Bazı anlar vardır; insanın geçmişle gelecek arasında sıkıştığı, bugünleri ile yarınları arasında seçim yapmak zorunda kaldığı, kazanımlarını bir çırpıda harcamakla yüz yüze geldiği, kasvetli, zaman mekan düzleminde oldukça kısa ama hissedilen etkisi bir ömür süren...
Tıpkı şu an gibi melun ve utanç verici. Mantığımı kilitli kapılar arkasında bırakıp sadece hislerimi yanıma alarak yapmayı düşündüğüm bu kaçamak; 24 yıllık hayatımda büyük sabır ve dirayetle inşa ettiğim o sağlam kız/evlat imajını babamın gözleri önünde yerle bir etmişti. Öyle ki bu soyut kavram ete kemiğe bürünmüş ve o yıkıntının altında kalan kişiliğim acı çekmeye başlamıştı. Hüseyin Efe'nin elleri hala belimdeyken durumu toparlamanın hiçbir olur yolu da yoktu üstelik.
"Baba!"
"Kes sesini! Derhal eve git. Eğer olur da gör
