จ้าวหลิงยิ้มมุมปาก
จะมีสักกี่คนกันที่กล้าต่อปากต่อคำกับรัชทายาทเช่นนี้ ยิ่งเป็นสตรีตัวเล็ก ๆ แสนบอบบางเช่นนางด้วยแล้ว ไม่ต้องพูดถึงเรื่องต่อปากต่อคำเลย แค่จะเงยหน้าสบตากับรัชทายาทตรง ๆ ยังไม่มีผู้ใดหาญกล้า
นางช่างน่าสนใจนัก
“คุณหนูรองหลี่กล่าวได้ถูกต้อง” ชายหนุ่มคลี่พัดในมือออกพลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเกียจคร้าน นัยน์ตาแฝงรอยยิ้มจ้องมองหลี่อวี้หลัน “เป็นข้าที่คิดอ่านไม่รอบคอบ ต้องขออภัยคุณหนูรองด้วย”
เขากล่าวโทษตนเองเช่นนี้ หลี่อวี้หลันไหนเลยจะทำเมินเฉยต่อไปได้
นางแย้มยิ้มจ้องตาตอบเขา “มิกล้า อวี้หลันเพียงหวังดีต่อพระเกียรติของรัชทายาทเท่านั้น ไม่ได้กล่าวโทษท่านกั๋วกงแต่อย่างใดเจ้าค่ะ”
เดิมทีจ้าวหลิงตั้งใจจะเอ่ยต่อบทสนทนากับหญิงงาม แต่ต้องชะงักงันเมื่อจู่ ๆ เขาสัมผัสได้ถึงไอสังหารเข้มข้นจากทั่วทุกสารทิศ ประสาทสัมผัสเฉียบคมของเขาว่องไวกว่าผู้ใด
ร่างสูงพุ่งทะยานเข้าหาร่างบางแล้วคว้าเอวนาง
