บทที่ 3.1 - ถูกชะตา

1199 Words

เช้านี้ดูเหมือนว่าพระราชวังอันน่าเกรงขามจะครึกครื้นเป็นพิเศษ เหล่าบรรดาข้าหลวงต่างทำหน้าที่ของตัวเองอย่างขะมักขะเม้นในการจัดเตรียมอาหารและสิ่งของเครื่องใช้ส่วนพระองค์สำหรับราชินี ส่วนเหล่าองครักษ์และทหารกล้านั้นเตรียมในเรื่องของการเดินทาง รถม้าสุดอลังการยิ่งใหญ่สมพระเกียรติผู้ปกครองรัฐ “ตื่นเต้นจังเลยเพคะ” เป็นครั้งแรกสำหรับลานนากับการได้ชมประเพณีออกเสด็จเยี่ยมเหล่าพสกนิกร ชาวเมืองต่างมารวมตัวอยู่ที่หน้าประตูวังตั้งแต่เช้ามืด แตกต่างหน้าที่แลชนชั้น ถึงกระนั้นพอถึงช่วงเวลาสำคัญก็ไม่มีใครแบ่งชนชั้นวรรณณะ พวกเขาต่างเฝ้ารอการปรากฏตัวของลีโอและปลายฟ้าอย่างใจจดใจจ่อ “ไง ยิ่งใหญ่ไหม?” ริชาดถามยิ้มๆ รู้สึกเอ็นดูในความชะเง้อคอมองโน่นมองนี่ของชายา หล่อนเหมือนเด็กตัวน้อยที่ซุกซนไปเรื่อย “มาก!” ลานนาหันมาตอบ “ด้านนอกคงวุ่นวายพอตัว ฉันเห็นพวกข้าหลวงวิ่งวุ่นตั้งแต่เช้ามืด” “เป็นเรื่องปกติสำหรับการเสด็จออกเยี่ยมประชาชน ช่วงเวลาสำคัญเช่นนี้ ใครก็ต่างรอยลโฉมปลายฟ้ากับลีโอทั้งนั้น” ริชาดว่า “แล้วพวกเราต้องไปด้วยไหม” เธอหมายถึงบรรดาพี่น้องแห่งตระกูล Black Rose ริชาดพยักหน้าแทนคำตอบ ลานนายิ่งยิ้มกว้างเข้าไปใหญ่ “ถึงว่านายถึงให้ฉันแต่งซะเต็มยศเลย” กระโปรงฟูฟ่องสีชมพูสดใสช่างเหมาะกับสตรีร่างบางอย่างเธอเหลือเกิน ลานนาเหมือนเจ้าหญิงในเทพนิยาย หล่อนงดงามราวกับสตรีสูงศักดิ์ หากไม่บอกว่าเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาคงไม่แคล้วถูกมองว่าเป็นลูกหลานของเสนาบดีชั้นสูงในเมืองนี้ “เวลาอยู่ในที่สาธารณะเธอควรพูดคำราชาศัพท์กับฉันนะ ระวังจะถูกตัดหัว!” เขาแกล้งทำเสียงเข้มเสียงดุ “กลัวตายล่ะ” ลานนาแลบลิ้นใส่ บทสนทนาของทั้งคู่ปิดฉากลงเมื่อบุคคลสำคัญของงานปรากฏกายอยู่เบื้องหน้า ปลายฟ้าฉลองพระองค์ในชุดลอริต้าสีครีมลากยาวจนถึงพื้น ช่วงกระโปรงจับจีบระบายเป็นชั้นๆ เรียงตัวสง่างาม เหนือเอวเล็กคอดประดับลูกไม้ล้อมเพชรอัญญมณีสุดล้ำค่า ที่ลำคอระหงส์สวมใส่มรกตจันทราอันเป็นเครื่องหมายแห่งราชินี