Karadutun lekesini bir tek kendi yaprağı çıkarırmış. "İnsan da aynı bu ağaç gibidir." der eskiler. Yarasına ilacı başka yerde arayan yanılırmış meğer...
Babam, sözleriyle bende açtığı yaraların farkında mıydı? Bilmiyor muydu yaramı sarmayı öğretecek, merhemimin yerini gösterecek kimse olmadığını. Yıllardır bana her baktığında gözünden geçen gölgeler bu eksikliğimi hatırlatmadı mı sanır? Annemin benim doğumum üzerine ölüşünü içten içe bana yüklediğini düşünürdüm. Belki kendi kendimi suçladığımıdan bilemem; babamın ya da abilerimin bana her çıkışında asıl sebebin bu olduğuna inandırmıştım kendimi. Sonra hasta olduğum gecelerde başımda bekleyip saçımı okşardı ve silinir giderdi o şüpheler. Sinsi bir hastalık gibi en dinç, en mutlu hissetiğim anlarda yeniden baş gösterirdi.
Bıçak gibi keskin
