ตอนที่ 7 พบหมอจิต
1574 Words
มาเบลกลับมาทำงานด้วยสติที่หายไปเกือบครึ่ง นับจากวันนั้นที่เสี่ยเส้งเข้ามาฉุดเธอหวังจะทำมิดีมิร้าย สภาพจิตใจของเธอก็แย่ลง รวมถึงสภาพจิตใจของณบาร์ด้วย จากที่เคยเป็นคนเงียบๆอยู่แล้ว ปัจจุบันนี้ณบาร์กลายเป็นคนขี้ระแวงและหวาดกลัวคนไปด้วยโดยปริยาย
“เบล”
“ฮะ! ฮะ” มาเบลสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ
“ตกใจอะไร เราเรียกเบลตั้งนานแหน่ะ”
“ขอโทษที เรามัวแต่คิดอะไรไปเรื่อย” ดีที่แก้วไม่หลุดออกจากมือ ไม่งั้นเธอคงได้ทำงานจ่ายค่าแก้วใบนี้แน่ๆ ราคาแก้วก็ไม่ใช่ถูกๆ ใบแค่นี้แต่ราคาเป็นพัน
“ว่าแต่หวานมีอะไรหรือเปล่า”
“เปล่าแค่เป็นห่วง เห็นชอบเหม่อแบบนี้มาเป็นอาทิตย์แล้ว”
“จริงเหรอ เราไม่รู้ตัวเลย”
“อืม แล้วนี่ณบาร์เป็นยังไงบ้าง เราว่าเบลลองพาน้องไปรักษาดูหน่อยไหม”
พูดถึงเรื่องรักษา เธอเองก็คิดเหมือนกันว่าอยากพาณบาร์ไป แต่มันดันติดอยู่แค่เรื่องเดียวนี่แหละ ที่ทำให้เธอขยับไปไหนไม่ได้เลย
“เรื่องเงินเราว่าเบลอย่าคิดมากนะ เจ๊แคทมีให้เบิกเรื่องค่ารักษาอยู่ เราเคยเห็นคนเบิก” น้ำหวานพูดให้มาเบลสบายใจ แต่เรื่องค่ารักษาเธอพูดจริง เพราะเจ๊แคทใจดี ใจกว้าง ยิ่งถ้าเป็นมาเบลไปขอด้วยแล้ว เธอฟันธงเลยว่ายังเจ๊แคทก็ยินดีให้มากกว่าที่เธอขอแน่นอน
ทั้งคืนมาเบลทำงานด้วยสภาพจิตใจเป็นศูนย์ วันนี้เธอแทบไม่มีกระจิตกระใจทำงานเลย เวลาลูกค้าเรียกก็ไม่ค่อยได้ยิน ลูกค้าสั่งอะไรมาเธอก็จดไม่ครบจนทำให้ต้องทำงานหลายรอบ บางทีแค่ลูกค้าถึงเนื้อถึงตัวเธอนิดหน่อยเธอก็มือสั่นจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว รู้สึกระแวงหลังไปหมดแล้ว
เพราะเห็นแบบนี้แคทรีนที่วันนี้ลงมาดูงานด้วยตัวเองจึงต้องเรียกมาเบลเข้าไปคุย เดิมทีมาเบลไม่เคยทำงานพลาด กลับกันเธอทำงานได้มือโปรฯมาก แต่วันนี้เธอกลับถูกลูกค้าคอมเพลนจนเจ้าของร้านอย่างเธอยังต้องกุมขมับ
“มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าเบล”
“หนูขอโทษนะคะ” มาเบลก้มหน้าเอ่ยคำขอโทษออกมาเบาๆ
แคทรีนที่รักและเอ็นดูเธอเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว จึงได้เดินเข้าไปลูบศีรษะทุยอย่างแผ่วเบา พร้อมกับดึงตัวเธอเข้ามากอด
“คนเราผิดพลาดกันได้ อย่าคิดมาก”
“แต่วันนี้หนูพลาดเยอะมาก ร้านเจ๊ต้องโดนคอมเพลน”
“เรื่องแค่นี้ร้านเจ๊ไม่เจ้งหรอกเบล” แคทรีนถอยหายใจให้กับความใสซื่อของหญิงสาว
“เอาเถอะ เรื่องงานพลาดก็ส่วนพลาด แต่เรื่องสุขภาพเบลก็ต้องดูแลนะ”
“ค่ะเจ๊”
“เอางี้ เดี๋ยวเจ๊ติดต่อหมอที่รู้จักให้ พรุ่งนี้เบลไปเจอเขาตอนเก้าโมงนะ พาน้องสาวเบลไปด้วย เรื่องค่ารักษาไม่ต้องห่วง เจ๊จัดการให้เอง”
“แต่...”
