ลิขิตรักดวงใจอัคคี

เจอกันจนได้

ทางด้านไอด้า ตั้งแต่วันนั้น คืนนั้น คืนที่แสนโชคร้ายที่สุดในชีวิตของหญิงสาวคนหนึ่ง คืนที่หล่อนต้องเสียความสาวให้กับใครก็ไม่รู้ ไม่เคยเจอหน้ากันเลยด้วยซ้ำ เมื่อนึกถึงภาพคืนนั้นขอบตาหวานของหล่อนก็ร้อนผ่าว หล่อนออกมาจากคอนโดนั้นก่อนรุ่งสาง หล่อนไม่รู้ว่าหล่อนจะไปไหน เพราะหล่อนไม่มีญาติ ส่วนเพื่อนหล่อนก็อยู่ไกลต่างจังหวัด หล่อนหวนกลับมาบ้านหล่อนที่เดิม หล่อนรู้ว่าน้าศักดิ์ คงไม่กล้าฟ้องแม่เลี้ยงหล่อนหรอก เพราะหากว่าฟ้อง หล่อนก็จะบอกว่าเขามาปลุกปล้ำหล่อนถึงในห้อง

หญิงสาวส่ายศีรษะไปมาเพื่อไล่ความเจ็บปวดหล่อนนอนร้องไห้ตลอดทั้งคืน แต่ในเมื่อมันไม่สามารถกลับคืนมาได้ หล่อนก็คงจำต้องยอมรับมัน ไม่เสียดายมันแล้วความสาวนั้นหน่ะ ผู้หญิงสมัยนี้ ไม่มีใครสนใจมันแล้ว แต่ที่หล่อนยังเป็นกังวล คือยาคุมฉุกเฉินที่หล่อนกินไปนั้นมันจะออกฤทธิ์ดีหรือไม่ หล่อนไม่อยากท้องโดยที่ไม่รู้ว่าพ่อของลูกหล่อนเป็นใคร

"มัวยืนคิดอะไรอยู่พี่ไอด้า" เสียงหญิงสาวที่ขึ้นชื่อว่าเป็นน้องสาวคนละแม่หล่อนเอ่ยขึ้น สีหน้าท่าทางดูหยิ่งยโสเป็นที่สุด

"ทำไม มีอะไรเหรอมีนา " หญิงสาวหันไปถามเด็กสาวที่ยืนท้าวสะเอว ท่าทางไม่ได้เกรงกลัวหล่อนเลยแม้แต่น้อย

"ไปขับรถมอไซด์ให้หน่อย จอดอยู่ปากซอย " หล่อนทำเป็นออกคำสั่ง ปากสีสดนั้นเบะออกอย่างเหยียดๆ ไอด้ารับกุญแจรถอย่างจำใจ ไม่ใช่ว่าหล่อนกลัว แต่หล่อนไม่อยากทะเลาะกับแม่เลี้ยงหล่อน เพราะนางมักจะลำเลิกบุญคุณเรื่องที่เป็นคนเลี้ยงหล่อนมาจนโตขนาดนี้ หล่อนเดินออกไปยังปากซอย ขาเรียวของหล่อนต้องหยุดชะงักเมื่อรู้สึกเจ็บแปล็บๆตรงใจกลางสาว

"ทำไมมันทรมานอย่างนี้นะ" หล่อนบ่นออกมาเบาๆ พรางหยุดยืนให้หลังพิงต้นไม้ ในใจนึกถึงคนที่ทำให้หล่อนเป็นแบบนี้ ชายหนุ่มที่มีใบหน้าหล่อเหลาคล้ายเทพบุตร ร่างสูงใหญ่ที่มีลอนกล้ามเนื้อหน้าท้องที่ผู้ชายทุกคนใฝ่ฝันอยากจะมี หญิงสาวทุกคนปรารถนาที่จะซบมัน แต่ไม่ใช่หล่อน หล่อนเกลียดผู้ชายคนนั้น ขออย่าให้เจอะเจอกันอีกเลยชาตินี้ หญิงสาวเดินไปบ่นไปอย่างหัวเสีย เจ็บทั้งกายเจ็บทั้งใจ

"ฮัดเช้ยยย!!! อัคคีจามออกมาดังลั่นห้องอาหาร ชายหนุ่มโค้งศีรษะขอโทษหญิงสาวที่เขามาทานข้าวด้วยตามมารยาท

"ใครด่าว่ะ " เขานึกในใจพรางนึกถึงบรรดาเพื่อนสนิทของเขา ไม่ไอ้หมอวินก็ไอ้ดอมแน่ สองตัวนี่แหล่ะ เขานึกต่อว่าเพื่อนของเขาในใจ

"เป็นอะไรค่ะไฟขา ฉุนน้ำหอมมินนี่หรือเปล่า" ดาราสาวสวยทำท่าสูดจมูกตัวเองไปมาอย่างสำรวจ หญิงสาววางจานลงแล้วขอตัวเข้าห้องน้ำ

