บทที่ 1.2 - ความแค้นฝังอก (จบตอน)

2000 Words

ณ เมือง Black Rose “ฝ่าบาทเพคะ เซนโยสิ้นพระชนม์แล้วเพคะ” ปลายฟ้าเอ่ยบอกปีศาจหนุ่มที่กำลังฝึกซ้อมยิงธนูร่วมกับบรรดาพี่น้องคนอื่นๆ สายตาของเขาไม่ละห่างจากเป้าหมายตรงหน้า รอยยิ้มเหยียดผุดขึ้นบนเรียวปากหยักทรงเสน่ห์ ลานนาลอบมองริชาดสามีของตนเช่นกัน ท่าทีพึงพอใจราวกับข่าวที่ราชินีนำมาแจ้งให้ทราบคืออาหารอันโอชะ “ก็น่าตายนะ” แฟกเตอร์เอ่ยพลางวางธนูคู่กายลงบนโต๊ะไม้ ก่อนทิ้งตัวนั่งดื่มชาร้อนๆ ที่นางในนำมาถวายระหว่างทำกิจกรรมโปรด “โดนมนต์ของพวกเราไปขนาดนั้นถ้ารอดก็เก่งละ” ฟินิกซ์หัวเราะหยัน ปลายฟ้ามองค้อนปีศาจหนุ่มทั้งสองพลางเดินไปใกล้ผู้ปกครองรัฐ “ฝ่าบาท…” น้ำเสียงของเธออ่อนแสง ลีโอวางมือจดจ้องใบหน้างดงามของชายา “เราทำเกินไปหรือเปล่าเพคะ” ความที่เจ้าหล่อนมีจิตใจอ่อนโยนเป็นเดิมทุนจึงไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะยอมรับความโหดเหี้ยมได้ “หรือต้องรอให้มันฆ่าลีโอก่อนเธอถึงจะคิดว่าควรทำ” ริชาดมองค้อน “ไม่เอาสิ” ลานนาเตือนสติสามี ริชาดทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอแต่ก็ยอมหยุดเพื่อเธอ “ขอประทานอภัยด้วยเพคะราชินี” ลานนาก้มศีรษะลุแก่โทษ ปลายฟ้าพยักหน้าไม่ถือความ “เมืองวารีคงร้อนเป็นไฟยามไร้ผู้ปกครองรัฐ หม่อมฉัน…” “อย่าไปสนใจเลยปลายฟ้า” ลีโอพูดในที่สุด ท่าทีของเขาไม่โมโหหรือหงุดหงิด ใบหน้าคมคายมีรอยยิ้มหวานส่งตรงถึงร่างบางเสมอ “ถ้าเราไม่ฆ่าเขาสักวันเขาก็ต้องฆ่าเรา อีกอย่างมรกตจันทราไม่ใช่ของๆ วารีตั้งแต่แรก ไอ้บ้านั่นอยากโลภมากเองทำไมล่ะ” ถ้าไม่คิดแย่งของมีค่าแห่งราชินีไปจากเมือง เรื่องราวทุกอย่างคงไม่ลงเอยเช่นนี้ เซนโยเดินหมากผิดตั้งแต่เริ่ม คงคิดว่าจะเคี้ยวพวกชาวปีศาจแห่ง Black Rose ได้ง่ายๆ แต่ผิดคาด ลานนามีใจให้ริชาดและพร้อมที่จะอยู่เคียงข้างเขาโดยไม่โอนอ่อนไปหาอีกฝ่าย “จริงเพคะ” ทุกสายตาหันไปมองคาร่าที่เดินยิ้มหวานมาแต่ไกล บรรดาพี่ชายปลื้มปริ่มยามเห็นน้องสาวเพียงหนึ่งเดียว พวกเขารีบลุกไปสวมกอดร่างบางเป็นการต้อนรับ ภาพตรงหน้าสร้างความประทับใจต่อปลายฟ้าและลานนา “น้องกลับมาแล้ว ทำไมคราวนี้ไปนานจังล่ะ” ลีโอเป็นฝ่ายถามคนแรก “น้องอยากอยู่กับธรรมชาติให้นานที่สุดเพคะ” “อยากอยู่กับธรรมชาติหรือว่าอยากเก็บเกี่ยวมนตราเพิ่มกันแน่” ริชาดยิ้มยกมุมปาก คาร่าแม้จะเก่งกาจเกินใครทว่าหล่อนกลับเป็นพวกแสวงรู้ตลอดเวลา หากมีมนตราบทใดที่ยังไม่รู้เธอจะรีบศึกษาเพื่อไม่ให้พลาดแม้แต่บทเดียว “ท่านพี่รู้ใจน้อง” คาร่ายิ้มตอบ ก่อนกวาดตามองลานนา “กี่เดือนแล้ว?” คนถูกถามหน้าแดงก่ำ ริชาดหัวเราะในลำคอก่อนเดินไปโอบกอดชายาสุดที่รัก “เดือนหน้าก็คลอดแล้ว” เขาพูดแล้วฉกฉวยแก้มนวลต่อหน้าทุกคน ลานนาเบิกตากว้างพลางตีแขนกำยำเต็มแรง “คนบ้า! อายคนอื่นเขานะ” เหล่าปีศาจต่างหัวเราะให้กับความน่ารักสดใสของลานนาและริชาด ไม่น่าเชื่อก็ต้องเชื่อว่าปีศาจที่ขึ้นชื่อว่าโหดเหี้ยมและเย็นชาที่สุดอย่างริชาดจะมีคู่ครองเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ แถมอ่อนหวานอย่างลานนา มนุษย์สาวแสนพยศที่ต้องผ่านบททดสอบมากมายกว่าจะได้หัวใจของปีศาจหนุ่ม ริชาดเองก็รักและหึงหวงชายาคนนี้เป็นที่สุด บรรดาองค์รักษ์หนุ่มๆ มองนิดมองหน่อยก็เดือดดาล หาว่าพวกเขามีใจชอบพอในตัวเจ้าหล่อน ลานนาต้องคอยห้ามปรามบ่อยครั้งเพื่อไม่ให้เขามุทะลุทำในสิ่งที่ไม่สมควร ทว่าภาพเหล่านั้นกลับเป็นเรื่องตลกขบขันสำหรับพี่น้อง พวกเขาต่างแกล้งยั่วยุอารมณ์คนขี้หึงเวลาที่ต้องการเห็นสีหน้าร้อนรนของอีกฝ่าย “ผู้หญิงหรือผู้ชายล่ะ” คาร่าถามต่อ “ไม่ทราบเพคะ หม่อมฉันไม่ได้ให้เทพมาดูให้” “ทำไมล่ะ?” คาร่าแปลกใจ ปกติหากชายาหรือสนมท่านใดที่ตั้งครรภ์จะต้องให้เทพมาเปิดดวงชะตาและทำนายเพศของบุตรกันทุกคน เป็นประเพณีที่สืบทอดกันมาช้านานกว่าหลายหมื่นปี “ลานนาอยากลุ้นน่ะ” ริชาดว่า เขานั้นตามใจเธอเสมอ “ลานนากำลังจะมีทายาทให้ท่านพี่ริชาดแล้ว เมื่อไหร่ราชินีจะทรงมีบ้างล่ะเพคะ” องค์หญิงจอมแสบหันมาทางปลายฟ้าเสียดื้อๆ คนที่กำลังฟังเรื่องราวเพลินๆ ถึงกับสำลักน้ำชากะทันหัน ดวงตากลมโตเลิ่กลั่กยามสายตาร้อนแรงของสวามีจับจ้อง ทำเอาแก้มนวลแดงระเรื่อเพราะไม่ได้อยู่กันตามลำพัง “หม่อมฉันอยากเห็นทายาทคนสำคัญของเมืองแล้วเพคะ” คาร่ายังคงพูดไม่เลิก อาการเขินอายของราชินีที่ก่อนหน้ามีแต่ความเย็นชาแสดงออกต่อหน้าสาธารณะชนยิ่งทำให้เหล่าปีศาจต่างพึงพอใจ ลีโอนั่งลงข้างๆ ปลายฟ้า ฝ่าบาทจอมร้ายกาจเชยปลายคางมนให้เจ้าหล่อนสบตากับตน “ว่าไงล่ะปลายฟ้า มาอยู่ก่อนแท้ๆ แต่กลับปล่อยให้ลานนาแซงหน้าไปซะงั้น” เขาแสร้งว่า “ฝ่าบาท!” ปลายฟ้าถลึงตาใส่ ไม่กล้ามองใครนอกจากก้มหน้างุด อากัปกิริยาของเธอช่างน่ารักและกระตุ้นต่อมความเป็นชายได้ดีเหลือเกิน ลีโอยักคิ้วให้บรรดาพี่น้องก่อนจะร่ายเวทย์มนต์พาปลายฟ้าหายไปจากลานสนามยิงธนูกว้างใหญ่ ลานนายกมือปิดหน้าแล้วอายแทน “เป็นอะไร?” ริชาดขบขัน “หรือว่าอยากไปแบบเขา” น้ำเสียงเข้มกระซิบชิดใบหูขาวสะอาด