“ไม่มีแต่ ทุกอย่างเบิกได้ที่เจ๊โดยตรง โอเคนะ”
แล้วเธอจะพูดอะไรได้ ในเมื่อเจ๊แคทยื่นคำขาดมาซะขนาดนี้แล้ว พรุ่งนี้เธอคงต้องไปพบแพทย์พร้อมกับณบาร์ ตามคำสั่งของเจ๊แคทรีนนั่นแหละ
เช้าวันต่อมา เวลาเก้าโมงตรงตามเวลานัด มาเบลและณบาร์นั่งรออยู่หน้าห้องตรวจ คอยรอฟังเสียงเจ้าหน้าที่เรียกชื่อเพื่อให้เข้าไปพบหมอด้วยความเครียด
“พาบาร์มาทำไมที่นี่ มันแพงไม่ใช่เหรอ”
“อืม แพง แต่ร้านที่พี่ทำเขาดูแลเรื่องค่าใช้จ่ายให้” รวมทั้งนัดหมอคนนี้ให้ด้วย
“เขาจ่ายให้เลยเหรอ ทำไมดีจัง” ค่ารักษาคงแพงหูฉี่
“สวัสดิการแหละมั้ง” มาเบลเองก็รู้สึกเกรงใจ แต่พอเจ๊แคทบอกว่าไม่ต้องห่วงเพราะพนักงานคนอื่นก็เบิกได้ เธอเลยลดความเครียดไปได้กึ่งนึง
“เชิญคุณ ณบาร์ ที่ห้องตรวจสองค่ะ”
มาเบลและณบาร์ลุกขึ้นแล้วเดินตามพยาบาลที่เรียกชื่อเข้าไปในห้องตรวจ แค่เพียงก้าวแรกที่ได้เหยียบเข้าไป มาเบลก็รู้สึกได้ถึงความเย็นยะเยือกที่เข้ามาสัมผัสผิวกายจนเริ่มรู้สึกขนลุกซู่
“คนไข้นั่งติดคุณหมอฝั่งนี้นะคะ”
“ค่ะ” ณบาร์ก้มหัวขอบคุณพี่พยาบาลที่ช่วยขยับเก้าอี้ให้เธอนั่ง จากนั้นร่างเล็กก็ขยับเข้าไปนั่งเพื่อให้ใกล้กับตัวหมอมากยิ่งขึ้น
ณบาร์มีความกังวลเล็กน้อย เธอเลยหันไปสบตากับพี่สาวที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับหมออยู่บ่อยๆ ส่วนมาเบลเองก็พยายามเข้าใจ ทว่าเพราะกลัวว่าจะรบกวนคุณหมอที่กำลังจ้องหน้าจอคอมอยู่นั้นเข้า จึงได้แต่พยักหน้าเพื่อเป็นการส่งกำลังใจให้คนเป็นน้องสาวแทนการพูดเสียงดังแทน
“คุณ ณบาร์ อายุ สิบแปดปี นะครับ” หมอหนุ่มอ่านตามข้อความที่เขียนอยู่บนหน้าจอ พลางก้มหน้าลงไปขยับแว่นให้กลับเข้าที่
“ใช่ค่ะ”
“วันนี้อยากเจอหมอเพราะอะไรครับ” พูดจบก็หมุนตัวเพื่อไปเจอกับคนไข้ที่นั่งอยู่ด้านข้าง ทว่าระยะผ่านของสายตานั้น หางตาเขาดันไปสะดุดเข้ากับใครบางคนที่ช่างแสนจะคุ้นเคย
มาเบลยังคงไม่รู้ตัวว่าเธอกำลังเจอกับอะไร เพราะสายตาของเธอนั้นเอาแต่มองใบหน้าของน้องสาวด้วยความเป็นห่วง
“หนู ไม่รู้ว่าหนูเป็นอะไรค่ะ” ณบาร์ก้มหน้าตอบเสียงแผ่ว
และเป็นเสียงที่หมอวาแทบไม่ได้ยิน เพราะตอนนี้เขากำลังสนใจใครอีกคนที่ไม่แม้แต่จะมองหน้าเขาเลยด้วยซ้ำ
“ณบาร์มีอาการตื่นกลัวอยู่บ่อยๆค่ะ อาจจะเพราะว่าเจอเรื่องกระทบกระเทือนจิตใจมามาก ก็เลยทำให้ณบาร์หายใจไม่ออกเป็นบางทีที่เกิดอาการตกใจ” มาเบลพูดแทนคนเป็นน้อง เพราะเธออยู่กับณบาร์ตลอด เธอรู้ว่าณบาร์เป็นยังไงบ้าง และเป็นคนเดียวที่รู้ว่าณบาร์ไม่ปกติ