"เอ่อๆ ไม่ต้องขนาดนั้นหรอกมินนี่ ไม่เกี่ยวกับคุณหรอก " อัคคีร้องห้าม เมื่อผู้หญิงคนนี้ปัญญาอ่อนได้ใจ อะไรจะตามใจเขาขนาดนั้น ชายหนุ่มเริ่มเอือมกับบรรดาสาวๆที่เอาแต่ถวายหัวให้กับเขาจนลืมการเป็นตัวของตัวเอง

"อ๋อเหรอค่ะ ถ้าอย่างนั้นมินนี่เช็ดให้ค่ะ " มือเรียวขงหญิงสาวหยิบกระดาษชำระเนื้อดีหมายจะแตะหน้าเขา

"เอ่อๆ ไม่เป็นไรมินนี่คุณทานเถอะ ผมขอตัวก่อนน่ะ "อัคคีผุดลุกขึ้น โดยวางเงินไว้พอที่จะจ่ายค่าอาหาร จะว่าพอก็ไม่ใช่ มันมากเกินไปด้วยซ้ำกับมือนี้

"คุณไฟจะไปแล้วเหรอค่ะ มินนี่ยังไม่หายคิดถึงเลย " หญิงสาวลุกขึ้นไปเกาะแขนแกร่งของชายหนุ่ม องศายิ้มตามมารยาท พรางส่ายศีรษะไปมาเป็นเชิงว่าอย่าเพิ่งกวน มินนี่รู้ตัวดี หล่อนรีบปล่อยมือแล้วจุ๊บแก้มสากของเขา ชายหนุ่มรีบเดินออกจาที่นั้นอย่างเบื่อหน่าย พักนี้เขาเป็นอะไรไม่รู้ หงุดหงิดง่ายเป็นที่สุด มันรู้สึกเหมือนมีอะไรมาติดๆอยู่ในใจเขาอย่างบอกไม่ถูก

ชายหนุ่มหยิบมือถือขึ้นมาแล้วกดเบอร์ของเพื่อนอย่างเบื่อๆ

"ฮัลโหลไอ้ดอมมึงว่างป่าววันนี้กินเหล้ากัน" เสียงเข้มของเขาบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าวันนี้อัคคีอารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไรนัก

"ว่าง มึงเป็นอะไรว่ะ น้ำเสียงแปลกๆ"

"ป่าวว่ะ รู้สึกเบื่อๆยังไงไม่รู้ " เขาเอ่ยพรางเดินเข้าไปนั่งในรถ

"เออ โอเคเจอกันที่เดิม "ดอมเอ่ยพร้อมกับกดวางโทรศัพท์ จากนั้นเขาก็กดมือถือไปหาหมอวินทันที

=br=

ณ ผับแห่งหนึ่ง อัคคีนั่งดื่มรอเพื่อนของเขาทั้งสองคนอยู่แล้ว ชายหนุ่มสั่งบรั่นดีราคาแพงที่เขาชอบมาดื่ม สายตาก็กวาดมองหาผู้หญิงสาวๆตามสไตล์ของเขาดวงตาคมสะดุดเข้ากับผู้หญิงร่างเล็กที่ไส้เกาะอกยืนคลอดเคลียอยู่กับชายหนุ่มอยู่นั้น นั่นมันเด็กผู้หญิงคนที่เขาขับรถชนนี่ คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอย่างสงสัย

เขามองดูปฏิกิริยาของเด็กนั่น รู้สึกว่าเรียนมหาลัยไม่ใช่เหรอ ทำไมเที่ยวผับได้แล้วว่ะ หรือว่าเกิน 20 แล้ว เขาบ่นพึมพำ ยังไม่ทันที่เขาจะละสายตาออก เขาก็เห็นว่าเด็กสาวคนนั้นกำลังถูกกลุ่มของวัยรุ่นเล่นงาน สาเหตุคงมาจากเด็กหนุ่มแฟนของหล่อน เขาเห็นร่างเด็กหญิงคนนั้นถูกผลักกระเด็นล้มลง อัคคีรีบลุกขึ้นไปช่วยหล่อนทันที

"อย่าแตะต้องเด็กผู้หญิงคนนี้ "เสียงเข้มขององศาดังขึ้น ทันท่วงที ไม่อย่างนั้นฝ่ามือหนาของเด็กไวรุ่นนั้นคงได้ฟาดลงไปยังพวงแก้มของเด็กนั้นเป็นแน่ สายตาเขามองเข้มเมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มพวกนั้นรู้ว่าเขาเป็นใคร พวกมันถอยหนีไปกันหมด

"เป็นยังไงบ้างสาวน้อย"

"คุณไฟ "มีนาร้องเรียกชื่อฮีโร่ที่มาช่วยหล่อนนั้นเสียงหลง หล่อนไม่นึกเลยว่าจะมาเจอคุณไฟที่นี่ แล้วอีกอย่าง หากไม่ได้เขาช่วย หล่อนคงถูกพวกวันรุ่นพวกนั้นเล่นงานเป็นแน่ ส่วนไอ้บ้าชัยนั้นมันวิ่งหนีไปแล้ว คนหาเรื่องแท้ๆ

