เป็นเวลากว่าสามวันที่แอนเดรียและจัสมินอาศัยอยู่ที่เมือง Black Rose ในฐานะข้าหลวงคนใหม่ ทั้งสองกลมกลืนกับบรรดาข้าหลวงเก่าเป็นอย่างดี อีกทั้งกิริยามารยาทก็อ่อนช้อย ท่าทีขัดเขินนั้นไม่มีให้เห็นจนลานนายังอดแปลกใจไม่ได้
“เห็นทีเธอสองคนคงสามารถเข้าไปรับใช้ในวังใหญ่ได้แล้วกระมัง”
“มิบังอาจเพคะ” แอนเดรียว่าอย่างมีจริต
“มิบังอาจไม่ได้” ลานนาว่า ก่อนจะเอ่ยต่อว่า
“บอกตรงๆ เลยนะ ถ้าฉันไม่รู้มาก่อนว่าเธอสองคนเป็นเพียงหญิงสาวเร่ร่อน ฉันต้องคิดว่าพวกเธอเป็นข้าหลวงมาก่อนแน่ๆ หรือไม่ก็ต้องเคยอยู่ในวังมาก่อน ทั้งท่าทางและกิริยาเหมือนชาววังแท้ไม่มีผิด ขนาดฉันอยู่ที่นี่มาจวนจะครบปีแล้วยังไม่ชำนาญเท่าเลย”
“หม่อมฉันเพียงแต่ปรับตัวได้เร็วเพคะ” จัสมินว่า น้ำเสียงเรียบนิ่งอันเป็นเอกลักษณ์มาแต่ไหนแต่ไร
“แต่ก็ดีแล้วล่ะ ฝ่าบาทจะได้อึ้งในตัวของเธอสองคน”
ลานนาภาคภูมิใจ หญิงสาวปรายตามองหน้าปัดบนฝาผนังสีน้ำตา
