่เคยพลาดนี่หว่า" อนาวินมองหน้าอัคคีอย่างจับผิด

"ก็เมาไง บวกกับความเสี้ยนมากไปหน่อย " อัคคียอมรับตามตรง เมื่อคืนเขาอยากจนบ้าคลั่ง

"เออ แล้วไปเอาไก่ที่ไหนมาว่ะ"

"กูก็ไม่รู้ว่ะ แม่งสวยชิบ แต่พอตื่นเช้ามากูกลับไม่เจอหล่อนแล้ว " อัคคีบอกเพื่อนเขาอย่างน่าเสียดาย อีกใจเขารู้สึกผิดที่ไม่ได้เสียเงินเลยแม้แต่บาทเดียว ส่วนอีกใจก็รู้สึกสะกิดใจนิดๆ เมื่อเห็นคราบน้ำสีแดงเข้มบนเตียงของเขาเมื่อตอนเช้า มันอาจจะเป็นแผนจับเขาก็ได้ รอฟังเสียงโทรศัพท์มาเรียกเงินแล้วกัน เขาคิดในใจพร้อมกับส่ายหัวไปมาอย่างไม่สบอารมณ์

"เออแล้วเมื่อคืนมึงกลับเลยหรือเปล่า " อัคคีหันไปถามเพื่อนของเขาที่แยกกับเขาก่อนที่เขาจะไปเจอไก่หลงตัวนั้น

"เออสิ เพราะวันนี้มีทดลองงานสำคัญ กูจะดึกได้ยังไงหล่ะ"

"เอ้าแล้วไอ้ดอมหล่ะ " เขาถามถึงเพื่อนรักอีกคนที่มีนิสัยไม่ต่างอะไรจากเขานัก รายนั้นมันมีคู่หมั้นแล้ว แต่ทว่ามันกลับไม่ปลื้ม

"มันก็ไปกับสาวๆนั่นแหล่ะ เออ แค่นี้ก่อนกูขอทำงานก่อน " อีกอาทิตย์กูโทรไปบอกผลตรวจแล้วกัน

อัคคีพยักหน้าพร้อมกับเดินกลับไปขึ้นรถหรู ในใจของเขายังคงนึกถึงผู้หญิงคนเมื่อคืน ชายหนุ่มสอดส่ายสายตามองไปริมถนนทั้งสองข้าง เขาส่ายหัวไปมาเมื่อเขาเพิ่งรู้ตัวว่าเขาขับรถมาถนนเส้นเมื่อคืนนี้ได้อย่างไร ชายหนุ่มเหยียบเบรกทันทีเมื่อรู้สึกว่าเขาขับเข้ามาที่นี่ สภาพกลางวันนั้นต่างจากกลางคืนมาก

"ฟุ้งซ่านไปป่าวว่ะไอ้ไฟ " เขาสบทกับตัวเองจากนั้นก็เหยียบคันเร่งรถหรูของเขาเต็มแรง

เอี๊ยดดด!!! โครมมม!!! เสียงเครื่องยนต์ขนาดใหญ่ห้ามล้อดังสนั่น พร้อมกับเสียงรถจักรยานยนต์ขนาดเล็กล้มลง อัคคีเบิกตากว้างอย่างตกใจ เขารีบเปิดประตูรถลงไปเบื้องล่างทันทีที่เห็นร่างคนนอนร้องโอดโอยอยู่นั้น ชายหนุ่มตรงดิ่งเข้าไปประคองร่างของหญิงสาวคนหนึ่ง ที่เขารู้ว่าเป็นผู้หญิงเพราะเห็นว่าหล่อนใส่ชุดนักศึกษา แถมสั้นจุดจู๋

"เอ่อๆคุณเป็นอย่างไรบ้างครับ" ชายหนุ่มก้มลงไปถามหล่อนด้วยความร้อนใจ

"นี่ไอ้บ้า ไอ้เลว ไอ้ ชะ อุ๊ย !!! หญิงสาวอ้าปากค้างทันทีที่เห็นว่าชายหนุ่มตรงหน้าหล่อนนี้เป็นใคร **มีนา อมรพงษ์**เด็กสาวใจแตกคนหนึ่ง ทุกคนในซอยนี้รู้ดีว่าหล่อนและแม่ของหล่อนนั้นหน้าเงินขนาดไหน หล่อนทำตัวเหมือนลูกคุณหนูแต่แท้ที่จริงแล้ว หล่อนเป็นเพียงลูกแม่ค้าที่หวังรวยทางลัดมาจับเศรษฐีเก่าอย่างคุณ อาทิตย์ อมรพงษ์ และเมื่อแต่งงานกันได้ไม่นานคุณอาทิตย์ก็ตรอมใจตาย แต่มีนาก็คิดว่าคุณอาทิตย์เป็นพ่อ ซึ่งแท้ที่จริงแล้วพ่อของหล่อนก็คือนายศักดิ์ คนที่หล่อนคิดว่าเป็นพ่อเลี้ยงเพราะแม่เพิ่งแต่งงานใหม่ตอนเธอได้ 5 ขวบ