“เรื่องกระทบกระเทือนจิตใจที่ว่า หมายถึงเรื่องอะไรครับ” หมอวากลับเข้ามาสู่โหมดความเป็นหมอ ถึงเขาจะขี้เล่นและขี้เง่นขนาดไหน แต่พอเวลาทำงานเขากลับกลายเป็นคนสองบุคลิกทันที
“ปัญหาภายในครอบครัวค่ะ”
มาเบลเลือกที่จะเลี่ยงตอบ เพราะคิดว่าคงไม่มีความจำเป็นต้องเล่าทุกอย่างให้กับคนเป็นหมอฟัง แค่รู้ว่าอาการเป็นยังไงและต้องทำยังไงเพื่อการรักษาต่อ แค่นี้ก็น่าจะพอแล้ว
หมอวาหันไปสอบถามและพูดคุยกับคนไข้นานหลายนาที เขาถามทุกอย่างที่คนเป็นหมอควรจะสอบถาม รวมไปถึงการแนะนำให้คนไข้รักษาไปตามอาการที่คนเป็นหมออย่างเขาได้วินิจฉัย
โดยวันนี้เขาก็แนะนำให้ณบาร์ลองออกไปเดินข้างนอกบ่อยๆ ขยันเจอผู้คนและออกกำลังกายให้สม่ำเสมอ ไม่ควรเก็บตัวอยู่แต่ในห้องหรือในบ้านเพียงอย่างเดียว เพราะบางทีอาการที่เกิดขึ้นอาจจะเกิดจากการที่เราอยู่ในสถานที่เดิม ๆมานาน ทำให้ภาพความทรงจำและความสำนึกตื้นคิดย่ำอยู่ที่เดิมก็เป็นได้
“วันนี้หมอไม่สั่งยาให้นะครับ แต่หมอจะขอนัดมาพบกันอีกทีเดือนหน้าแทน”
“ขอบคุณค่ะ”
“เดี๋ยวเชิญคนไข้นั่งรออยู่ด้านนอกได้เลยนะครับ เดี๋ยวพยาบาลจะนำใบนัดตรวจไปให้”
ณบาร์พยักหน้าเข้าใจ วันนี้เธอทำได้แค่เล่าอาการเบื้องต้นให้กับหมอฟัง ยังไม่ได้ลงลึกอะไรเลยรู้สึกไม่ได้กดดันเท่าไหร่ แต่ครั้งหน้าหมอแนะนำให้เธอลองเข้ามาคนเดียว เพราะบางทีเธออาจจะพูดอะไรได้มากกว่าที่มีญาติเข้ามาด้วย
ความจริงเขาเองก็อยากจะเห็นหน้าคนเป็นญาติบ่อยๆ ทว่าเขากลับอยากเจอเธอในสถานที่อื่นมากกว่า
ขณะที่พยาบาลกำลังพาคนไข้ของเขาออกไปนอกห้องนั้น มาเบลที่เดินตามหลังก็ถูกหมอวาเรียกเอาไว้จนต้องหันกลับมามอง
“เดี๋ยวก่อนครับ”
“คะ?” มาเบลหันกลับมาสบนัยน์ตาของหมอหนุ่ม แวบแรกเธอรู้สึกคุ้นสายตาคู่นั้นที่อยู่ภายใต้แว่นสายตา ทว่าเธอกลับนึกไม่ออกว่าเขาเป็นใคร
“เหมือนเราจะเคยเจอกันแล้วนะครับ”
“ไม่นะคะ หนูจำคุณหมอไม่ได้เลย เราเคยเจอกันที่ไหนเหรอคะ” มาเบลพยายามนึก
“เมลโรส!”
“...”
ทันทีที่เธอจำเขาได้ มาเบลก็รีบรั้งแขนน้องให้ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากห้องตรวจของเขาทันที ส่วนหมอวานั้นก็รีบเดินตามไปโดยไม่แคร์สายตาของพยาบาลที่ยืนมองอย่างงงๆ
“เดี๋ยวก่อนสิเบล” วาฟิกซ์รั้งแขนเรียวเล็กของหญิงสาวเอาไว้ มาเบลจึงรีบบอกให้ณบาร์เดินออกไปรอข้างนอกก่อน เธอรู้แหละว่าณบาร์แปลกใจ แต่เดี๋ยวค่อยสงสัยทีหลัง ตอนนี้ขอเคลียร์กับหมอโรคจิตนี้ก่อน
“ตามหนูมาทำไมคะ”
“ตามมารักษาให้แบบ VVIP”
“ไม่ต้องค่ะ หนูจะเปลี่ยนหมอ”
“หมออย่างฉัน ฉีดยานุ่มที่สุดแล้ว”
“-_-”
- Writer
