เดิมทีหลี่อวี้หลันเป็นเพียงนักศึกษาปริญญาตรีคณะนิเทศศาสตร์ปีสุดท้าย สาขาที่นางเรียนคือการแสดง นางสวมบทบาทเก่งแต่เล่นดนตรีทุกชนิดไม่เป็นเลยแม้แต่น้อย และนางไม่คิดจะฝืนแสดงให้ตนต้องอับอายขายหน้าเหมือนเนื้อเรื่องต้นฉบับแน่
เช่นนั้นก็ยอมรับไปตามตรงเถิด
เรือนร่างอรชรยอบกายอย่างสุภาพเรียบร้อย ไม่เย่อหยิ่งและไม่ต่ำต้อย แต่กลับดูสง่างามชวนมองยิ่ง “หม่อมฉันมิบังอาจปิดบังฮองเฮา เรื่องดีดพิณเกรงว่าคุณหนูหลิวคงจะจำผิดแล้วกระมังเพคะ”
หลังจากนางกล่าวจบ ทุกคนต่างสูดลมหายใจพากันมองไปทางหลิวรุ่ยเซียงทันที สีหน้าคุณหนูสามหลิวตื่นตะลึงจับจ้องไปทางหลี่อวี้หลันซึ่งยืนอยู่ด้านข้างกัน
สีพระพักตร์ฮองเฮาชะงักนิ่งชั่วครู่ ก่อนเอ่ยถามด้วยสุรเสียงนุ่มนวลว่า “จำผิดอย่างนั้นหรือ”
หลี่อวี้หลันไม่ได้ใส่ใจท่าทางของผู้คนรอบข้าง นางยังคงยืนอย่างสงบนิ่ง ท่วงท่างดงามตั้งแต่ต้นจนจบ
“เพคะ” นางรับคำเสียงหวาน ก่อนเอื้อนเอ