พร้อมด้วยมงกุฏเพชรประจำกาย ทุกอย่างหลอมรวมได้อย่างงดงามดุจดั่งสวรรคสร้าง ลานนาถึงกับตาค้างยามมองราชินีผู้เคียงข้างฝ่าบาท ลีโอเองก็สง่าผ่าเผยด้วยชุดสีเทาเข้มประดับเหลื่อมทอง ผ้าคลุมไหล่คอปกตั้งยิ่งเสริมให้พระวรกายนั้นแข็งแกร่งน่าค้นหา เครื่องหน้าดุดันมาพร้อมสายตาจริงจัง ยามสองตาคู่นั้นกวาดมองรอบบริเวณลานนาสัมผัสได้ถึงความเคร่งขรึม ทว่าพอเลื่อนมองสตรีแสนสวยข้างกายกลับอ่อนโยนจนคนภายนอกเข้าไม่ถึง “งดงามมากเพคะ” ลานนาชมจากใจ ปลายฟ้ายิ้มกว้าง “แล้วฉันล่ะ?” ลีโอแสร้งทวงหาคำชม “ฝ่าบาททรงรูปงามเสมอเพคะ” ริชาดหูตาวาว แม้จะรู้ว่าหล่อนชมในฐานะน้องสะใภ้และผู้ที่อยู่ภายใต้ร่มเงาของผู้ปกครองรัฐ แต่ขึ้นชื่อว่าเป็นชายาของเขาจะไปชมชายอื่นได้อย่างไร หนำซ้ำยังชมกันต่อหน้าต่อตาอีก ทำแบบนี้เท่ากับหยามกันชัดๆ “หันมาชมสวามีตัวจริงบ้างก็ดีนะ” น้ำเสียงไม่พอใจดังขึ้น ปลายฟ้ามองหน้าลีโอพลางหลุดขำ “นายนี่นะ” ลานนาตาเขียวใส่ และก่อนที่สงครามขนาดย่อยจะปะทุ บรรดาพี่น้องทุกคนต่างมารวมตัวพร้อมหน้าพร้อมตา “ใกล้ได้ฤกษ์แล้วเพคะท่านพี่ น้องว่าเราออกไปพบประชาชนกันเถอะเพคะ” คาร่ากล่าวกับลีโอ “ไป” ลีโอสั่งเสียงเข้ม บรรดาทหารและองค์รักษ์ต่างประจำที่รถม้าของตน ปลายฟ้าตื่นเต้นแม้นี่จะเป็นครั้งที่สามที่เธอได้ทำหน้าที่เป็นราชินีเคียงข้างเขา ลีโอกุมมือเรียวแน่นด้วยรู้ว่าอีกฝ่ายประหม่า ลานนาไร้ซึ่งความกังวล ออกจะตื่นตาตื่นใจ เฝ้ารอให้ประตูวังขนาดใหญ่เปิดออกไวๆ หล่อนอยากเห็นเหล่าปีศาจแห่งเมือง Black Rose จะแย่อยู่แล้ว! “พวกเขามีหน้าตาเป็นยังไงริชาด มีเขี้ยวมีพลังเหมือนคนในวังไหม” “ไม่ทั้งหมด พลังแบ่งแยกเป็นจำพวก ถ้าชนชั้นสูงก็มีพลังมากแต่ไม่เท่าคนในวัง ชนชั้นกลางก็ลดระดับลงมาแต่ก็ถือว่าอยู่ในส่วนที่น่าพึงพอใจ ส่วนชนชั้นต่ำนั้นไม่มีพลังอะไรเลย ทำงานใช้แรงงานแลกเงินเพื่อดำรงด์ชีวิต” “ไหงเป็นแบบนั้นล่ะ” ได้ฟังแล้วเกิดความสงสัยก่อนเอ่ยต่อว่า “อยู่ในเมืองปีศาจเหมือนกันแต่ทำไมต้องแบ่งชนชั้นกันด้วย” “ก็เหมือนโลกมนุษย์ของเธอนั่นแหละลานนา