BAD LOVE 5 เดินตลาดด้วยกัน

1673 Words

วันต่อมา ตึกตึก… สองขาเรียวเดินออกมาจากเรือนหลังเล็กเพื่อจะไปตลาด เพราะป้าเรียมมาปลุกแม่ฉันแต่เช้าบอกว่าคุณสิรินใช้ให้แม่ไปซื้อของ แต่เนื่องจากช่วงนี้แม่ไม่ค่อยไม่สบาย ฉันจึงอาสาเป็นคนไปจ่ายตลาดแทนแม่เอง ปรี๊ดด ปรี๊ดด~ ขณะที่ฉันกำลังเดินออกประตูบ้านเสียงรถบีบแตรก็ดังมาจากทางด้านหลังหลายครั้งทำให้ฉันค่อยๆหันไปมองก่อนที่รถสปอร์ตสีดำคันนั้นจะขับเข้ามาจอดด้านข้างของฉันและคนขับก็ค่อยๆลดกระจกลง “ทรัชเองงั้นเหรอ” “มีอะไรหรือเปล่า เราเดินขวางเหรอ” ฉันถามออกไปทันที เขาก็ส่ายหน้าตอบกลับมา ทำให้ฉันทำหน้างุนงง แล้วเขาจะบีบแตรใส่ฉันทำไมกันนะ “เธอจะไปไหนแต่เช้า” เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้น “ไปตลาดน่ะ” “ขึ้นรถสิ” แล้วทรัชก็เอ่ยออกมา ทำให้ฉันทำหน้างงเข้าไปใหญ่ “ฉันกำลังจะกลับคอนโดพอดี ยังไงก็ผ่านทางนั้น เดี๋ยวฉันไปส่ง” เขาตอบกลับมาด้วยท่าทีปกติ “อ่อ งั้นเรารบกวนด้วยนะ” เมื่อทรัชพยักหน้าตอบ ฉันก็เดินอ้อมไปขึ้นรถอีกฝั่งหนึ่งทันที แต่เมื่อฉันขึ้นนั่งทรัชก็ยังไม่ขับรถออกไปสักทีทำให้ฉันทันไปมองหน้าเขา “ทำไมไม่ไปเหรอ” ฉันถามขึ้นด้วยความสงสัย แต่ทว่า จู่ๆทรัชก็โน้มตัวเข้ามาหาฉันด้วยความตกใจทำให้ฉันหลับตาปี๋ ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดต้นคอของฉัน “ทะ ทรัชจะทำอะไรอะ” พรึ่บ! แล้วเสียงบางอย่างก็ทำให้ฉันค่อยๆลืมตาขึ้น ก่อนจะเห็นว่ามือหนากำลังดึงเข็มขัดนิรภัยคาดให้ฉัน “ฉันแค่จะคาดเข็มขัดให้ เธอจะหลับตาทำไม” เมื่อคนตัวสูงถามขึ้น ก็ทำให้ฉันเขินอายกับการกระทำของตัวเองเมื่อกี้ที่คิดว่าเขาจะทำอะไรฉันทันที ฉันรีบหันหน้าหนีอย่างไม่กล้ามองหน้าทรัชเลยจริงๆ “หึ” ฉันได้ยินเสียงเขาหัวเราะออกมาเล็กน้อยแล้วทรัชก็หันกลับไปขับรถออกไปทันที ฉันก็นั่งนิ่งเกร็งไปตลอดทาง . . . @ตลาดสด เอี๊ยด! ทรัชขับรถเข้ามาจอดหน้าตลาดสดซึ่งไม่ไกลจากปากซอยบ้านเท่าไหร่นัก “ขอบคุณนะที่ให้เราติดรถมาด้วย” ฉันหันไปเอ่ยบอกทรัชพร้อมกับยิ้มกว้างให้ เขาก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับมา ฉันจึงเอื้อมมือไปเปิดประตูทำท่าจะลงจากรถ “รอฉันด้วย” จู่ๆ เขาก็พูดขึ้นพร้อมกับหันไปดับเครื่องยนต์รถ “ฮะ!” “ฉันหิวน้ำ จะลงไปซื้อน้ำ” ทรัชเอ่ยออกมา