ตอนที่ 10 ตัวติดไม่ห่าง

1539 Words

ห้านาทีที่เขาว่า มันยังไม่ถึงห้านาทีดีเลยด้วยซ้ำ เขาก็เข้ามาตามเธอแล้ว เธอที่ยังทำอะไรไม่เสร็จเลยเปิดโชว์ของลับเขาไปแบบเต็มๆตา “ฉันเป่าผมให้” “ไม่เป็นไรค่ะ” “แล้วจะผมเปียกอยู่แบบนั้นหรือไง มานั่ง” “จิ๊!” ร่างเล็กยอมเดินไปนั่งให้เขาเป่าผมจนแห้ง เธอกับเขาเราอาบน้ำพร้อมกันเพราะการบังคับและข่มขู่ของเขา เขาทำให้เหมือนมีทางเลือก ทั้งที่ไม่ยอมให้เธอได้เลือกอะไรเลย อยู่ ๆก็จับเธอนั่งส้วม อีกแป๊บก็เข้าไปตามเธอในห้องน้ำทั้งที่เธอยังฉี่และล้างไม่เสร็จ จากนั้นก็จับเธอแก้ผ้าแล้วเข้าไปอาบน้ำด้วยกัน เขาทั้งจับเธอสระผมและถูสบู่ให้หมดทุกอย่าง ไม่เว้นแม้แต่ช่วยถูสบู่ส่วนนั้นให้เธอด้วย น่าอายที่สุด! “เธอใส่เสื้อผ้าฉันแล้วน่ารักดี” “ตัวใหญ่มาก” นี่แค่เสื้อยืดเขาเท่านั้นนะ จากที่เขาใส่ได้พอดีไม่เกินเอว แต่พอเธอเอามาใส่มันดันกลายเป็นเดรสตัวโคร่งให้เธอซะงั้น “ยังดีที่เธอใส่กางเกงฉันได้” ตอนแรกก็หวังให้ใส่ไม่ได้ เธอจะได้เดินโล่งๆอยู่ในห้องเขาตลอดทั้งวัน แต่ดันผิดคาด มาเบลดันใส่ได้เฉย “คุณจะให้หนูอยู่กับคุณถึงกี่โมงคะ” “ไม่มีเวลากำหนด” “แต่หนูต้องไปทำงานนะ” อยากกลับบ้านด้วย ป่านนี้ณบาร์กับแม่คงกำลังรอเธออยู่แน่ๆ แต่ก็คงไม่แปลกใจกันหรอก เพราะเธอเองก็ไปนอนห้องเพื่อนบ่อยๆ เวลาที่ไม่อยากกลับบ้านหรือทำงานเหนื่อยมากๆ ห้องของเพื่อนเธออยู่ไม่ไกลจากร้านมาก เลยเป็นตัวเลือกที่ดีในการใช้เป็นที่ซุกหัวนอนแบบชั่วคราว “ลา” “หนูจะโดนหักเงินน่ะสิ” “ฉันจ่ายแทนเอง” “รวยมากเหรอคะ” “เลี้ยงเธอได้ตลอดชีวิต” “หนูกินเยอะนะ” “เท่าไหร่ก็ได้หมด” แค่นี้ขนหน้าแข้งไม่มีร่วง “นี่จีบหนูเหรอคะ” “อยากได้เป็นเมีย” “...” ตรงไป มาเบลเงียบไปหลังจากที่เขาเถียงเธอได้ทุกคำ แน่นอนว่าประโยคสุดท้ายที่เขาพูดทำให้เธออึ้งจนไม่อยากจะโต้ตอบ กลัวใจตัวเองไม่อยากลงลึกไปมากกว่านี้เพราะกลัวจะได้เล็มหญ้าหมดทั้งสนาม บอกไว้เลยว่าเธอยังไม่พร้อม เธอยังอยากกินเนื้อสัตว์แบบเต็มอิ่มอยู่ มาเบลนั่งหน้าบูดบึ้งอยู่หน้าจอทีวีขนาดใหญ่ วันนี้เวลานี้เธอควรจะได้ไปทำงาน แต่เขาที่เอาแต่รั้งให้เธออยู่แต่ในห้องกับเขาไม่ยอมปล่อยเธอไปไหน ทั้งยังสั่งของกินมากมายมาปรนเปรอเธอไม่หยุด ทั้งยำทั้งขนมและยังมีของกินอีกเยอะที่ไม่รู้ว่าเธอจะกินมันหมดเดือนไหน “กินนี่ไหม เขาบอกว่าร้านนี้เด็ดมากนะ นี่ฉันยอมเสียค่าส่งกลัวสองร้อยบาทเพื่อสั่งมันมาให้เธอเลย” “ไม่ค่ะ ไม่ชอบ” “งั้นลูกชิ้นนี่ล่ะ เนื้อเยอะแป้งน้อย ร้านดังแถวมีนบุรี” จิ้มน้ำจิ้มหอมๆพร้อมยื่นมันไปตรงหน้าเธอหวังจะป้อนเข้าปากให้ “ไม่ค่ะ อิ่ม” “ยำไหมๆ ร้านดังกะเทย จานหนึ่งตั้งห้าร้อยกว่าบาท” “โอ๊ย! ไม่กินค่า” มาเบลปัดอาหารทุกอย่างที่เขาเอามาป้อนเธอทิ้งจนหมด เลอะพื้นจนเห็นแล้วยังเสียดาย แต่ก็ยังอยากดื้อใส่เขาอยู่เพราะไม่อยากทำให้เขาได้ใจ วาฟิกซ์ถอนหายใจเสียงแผ่วเบา ถามว่าเขาเสียใจไหมที่เธอตอบสนองเขากลับแบบนี้ แน่นอนว่าเสียใจ แต่ความเสียใจมันอยู่ได้ไม่นาน คนเราไม่ควรจมปลัก “งั้นเธออยากินอะไร บอกมา ฉันจะไปหาซื้อมากองไว้ตรงหน้าเธอแบบเหมาทั้งร้านเลย” “พอเถอะค่ะ แค่นี้ก็กินยาวได้ไปถึงชาติหน้าแล้ว” “บูดหมดพอดี กินวันนี้ให้หมดนี่แหละ จะเอาไปกินชาติหน้าทำไม” เดี๋ยวเกิดมาใหม่เขาไม่ได้เป็นผัวเธออีกชาติทำไง จะแห้วแดกชาตินี้ไปจนถึงชาติหน้าเลยเหรอ “เฮ้อ!” เหนื่อย เหนื่อยมาก ยิ่งคุยยิ่งเหนื่อย “คุณมึนมาก รู้ตัวไหมคะ” รู้ดิ คำนี้เจอไอ้ซันด่าบ่อย ‘มึงนี่มึนจัดไอ้วา’ ‘เลิกมึนสักทีเถอะ ชาตินี้สาวไม่หลงมึงหรอก’ ‘มึงจะมึนให้ได้โล่วไงวะ ไอ้มึน!’ เจอมันด่าแล้วยังไม่เจ็บเท่าเธอด่าเลย ทำไมอะ หรือเธอไม่ชอบคนมึนเหรอ แล้วชอบคนแบบไหน พูดดิ เดี๋ยวเป็นให้ เป็นได้หมดทุกอย่างแหละ ถ้าเธออยากให้เป็นอะ แต่เธอต้องยอมเป็นเมียเขาก่อนนะ กูจะครับเช้าครับเย็นเลย เมียบอกไรก็ครับหมดจะไม่เถียงเลยสักคำ “หนูสงสัยมาก คุณมาเป็นหมอได้ยังไง” ซื้อใบประกาศมาเหรอ “ฉันเรียนเก่ง มองอนาคตชีวิตตัวเองไม่ออก คิดว่าหมอเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดก็เลยเรียน” พอได้เรียนถึงได้รู้ว่ายากจัด แต่ไม่อยากซิ่วเลยจำใจเรียนต่อจนจบ จนได้ปริญญาอีกใบมาเป็นแพทย์เฉพาะทางได้ นั่นแหละ หนทางการเป็นหมอของเขา “สงสารจริงๆ” “ฉันเหรอ” “คนไข้คุณค่ะ” “...” หลอกด่าเหรอ เดี๋ยวเจอเบล เดี๋ยวเจอเลย สองรอบแล้ว พอหลอกด่าเขาเสร็จเรียบร้อย มาเบลก็หยิบอาหารตรงหน้าขึ้นมากินหน้าตาเฉย แถมยังแย่งรีโมตทีวีมาจากมือเขาเปิดหนังที่ชอบดูอย่างสบายใจ วาฟิกซ์ทำได้แค่ขบฟันกรามตัวเองมองเธออยู่เงียบๆ อยากจะด่ากลับแต่ก็กลัวจะเจอสวน เลยยอมเงียบปากไว้ดีกว่า สองวันต่อมามาเบลยังคงปักหลักอยู่ที่คอนโดของวาฟิกซ์ไม่ได้ไปไหน ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากไปแต่เธอไปไม่ได้ต่างหาก เพราะเขาที่ไม่ยอมให้เธอได้ออกไปจากห้องเลยแม้แต่วันเดียว ส่วนตัวเขาน่ะเหรอ “ผมลาไปจนถึงวันเสาร์นี้เลยนะครับ ถ้ามีคนไข้เคสด่วนแจ้งว่าให้โทรคุยกับผมส่วนตัวได้เลย ย้ำนะครับ ขอแบบด่วนจริงๆ เท่านั้น” วันเสาร์ที่เขาว่า คืออีกสามวันข้างหน้า และวันนี้คือวันพุธ สรุปแล้วคือเขาลางานที่โรงพยาบาลมาเป็นเป็นอาทิตย์ อยากจะบ้า นี่เขากะจะขังเธอไว้ที่คอนโดเขาเป็นอาทิตย์เลยเหรอ ครืดดด ̴ ครืดดด แชตกลุ่ม : ไข่ 4 ฟองวางอยู่บนโต๊ะ ปรินสามขา พันรอบเอว : ลางานขนาดนี้ ลาออกเถอะถือว่ากูขอ @วาฟิกซ์ไวอากร้า วาฟิกซ์ไวอากร้า : ออกแล้วกูจะเอาเงินไหนเลี้ยงเมีย กูไม่ออก! @ปรินสามขา พันรอบเอว ไม่ใช่ฟันปลอม พี่เน้นฟันจริง: ไอ้มึนนี่มันเอาอีกแล้ว เตรียมตัวหาหมอเก่งๆคนใหม่ได้เลยครับท่านผู้บริหาร @ปรินสามขา พันรอบเอว วาฟิกซ์ไวอากร้า : เหี้ยนะ @ไม่ใช่ฟันปลอม พี่เน้นฟันจริง ไอ้ตี๋หิดสอง : เห็นด้วยครับ วันๆติดแต่เมียไม่ยอมทำการทำงานคนแบบนี้ไม่ควรเก็บไว้ รกโรงพยาบาลเปล่าๆ เอามันออกเลยครับ @ปรินสามขา พันรอบเอว ปรินสามขา พันรอบเอว : ส่งเรื่องเข้าบอร์ดแล้วครับ วาฟิกซ์ไวอากร้า : ปรินเพื่อนรัก อย่าทำเพื่อนแบบนี้สิ อยากให้เพื่อนถูกเมียทิ้งเหรอ ปรินสามขา พันรอบเอว : ให้เขายอมรับมึงก่อนนะ ค่อยมาบอกว่าเขาเป็นเมีย ได้ข่าวว่ายังตามตื๊อเขาไม่เลิก ไม่ใช่ฟันปลอม พี่เน้นฟันจริง : ก็ที่ลางานนี่ เพราะไปตัวติดกับเขา หวังอยากให้เขายอมคบกับตัวเองอยู่นะรู้ยัง ไอ้ตี๋หิดสอง : ได้ข่าวหาทางเองไม่ได้ เลยต้องขอให้ป้าช่วยเลยนะ รู้ยัง? วาฟิกซ์ไวอากร้า : พวกเหี้ย! เหี้ยเกินแต่ละตัว ไม่เข้าใจ พวกมันไม่อยากให้เขามีเมียกันหรือไงวะ ใช้สิ พวกแม่งหนีไปมีเมียกันหมดแล้วหนิ ส่วนเขายังถูกสาวทิ้งเป็นว่าเล่นอยู่เลย แต่ขอโทษนะครับเพื่อนๆ คนนี้กูจริงจัง หวังคบยาว ไม่ใช่เล่นๆแบบที่คบๆมา รบกวนอย่าเสนอหน้ามาทำให้แผนกูพัง ช่วยห่างจากกูด้วย แต่ละตัวแม่งขี้เสือกกันทั้งนั้น วาฟิกซ์แทบอยากหาปุ่มกดออกจากกลุ่มแชต ทว่าก็กลัวจะไม่มีใครคบเพราะมีกันอยู่แค่นี้ เลยจำใจต้องทนอยู่ต่อ อ่านข้อความที่พวกมันล้อเขากันอย่างสนุกปากอยู่เงียบๆ “สนุกไปเถอะไอ้พวกเวร! อย่าพลาดกันเลยนะแต่ละตัว พลาดมาเมื่อไหร่กูจะเหยียบซ้ำให้ดู”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more