เมื่อตัวร้ายอ้อนรัก [นิยายจีนย้อนยุคทะลุมิติ โรมานซ์คอเมดี้ ฟิน++]

พี่น้องปรองดอง

นี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่หลี่อวี้หลันฟื้นขึ้นมาในร่างนี้ที่ได้มาร่วมงานเทศกาลแบบนี้ ปกตินางเห็นแต่ในซีรี่ย์หรือมังฮวา ไม่คิดเลยว่าของจริงจะยิ่งใหญ่อลังการและงดงามถึงเพียงนี้

ดวงตาเมล็ดซิ่งคู่งามช้อนมองโคมไฟประดับเหนือศีรษะนับร้อยดวง สีหน้าและท่าทางของนางยังคงสงบนิ่งสง่างาม ทว่าภายในแววตากลับสั่นระริกด้วยความตื่นตาตื่นใจ

ต้องยอมรับเลยว่านักวาดช่างมีฝีมือสูงส่งยิ่ง เพียงรายละเอียดยิบย่อยในฉากเปิดเรื่องก็สามารถรังสรรค์ออกมาได้อย่างงดงามตระการตาเพียงนี้แล้ว ไม่แปลกใจเลยว่าเหตุใดมังฮวาเรื่องนี้ถึงโด่งดังจนติดอันดับหนึ่งได้อย่างยาวนานเพียงนั้น

“อวี้เอ๋อร์ เจ้าเหนื่อยหรือไม่” หลี่เซียวหย่วนเดินเข้ามาหาน้องสาวด้วยสีหน้าห่วงใย นางยังไม่หายป่วยดี เมื่อวานก็เพิ่งจะกระอักโลหิตอีกแล้ว ไม่ใช่เพียงเขาที่กังวล หรูซื่อก็กังวลมากเช่นกัน ถึงกับจะไม่ยอมให้นางมาร่วมงานเทศกาลด้วยซ้ำ

หลี่อวี้หลันต้องพูดเกลี้ยกล่อมหรูซื่ออยู่นานสองนานกว่านางจะได้มาร่วมงานด้วย อย่างที่รู้ว่างานเทศกาลครั้งนี้นางไม่มาไม่ได้ เพราะไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องอันใดขึ้นกับหลี่ฝูหรงบ้างหรือไม่ และต่อให้นางไม่ได้จ้างวานผู้ใดมาผลักหลี่ฝูหรงตกน้ำแล้ว แต่ก็ยังวางใจไม่ได้อยู่ดีว่าจะไม่เกิดเรื่องเหนือความคาดหมายอะไรขึ้น

“น้องสบายดี ว่าแต่พี่รองไม่ไปเดินเล่นหรือ?”

ฮูหยินผู้เฒ่าอนุญาตให้หลาน ๆ เดินเที่ยวเล่นในงานเทศกาลได้เป็นเวลาหนึ่งก้านธูป จากนั้นค่อยไปพบกันที่ศาลาอิ๋นโหย่วซึ่งเป็นศาลาประทับริมทะเลสาบสำหรับจัดงานเลี้ยงของพระราชวัง

“พี่รองเป็นห่วงเจ้า จะให้ไปเดินเล่นสบายใจได้อย่างไร”

นางเพิ่งสังเกตว่านอกจากหลี่เซียวหย่วนแล้ว พี่น้องคนอื่นก็ยังยืนอยู่กันครบ ไม่มีผู้ใดแยกตัวออกไปเลยสักคน แม้แต่พี่ชายใหญ่หลี่ซวนหยวนก็ยังยืนนิ่งเงียบอยู่ไม่ไกล ทุกคนล้วนอยู่รอบกายนางทั้งสิ้น

หรือว่าทุกคนกำลังเป็นห่วงนาง?

หลี่อวี้หลันมองหลี่ซุนยวนกับหลี่อิงเหยา ก่อนจะหยุดสายตาที่หลี่ฝูหรง เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่อาจจะเกิดขึ้นในเร็ว ๆ นี้ นางจึงยิ้มกล่าวกับพี่น้องทุกคน “ถ้าเช่นนั้นพวกเราไปเดินเที่ยวด้วยกันทั้งหมดนี่เลยดีหรือไม่?”

หลี่ซวนหยวนสบตากับหลี่ฝูหรง เมื่อเห็นว่าน้องสาวพยักหน้ายิ้ม เขาจึงไม่กล่าวขัดอันใด หลี่อิงเหยาไม่คิดจะไปเดินคนเดียวอยู่แล้ว นางรีบพยักหน้าด้วยอีกคน ส่วนหลี่ซุนยวนถึงจะยังมองหลี่อวี้หลันด้วยสายตาจับผิดอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธเช่นกัน

ยามนี้เหล่าพี่น้องสกุลหลี่ทั้งหกกำลังเดินเที่ยวชมงานเทศกาลกันอย่างครึกครื้น ด้วยเพราะนิสัยของหลี่อวี้หลันเปลี่ยนไปแล้ว นางยิ้มแย้มมากขึ้นและมีปฏิสัมพันธ์กับพี่น้องคนอื่นดีกว่าเมื่อก่อนมาก ทำให้บรรยากาศระหว่างพี่น้องจึงไม่ได้น่าอึดอัดเฉกเช่นกาลก่อน

