หลี่อวี้หลันมั่นใจว่าเมื่อครู่ตนเก็บผ้าแพรพกอย่างดีแล้วคงไม่มีผู้ใดสังเกตเห็น ไหนเลยจะคิดว่าการกระทำของนางกลับตกอยู่ในสายตาของเจิ้นกั๋วกงเสียได้ เห็นสายตาคมกริบจับจ้องมาที่แขนเสื้อของตนนิ่งเช่นนั้น นางก็พลันทำอะไรไม่ถูกอยู่บ้าง
เขาคงไม่คิดจะเปิดโปงข้าหรอกกระมัง
“ขออภัยเพคะฝ่าบาท เมื่อครู่หม่อมฉันออกแรงมากไปจึงรู้สึกอ่อนเพลียเล็กน้อยเท่านั้นเพคะ”
เดิมทีร่างกายหลี่อวี้หลันไม่ได้อ่อนแอ เป็นเพียงแค่คำเล่าลือภายนอกเพื่อปกปิดเรื่องการกักบริเวณของจวนโหวเท่านั้น แต่หลังจากนางเข้ามาอยู่ในร่างนี้และเริ่มกระอักโลหิตบ่อยครั้ง คำเล่าลือเหล่านั้นก็กลายเป็นความจริงขึ้นมาโดยเฉพาะคนในครอบครัวที่ต่างรู้กันดีว่าช่วงหลังมานี้ร่างกายของนางอ่อนแอลงอย่างมากจริง ๆ
ฮ่องเต้หรี่พระเนตรมองสีหน้ากังวลระคนห่วงใยจากคนสกุลหลี่ทีละคนจึงไม่รู้สึกเคลือบแคลงพระทัยอีก พระองค์ตรัสด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “เช่นนั้นเจ้าก็ไปพัก
