งานเลี้ยงในครั้งนี้ถูกจัดขึ้นนอกจากเป็นการเฉลิมฉลองเทศกาลซ่างซื่อแล้ว ยังแอบแฝงด้วยการดูตัวของรัชทายาทกับบรรดาว่าที่พระชายาอีกด้วย ไม่เพียงคุณหนูสามสกุลหลิวเท่านั้นที่เตรียมตัวมาแสดงความสามารถต่อเบื้องพระพักตร์ เหล่าคุณหนูในรายนามว่าที่พระชายานับสิบคนก็เตรียมการแสดงมาพร้อมสรรพแล้วเช่นกัน
การแสดงจากเหล่าคุณหนูผลัดเปลี่ยนคนแล้วคนเล่า รัชทายาทพระพักตร์มืดครึ้มขึ้นทุกที ต่างจากจ้าวหลิงที่ดูเบิกบานสำราญใจยิ่ง เขาเอนกายพิงตั่งท่าทางสบายใจ มือข้างหนึ่งถือจอกสุรา มืออีกข้างคลี่พัดงาช้างสะบัดโบกเบา ๆ ดวงตาหงส์ไม่ได้ทอดมองการแสดงแม้แต่น้อย แต่กลับลอบมองหญิงงามตรงมุมหนึ่งของศาลา ร่ำสุราไปเพ่งพิศคนงามไป ช่างครื้นเครงใจยิ่ง
“สำราญใจนักนะเจ้า” รัชทายาทขึงพระเนตรมองคนข้างกาย ที่เขาอึดอัดพระทัยไม่ใช่แค่เพราะต้องฝืนทนนั่งต่อในงานเลี้ยง แต่เป็นเพราะตำแหน่งที่เขานั่งอยู่นั้นมองไม่เห็นคนงามอาภรณ์สีฟ้าอ่อนนา