แบ่งแยกคนจนกับคนรวย คนมีอำนาจกับคนไร้อำนาจ” ริชาดอธิบาย “แล้วทำไมถึงปล่อยให้สังคมเกิดการแบ่งแยกล่ะ ทำไมฝ่าบาทไม่ทรงทำให้ประชาชนทุกหมู่เหล่าเท่าเทียมกัน” ลานนาผู้มีจิตใจบริสุทธิ์เกลียดการถูกแบ่งแยก เพราะเธอเคยผ่านจุดที่โดนดูถูกมาสารพัด “ฝ่าบาทมีหน้าที่ปกครองรัฐก็จริง แต่เรื่องบริหารความเป็นอยู่ของประชาชนคือหน้าที่ของรัฐมนตรีและพวกพ้องบริวาร ฝ่าบาทและราชวงศ์อยู่เหนือเรื่องของการเมือง ไม่อาจตัดสินใจได้ทุกเรื่องหรอก” “อ้อ… กษัตริย์ก็ต้องอยู่เหนือเกล้าสินะ” ลานนาเริ่มเข้าใจมากขึ้น “ประตูวังกำลังจะเปิดแล้ว ตื่นเต้นๆ อยากเห็นว่าจะมีคนมารอเยอะแค่ไหน” หล่อนนั่งอยู่ไม่สุกทำเอาริชาดหัวเราะลั่น บานประตูไม้สีน้ำตาลเข้มขนาดใหญ่ค่อยๆ เปิดออกกว้างตามแรงดันของเหล่าทหารกล้า เหล่าปีศาจน้อยใหญ่เต็มสองข้างทาง พอเห็นรถม้าเสด็จออกมาพวกเขาต่างหมอบกายทำความเคารพผู้กปกครองรัฐและราชวงศ์ผู้ยิ่งใหญ่ “ทรงพระเจริญ! ทรงพระเจริญ!” เสียงสรรเสริญดังสนั่นกึกก้องไปทั่วบริเวณ ลานนาขนลุกตั้งชันยามได้ยินเสียงทรงพลังของประชาชนที่มีใจรักต่อราชวงศ์ หล่อนน้ำตาปลื้มปริ่มอย่างห้ามไม่อยู่ ริชาดลอบมองร่างบางพลางอมยิ้ม “พวกเขามารอต้อนรับเราเยอะเลยนะเพคะ” ปลายฟ้าหันไปส่งยิ้มให้พระสวามี ลีโอยิ้มตอบก่อนเปิดหน้าต่างรถม้าออกแล้วโบกมือให้กับพสกนิกรน้อยใหญ่ พอได้ทอดมองพระพักต์อันสง่างามชัดๆ เสียงสรรเสริญก็ยิ่งสนั่นหวั่นไหวเป็นเท่าทวีคูณ ปลายฟ้าส่งยิ้มมอบตรงถึงประชาชน ความงดงามล้ำค่าเปรียบดั่งสายน้ำหล่อเลี้ยงหัวใจให้ฟื้นคืนชีพอีกครั้ง ขบวนรถม้าแล่นมาจนสุดปลายทางที่วางไว้ ประตูรถถูกเปิดออกโดยองครักษ์ ลีโอก้าวเท้าลงเป็นคนแรกก่อนยื่นมือให้ปลายฟ้าจับเพื่อยึดแล้วก้าวตามลงมาติดๆ เสียงสรรเสริญยังคงดังกึกก้องไม่รู้จาง บรรดาข้าหลวงจัดเตรียมอาหารคาวหวานและเครื่องนุ่งห่มสำหรับแจกจ่ายครบครัน ปลายฟ้าพอใจกับผลงานที่เธอตระเตรียมมาแรมเดือน ตั้งใจว่าสิ่งของเหล่านี้จะแจกจ่ายให้กับผู้ยากไร้เป็นสองเท่า

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more