"เป็นอะไรหรือป่าวครับน้อง " อัคคีเอ่ยถามอีกครั้งเมื่อเห็นว่าเด็กสาวเอาแต่มองหน้าเขา

"เอ่อ โอ้ยยย!!! เจ็บขาค่ะ สงสัยขาจะหัก " เสียงแหลมดัดร้องขึ้นทันที พรางมือเรียวก็โอบรอบคออัคคีอย่างจงใจ ชายหนุ่ม ขืนตัวเล็กน้อย แต่ดวงตาคมก็หรี่มองเด็กสาวตรงหน้าอย่างรู้ทัน ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าหล่อนนั้นแสร้งอ่อยเขา เขาไม่ใช่เด็กรุ่นราวคราวเดียวกับหล่อน

"เอ่อ..ถ้าอย่างนั้นไปหาหมอไหมครับ " เขาถามด้วยท่าทางสุภาพ

"เอ่อๆ ไม่เป็นไรค่ะ คุณ เอ่อๆ"

"ผมชื่อไฟครับ"

"อ๋อค่ะ ดิชั้น มีนาค่ะ คุณไปส่งมีนาที่บ้านก็พอค่ะ " หล่อนเอ่ยพรางช้อนสายตามองเขา หญิงสาวยิ้มแบบมีเลศนัย

"คุณแน่ในนะว่าไม่ไปโรงพยาบาล แล้วรถของคุณหละครับ"

"อ๋อ..เดี๋ยวให้คนที่บ้านมาเอาค่ะ " อัคคีฟังดังนั้นจำต้องอุ้มร่างเด็กสาวคนนี้ขึ้นรถหรูของเขาแล้วตรงบึ่งไปตามทางที่หญิงสาวบอก

"ว๊าย!! เกิดอะไรขึ้นนี่ยายมีนา " เสียงแหลมของผู้หญิงวัยกลางคนที่แต่งหน้าจัดเดินเข้ามาหาเขา อัคคีมองหญิงสาวที่เขาอุ้มเหมือนเกิดคำถาม

"เอ่อ แม่ขาเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยค่ะ มีนาขับรถไปชนคุณไฟเอง " หญิงสาวแสร้งทำเป็นพูดดี พรางกระพริบตาส่งสัญญาณผู้เป็นแม่

"เอ่อป่าวหรอกครับผมไม่ระวังเอง ขับรถเกือบชนน้องเขา " อัคคีเอ่ยพรางหันมามองร่างหญิงสาวที่ไม่ยอมปล่อยมือจากคอของเขา

"นี่เป็นค่าปลอบขวัญเล็กๆน้อยครับ " เขาหยิบเงินปึกหนึ่งส่งให้มีนา หญิงสาวทำตาโตเท่าไข่ห่าน นี่หากว่าผู้เป็นแม่ไม่มองหน้าหล่อนก็จะระรื่นได้มากกว่านี้

"เอ่อๆ มีนารับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ"

"รับไว้เถอะครับ ไม่อย่างนั้นผมไม่สบายใจ " อัคคีเอ่ยพร้อมกับดันมือหญิงสาวให้เก็บเงินนั้นไว้

"ถ้าน้องไม่เป็นอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ " เขาเอ่ยพร้อมกับโค้งศีรษะเล็กน้อย เพื่อเดินออกจากบ้านไป ทั้งสองแม่ลูกมองหน้ากัน เหมือนจะรู้ใจว่ามีนาคิดอะไร ผู้เป็นแม่จึงวิ่งไปขอเบอร์มือถือชายหนุ่มเอาไว้ หล่อนอ้างว่าหากลูกหล่อนเป็นอะไรไปหล่อนจะได้เรียกค่าเสียหายได้ ทั้งสองแม่ลูกยิ้มมุมปากเมื่อได้นามบัตรชายหนุ่มมาแล้ว

อัคคีขับรถออกจากบ้าน เขาสะดุดตากับร่างหญิงสาวที่ยืนรถน้ำต้นไม้อยู่ตรงสวนนั้น ทำไมคุ้นตาจัง เขาเอ่ยพรางเหลือบมองกระจกหลัง ผมสลวยสีน้ำตาลและรูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาวสะท้อนแสงนั้นทำให้เขาหันกลับไปมอง แต่ก็ไม่พบร่างของหล่อนแล้วใครกัน เขาเอ่ยพรางส่ายหัวไปมาเบาๆ...>>>