“มา”
แดเนียลช่วยประคองร่างบาง วินาทีที่สายตาของทั้งคู่สบมองกันพานให้ใจปีศาจหนุ่มเต้นแรง เขาไม่เคยรู้สึกหวั่นไหวกับสตรีใดมาก่อน แต่กับเธอคนนี้… คนที่ทำให้เขาทอดสายตามองตั้งแต่แรกเห็น
“ปะ ปล่อยได้แล้ว” จัสมินรู้สึกว่าเราสองคนใกล้กันมากเกินไป เธอดันตัวเขาออกห่าง “ฉันไปก่อนนะ”
“เดี๋ยวฉันเดินไปส่ง” แดเนียลอาสา
“ไม่เป็นไร” ฝ่ายหญิงสาวตัดรอนไม่ใยดี
“ฉันเองก็จะกลับอยู่พอดี แค่เดินไปพร้อมกันคงไม่เสียหายอะไร” ว่าจบร่างสูงใหญ่ก็เดินน้ำหน้าออกไป
จัสมินมองตามแผ่นหลังกว้างแล้วมองซ้ายขวาที่เริ่มถูกความมืดกลืนกิน เธอรีบเร่งฝีเท้าเดินตามเขาโดยทิ้งระยะห่างพอสมควร พิจารณาผู้ชายสง่างามที่มองปราดเดียวก็รู้ว่าคงเป็นองค์รักษ์ในวังใหญ่ ปีศาจตนนี้สุขุมนุ่มลึก แววตาของเขาไม่ดุดันเหมือนเหล่าทหารหรือองค์รักษ์ตนอื่น แต่แววตาคู่นั้นกลับซ่อนเร้นน่าค้นหา หากในขณะเดียวกันก็ให้ความรู้สึกหวาดกลัวได้อย่างน่าประหลาด