ลานนามองค้อนทุบแขนปีศาจจอมเจ้าเล่ห์หนึ่งที “บ้าน่า!” สาวเจ้าเดินหนีเพราะทนสายตาหยอกล้อของทุกคนไม่ไหว ริชาดยิ้มยกมุมปากในท่าทีมีเลศนัยก่อนเดินตามร่างบางไปติดๆ ทิ้งสามพี่น้องให้มองตามพลางส่ายหัว “เฮ้อ…” ฟินิกซ์ถอนหายใจ ยกแก้วน้ำชาขึ้นดื่มดับกระหาย “ทำไมทำเสียงแบบนั้น อิจฉาเขาเหรอ” แฟกเตอร์ว่า ชายหนุ่มเตรียมตัวซ้อมยิงธนูอีกครา “ทำไมต้องอิจฉา ก็แค่พวกมีพันธะ” ฟินิกซ์ว่าแล้วหัวเราะ คาร่าพลอยยิ้มตามไปด้วย “น้องก็คิดว่าท่านพี่อยากมีพันธะกับเขาบ้างเสียอีก” องค์หญิงน้อยหยอกเย้าพี่ชาย ฟินิกซ์ยักไหล่ก่อนพูดต่อว่า “ระดับพี่ต้องเต็มไปด้วยนางโลมสวยๆ เท่านั้น เมียเดียวแบบนั้นไม่ใช่ทางของพี่” ปีศาจหนุ่มเจ้าสำราญกล่าวพลางยิ้มเจ้าชู้ แฟกเตอร์ส่ายหน้าให้กับความอวดดีของพี่น้องร่วมสายเลือด คาร่านั่งมองพี่ชายยิงธนูแข่งกัน ในใจของเธอกำลังล่วงรู้อะไรบางอย่าง ภายใต้ใบหน้างดงามนิ่งเฉยราวกับไร้เรื่องขุ่นข้องหมองใจ หากใครจะรู้ว่าเธอสัมผัสได้ถึงเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นในอนาคต แต่เมื่อเธอไม่พูดบรรดาพี่ๆ หรือใครก็ไม่อาจหยั่งรู้ได้ ทุกอย่างอยู่ที่ตัวเธอทั้งสิ้น ถ้าพูดก็จบ! แต่คาร่าชอบที่จะปล่อยให้เรื่องราวเป็นไปตามอำนาจแห่งกฏของกาลเวลามากกว่า “องค์หญิงจะทรงทำแบบนี้ไม่ได้นะพะยะค่ะ!” เอเดน บุตรชายของเสนาบดีผู้ยิ่งใหญ่กล่าวกับสตรีสูงส่งแห่งเมืองวารี ดวงตาเรียวรีมุ่งมั่นตามที่ลั่นวาจาทุกประการ ยังไงซะความตั้งใจของเธอก็ต้องดำเนินต่อไป ไม่มีทางยอมแพ้หรือถอยหลังเด็ดขาด “ตอนนี้บ้านเมืองกำลังเสียขวัญ ขาดฝ่าบาทไปองค์หญิงเป็นเพียงหนึ่งเดียวที่จะช่วยพยุงเมืองวารีให้อยู่รอดปลอดภัย ประชาชนต่างตั้งตารอวันแต่งตั้ง” เอเดนชี้แจง หวังให้แอนเดรียเห็นถึงคุณค่าของบ้านเมืองมากกว่าความแค้นส่วนตัว “เราคงขึ้นครองราชย์อย่างไร้สุขหากไม่ได้แก้แค้นให้ท่านพี่” น้ำเสียงเรียบนิ่งหากแฝงไปด้วยความร้อนรุ่ม “เรื่องแก้แค้นหม่อมฉันคิดว่าเราค่อยหาทางถล่มพวกมันทีหลังก็ยังไม่สาย อย่าทรงลงมือเองเลยพะยะค่ะ” เอเดนเป็นห่วง เมือง Black Rose ไม่ใช่เมืองที่จะเข้าออกได้ง่ายๆ การป้องกันนั้นแน่นหนาโดยเฉพาะเขตพระราชวัง ทหารพวกนั้นเหี้ยมโหดกว่าตระกูลปีศาจใดทั้งหมด ใครที่คิดเข้าไปทำร้ายเชื้อพระวงศ์ต่างได้รับโทษทัณฑ์อย่างสาสม “ไม่ได้!” แอนเดรียเสียงแข็งก่อนเอ่ยต่อว่า “เรื่องนี้ฉันต้องแก้แค้นพวกมันด้วยตัวของฉันเอง” “แต่ว่า…” “นายอยู่ทางนี้ก็ช่วยดูแลไปก่อน ดูแลแทนฉัน” แอนเดรียกล่าว