มาเบลวิ่งมุ่นเสิร์ฟออร์เดอร์รับออร์เดอร์ลูกค้าจนหัวหมุน หนึ่งอาทิตย์เต็มๆที่เขาลักพาตัวเธอไปอยู่แต่คอนโดเขาจนเธอไม่ได้ทำงานทำการ พอได้กลับมาทำงานทีก็เหมือนมีงานรอต้อนรับให้เธอชดใช้กรรมอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
“น้องครับ ของพี่โซดาสี่น้ำเปล่าสองแข็งหนึ่ง”
“ได้ค่ะพี่ รอสักครู่นะคะ” มาเบลรีบจดออร์เดอร์ใส่กระดาษ ก่อนจะรีบจ้ำอ้าวเดินไปยังเคาว์เตอร์บาร์แล้วยื่นออร์เดอร์ที่จดมาไปให้แคชเชียร์
“เบล ลูกค้าใหม่เข้า พี่ฝากด้วยนะ”
“ได้ค่ะพี่ป่าน”
“เบลๆ หวานฝากลูกค้าโต๊ะนั้นหน่อยนะ หวานจะขึ้นไปดู VIP”
“อ๋อได้ๆ ไปเลยๆ”
มาเบลรับงานทุกอย่างจากทุกคน เพราะคิดว่าคนอื่นคงจะเหนื่อยทำงานแทนเธอมามากพอแล้ว เธอลาหยุดบ่อยจนคนอื่นเหม็นหน้าไปหมด
จะไม่เหม็นได้ยังไง เดือนหนึ่งมีสามสิบวันเธอขอลาไปแล้วยี่สิบวันอีกสิบวันทำงาน แถมตอนมาทำงานวันนี้เธอยังนั่งรถหลานเจ้าของร้านมาทำงานด้วยกันอีก คนที่เห็นตอนเธอลงจากรถคงจะเอาไ