หลี่อิงเหยาเริ่มพูดคุยกับนางมากขึ้น ทั้งยังชี้ชวนให้ดูนั่นชมนี่อยู่ตลอด หลี่ฝูหรงก็ขยันซื้อของกินอร่อย ๆ มายัดใส่มือนางอยู่บ่อยครั้ง แน่นอนว่าหน้าที่จ่ายเงินต้องเป็นของพี่ชายใหญ่หลี่ซวนหยวน ส่วนพี่ชายรองหลี่เซียวหย่วนนั่นทั้งสองมือล้วนเต็มไปด้วยของเล่นหน้าตาประหลาด พอตนเองถือคนเดียวไม่หมดก็คะยั้นคะยอให้น้องเล็กที่เดินทำหน้าเบื่อหน่ายอย่างหลี่ซุนยวนช่วยถือด้วยอีกแรง

ภาพบรรยากาศพี่น้องปรองดองสุขสันต์ของเหล่าคุณหนูคุณชายสกุลหลี่เรียกความตื้นตันใจให้กับบรรดาสาวใช้และบ่าวรับใช้ผู้ติดตามยิ่งนัก

และยังเรียกสายตาสนใจใคร่รู้จากบุคคลทั้งสองบนเรือที่กำลังล่องอยู่กลางทะเลสาบเช่นกัน

รอยยิ้มงดงามเปล่งประกายภายใต้แสงจากโคมไฟสะกดสายตาวาววับของชายหนุ่มอาภรณ์ขาวมิอาจคลาดจาก ปลายนิ้วเรียวดั่งหยกเคาะพื้นโต๊ะเป็นจังหวะเบา ๆ คล้ายกำลังเฝ้ารอบางสิ่ง เพียงไม่นานบนเรือก็ปรากฏเงาดำสายหนึ่งขึ้น เขาจึงละสายตากลับมา

“ว่าอย่างไร?”

“เรียนนายท่าน แม่นางอาภรณ์สีแดงโลหิตผู้นั้นคือคุณหนูรองสกุลหลี่ บุตรีของหย่งผิงโหวขอรับ”

หลังฟังรายงานจบ คิ้วเรียวของรัชทายาทพลันเลิกสูง หันมองจ้าวหลิงทันที “แม่นางอาภรณ์สีแดงโลหิตงั้นหรือ?”

จ้าวหลิงไม่ได้สนใจรัชทายาท สายตาเฉียบคมจับจ้องชิงมู่ “ชื่อของนางเล่า?”

“หลี่อวี้หลันขอรับ”

อวี้หลันงั้นหรือ…

อวี้หลัน… หลันเอ๋อร์…

ที่แท้นางก็คือดอกกล้วยไม้แสนงามของข้านี่เอง

“เจ้า… คนที่เจ้ามองไม่ใช่คุณหนูใหญ่หลี่หรอกรึ?” รัชทายาทพึมพำเสียงเบา

จ้าวหลิงขมวดคิ้วเล็กน้อยปรายตามองเขา “ท่านหมายถึงผู้ใด ไยข้าต้องมองคุณหนูใหญ่หลี่อะไรนั่นด้วยเล่า”

“ก็เจ้า… ข้าเห็นเจ้ามองไปทางนาง…” เขาพูดไม่ทันจบก็รีบหันมองบนฝั่งอีกครั้ง จึงเพิ่งสังเกตว่าด้านข้างหลี่ฝูหรงมีสตรีอาภรณ์สีแดงโลหิตยืนอยู่ด้วยจริง ๆ ไฉนก่อนหน้านี้เขาถึงไม่สังเกตเห็นเลยนะ เป็นเพราะเห็นว่าจ้าวหลิงเอาแต่มองนางตาไม่กะพริบแน่ ๆ เขาจึงรู้สึกกระวนกระวายจนไม่ได้มองผู้อื่นรอบตัวนางให้ดี

เมื่อนึกขึ้นได้ว่าตนกำลังเข้าใจสหายผิด ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มพลันเก้อกระดาก ทว่าคนถูกเข้าใจผิดกลับหาสนใจไม่ จ้าวหลิงใช้กล้องยาสูบดันม่านหน้าต่างเรือขึ้นและจับจ้องคนงามอาภรณ์สีแดงโลหิตต่อด้วยความรู้สึกเบิกบานสำราญใจ

ในที่สุดเขาก็ตามหาหญิงงามผู้นี้พบเสียที นางงดงามถึงเพียงนั้น แม้สบตากันเพียงครั้งก็ยากจะลืมเลือน สามารถทำให้เขาคะนึงหาได้เช่นนี้ นับว่าหญิงงามนางนี้ช่างน่าสนใจยิ่ง แล้วเขาจะยอมปล่อยให้นางหลุดมือไปได้อย่างไรกัน

ริมฝีปากเฉียบบางโค้งขึ้นน้อย ๆ นัยน์ตาหงส์แฝงรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ยามจับจ้องดวงหน้างดงามของหญิงงามที่เขาเฝ้าคะนึงหามาหลายวัน

หลันเอ๋อร์ของข้า… กล้วยไม้แสนงามของข้า