"เราชื่อมีนาใช่ไหม"

"ใช่ค่ะ ขอบคุณน่ะค่ะ ที่มาช่วยมีนา"

"ไม่เป็นไรครับ เอาอย่างนี้ไปนั่งกับพวกผมก่อน"

"เอ่อ จะดีเหรอค่ะ" มีนาแสร้งทำเป็นมีมารยาทแต่ใจจริงนั้นทุกอย่างในร่างกายหล่อนสั่นระริกไปหมด

"อืม...เดี๋ยวผมไปส่งบ้าน" อัคคีตัดสินใจพาเด็กสาวคนนี้มานั่งร่วมโต๊ะด้วย ทุกคนในโต๊ะเห็นแล้วก็งงว่าหล่อนเป็นใคร มีนายิ้มหวานให้กับทุกคนที่อยู่ตรงนั้น สายตาหล่อนแพรวพราวไปหมด หญิงสาวแกล้งดื่มจนเมามาย อัคคีจำต้องขอตัวไปส่งหล่อนก่อนเพราะตอนนี้เด็กคนนี้เลื้อยอยู่บนตัวเขาไปแล้ว ชายหนุ่มขับรถพาเด็กสาวมาถึงหน้าบ้านแต่เขาจะบอกแม่เธอยังไง หากมาเห็นหล่อนเป็นแบบนี้ต้องหาว่าเป็นฝีมือเขาแน่เลยชายหนุ่มยืนเก้ๆกังๆอยู่หน้าบ้าน

ทางด้านของไอด้า หล่อนนอนไม่ค่อยหลับ เพราะวันนี้อากาศร้อน เครื่องปรับอากาศในห้องของหล่อนดันมาเสียซะอีก หล่อนจึงออกมาเดินเล่นรับลมอยู่ข้างนอกสายตาหวานของหล่อนสะดุดเข้ากับแสงไฟจากรถยนต์นั้น หญิงสาวพยายามปรับสายตามองว่าเป็นใคร หล่อนเห็นเพียงร่างของมีนาที่นอนหลับใหลอยู่ในนั้น แต่หล่อนไม่เห็นคนขับ สงสัยแฟนยายมีนามาส่ง แต่ไอ้เด็กสก๊อยนั้นมันมีรถหรูแบบนี้ด้วยเหรอ หล่อนเดินออกไปเปิดประตู เพราะวันนี้ไม่มีคนอยู่บ้าน สาวใช้ก็หลับกันหมดแล้ว แม่เลี้ยงและลุงหื่นนั้นก็ออกไปไหนไม่รู้ หญิงสาวจำต้องเดินออกไป

แอ็ดดดด!!! ทันทีที่ประตูรั้วอัลลอยนั้นเปิดออก หญิงสาวก็ต้องตกตะลึง เมื่อเห็นร่างสูงที่หล่อนรู้สึกคุ้นตานั้น

"คุณ !!! ไอด้าอุทานออกมาเบาๆ เมื่อเห็นใบหน้าคมนั้นชัดเจน หล่อนรีบหันหลังกลับทันที เท้ายาวก้าวอย่างเร่งรีบคล้ายจะหนี

อัคคีไม่แน่ใจว่าผู้หญิงคนที่เปิดประตูนั้นเป็นใคร แต่ทว่าเขาคุ้นกับใบหน้าหล่อนเป็นที่สุด ใบหน้าสวยลูกครึ่งร่างสูงคนนั้น ๆ

""ใช่แล้ว " เขาร้องขึ้น พร้อมกับกำลังวิ่งตาม ผู้หญิงคนนี้คือไก่หลงในคืนนั้น คนที่เขาพาหล่อนขึ้นคอนโดเพราะคิดว่าหล่อนมายืนหาเหยื่อ ใช่ๆ มันต้องใช่หล่อนแน่ๆเมื่อคิดดังนั้นเขาก็ทำท่าจะออกวิ่ง

"เดี๋ยวสิคุณ เดี๋ยวๆ "อัคคีร้องเรียกและวิ่งตามเมื่อเห็นว่าเจ้าหล่อนเอาแต่วิ่งหนี

"อื้อๆ คุณไฟขา มีนาไม่ไหวแล้วค่ะ "ชายหนุ่มวิ่งตามไปได้ไม่ไกลนักเมื่อเด็กสาวในรถเปิดกระจกออกมาร้องเรียกเขา ชายหนุ่มพาหญิงสาวมาส่งยังบ้านพัก เขาไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นไปไหนแล้ว มีเพียงสาวใช้ที่ออกมารับร่างของมีนาเท่านั้น อัคคีพยายามมองหาหล่อนเท่าไรก็ไม่พบ ชายหนุ่มจำต้องออกมาจากที่นั้นด้วยความเสียดาย เขาอยากรู้จังว่าแม่ไก่หลงนั้นเป็นอะไรกับคนบ้านนี้

"หึ สุดท้ายเขาก็เจอจนได้ "เขายกยิ้มมุมปาก ทุกอย่างดูโล่งอกอย่างบอกไม่ถูก.......>>>>>