จัสมินถอนหายใจพลางมองชายหนุ่มรูปร่างกำยำ เธอและเขาต่างหนักใจที่ไม่อาจห้ามปรามองค์หญิงได้ “พ่อของนายก็เป็นถึงเสนาบดีใหญ่ เขาย่อมดูแลเมืองวารีแทนฉันได้อยู่แล้ว” นั่นแหละคือเหตุผลที่ทำให้เอเดนไม่อยากปล่อยเรื่องนี้ผ่านไป ถ้าไม่มีแอนเดรียผู้ซึ่งเป็นทายาทคนสำคัญของเมืองแล้ว บิดาของเขาอาจคิดทำบางอย่างที่เป็นผลร้ายต่อบ้านเมืองได้ ในฐานะบุตรชายเอเดนไม่สามารถบอกกล่าวสตรีเบื้องหน้าได้ว่าผู้เป็นพ่อกำลังคิดไม่ซื่อ เขาจึงอยากปกป้องและดูแลตำแหน่งอันทรงเกียรติให้กับเธอแด่เพียงผู้เดียว ทว่าเอเดนกลับไม่รู้ว่าจัสมินล่วงรู้อะไรบางอย่าง นางในคนสนิทเก็บงำความลับไว้ในใจเพราะเห็นแก่ความเป็นเพื่อนที่มีปีศาจหนุ่ม “แล้วองค์หญิงจะทรงเข้าไปอย่างไร” ในเมื่อห้ามไม่ได้ก็อยากรู้ว่าผู้คิดทำการใหญ่มีแผนอะไร “ฉันรู้มาว่าราชินีปลายฟ้าเป็นผู้มีจิตใจงดงาม โอบอ้อมอารีต่อเหล่าพสกนิกรเป็นอย่างมาก” แอนเดรียกล่าวขึ้น เรียวปากบางแสยะยิ้มเล็กน้อย “ใช่เพคะ ความดีของราชินีแห่งเมือง Black Rose เลื่องลือมาถึงเมืองของเรา” จัสมินเสริมคำพูดนั้น “แล้วเกี่ยวอะไรกับการเข้าเมืองพะย่ะค่ะ” เอเดนยังไม่เข้าใจอยู่ดี “อีกสามวันลีโอและปลายฟ้าจะออกเยี่ยมเยียนความเป็นอยู่ของประชาชน ช่วงเวลาสำคัญเช่นนั้นภายในเมืองคงวุ่นวายไม่น้อย ถ้าฉันกับจัสมินทำทีเป็นคนเร่ร่อนแฝงตัวเข้าไปเพื่อขออาหารที่ทางสำนักราชวังนำมาแจกจ่ายก็คงไม่มีใครสงสัย” แผนการนี้แยบยลกว่าที่คิด จัสมินรู้สึกพึงพอใจที่อย่างน้อยองค์หญิงแอนเดรียก็ไม่คิดทำการมุทะลุโดยไร้ซึ่งการไตร่ตรอง นางในสาวรู้สึกโล่งอกอย่างบอกไม่ถูก “หม่อมฉันเห็นด้วยกับองค์หญิงเพคะ” จัสมินสนับสนุน เอเดนพ่นลมหายใจหงุดหงิดพลางตวัดตามองอีกฝ่าย “แต่ยังไงมันก็เสี่ยงอยู่ดี!” น้ำเสียงของเขาเข้มข้น จัสมินสบตามองใบหน้าคมคายอย่างไม่คิดเกรงกลัว “ถ้าต้องการล่าเนื้อศัตรูให้อยู่ในกำมือมันก็ต้องยอมเสี่ยง” แอนเดรียชื่นชมความเด็ดเดี่ยวของจัสมิน หล่อนไม่เคยทำให้ผิดหวังเลยสักครั้ง แม้จะห้ามในคราแรกแต่สุดท้ายก็เลือกที่จะอยู่เคียงข้างและสนับสนุนเธอเสมอมา “จัสมินพูดถูก ถ้าต้องการล่าเนื้อศัตรูต่อให้ปลายมีดจ่ออยู่ที่คอมันก็ต้องยอมเสี่ยง” ความมุ่งมั่นขององค์หญิงผู้ห้าวหาญเพิ่มทวีคูณ ความแค้นที่สุมอยู่ในอกรอวันชำระล้างจนแทบอยากลงมือเสียเดี๋ยวนี้ “ฉันจะเอาเลือดของพวกมันมาสังเวยให้กับท่านพี่ให้จงได้!” เธอรอให้เวลานั้นมาถึงไม่ไหวแล้ว!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more