ทำให้ฉันพยักหน้าตอบอย่างเข้าใจแล้วเราสองคนก็เดินลงจากรถ “ทรัชอยากกินน้ำอะไร เดี๋ยวเราไปซื้อให้” “ไปซื้อของเธอก่อนเถอะ น้ำเดี๋ยวฉันซื้อเอง” ทรัชเอ่ยบอก “เอางั้นเหรอ” เขาพยักหน้าตอบ “งั้นเราแยกกันตรงนี้นะ” ฉันเอ่ยบอกเขาก่อนจะเดินนำทรัชเพื่อจะไปซื้อของตามรายการที่ป้าเรียมจดมาให้ เพราะคิดว่าทรัชซื้อน้ำเสร็จก็คงกลับคอนโดของเขาไปเลย “ทำไมร้อนเป็นบ้าเลย” ตึกตึก… แต่เมื่อเดินดูของไปได้ไม่นาน ฉันก็ได้ยินเสียงคุ้นๆบ่นตามหลังมา ทำให้ฉันต้องชะงักเท้าไปก่อนจะหันหลังกลับไปมองก็เห็นว่าทรัชเดินอยู่ด้านหลังของฉัน “ทรัชตามเรามาทำไม” ฉันถามออกไปด้วยความงุนงง “ฉันไม่เคยเดินตลาดสด อยากลองเดินดูบ้าง” เขาก็ตอบกลับมา “แต่มันร้อนมากเลยนะ” ฉันเตือนทรัชออกไป เพราะดูจากเหงื่อที่ผุดขึ้นมาบนใบหน้าของเขาก็พอจะรู้ว่าอากาศในสถานที่แบบนี้มันร้อนขนาดไหนสำหรับเขา ซึ่งคุณชายอย่างทรัชคงทนไม่ได้แน่ๆ “ฉันทนได้” เขาตอบกลับมาเสียงเรียบ “มันร้อนจริงๆนะทรัชแล้วมันก็ค่อนข้างวุ่นวาย มากๆ ไม่เหมือนห้างที่ทรัชเคยเดินหรอกนะ” ฉันพูดด้วยท่าทีจริงจังอีกครั้ง “เธอยังเดินได้เลย” “เราชินแล้ว” ฉันตอบกลับไปตามความจริง เพราะเมื่อก่อนตอนที่ครอบครัวของฉันยังไม่โดนโกงนั้น ฉันอยู่อย่างสุขสบายไม่เคยคิดจะมาเดินตลาดสดที่อากาศร้อนอบอ้าวแบบนี้เลย จำได้ว่าครั้งแรกที่ได้มาเดินฉันร้อนจนทนไม่ไหวจนต้องกลับบ้านโดนไม่ได้ซื้ออะไรกลับไปเลย แต่ตอนนี้ฉันสามารถคุ้นชินกับมันได้แล้ว เพราะฉันต้องมาเดินซื้อของบ่อยกว่าเดินในห้างซะอีก “ถ้ารู้ว่าอากาศมันร้อน ก็รีบซื้อของสิ เราจะได้รีบกลับกันไง” “เรา?” “ใช่ ฉันจะเดินเป็นเพื่อนเธอเอง” “ทรัชแน่ใจนะ” ฉันถามเขาอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ ทรัชก็พยักหน้าตอบ ทำให้ฉันพูดอะไรไม่ได้จึงต้องตามใจให้เขาลองเดินสัมผัสดูเองว่าทำไมฉันต้องพูดเตือนเขา ผ่านไปสักพัก “เอาอันนี้ อันนี้แล้วก็อันนี้ค่ะป้า” ฉันกำลังเลือกซื้อของมากมายตามบิลรายการด้วยความรวดเร็ว เพราะเมื่อเปรยตาไปมองร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างๆที่ตอนนี้เนื้อตัวชุ่มไปด้วยเม็ดเหงื่อก็อดสงสารไม่ได้ “ได้แล้วจ๊ะหนู” ฉันกำลังจะเอื้อมมือหยิบถุงที่ป้ายื่นมาให้ พรึ่บ! แต่จู่ๆมือหนาก็เอื้อมมาคว้าเอาไว้ “เดี๋ยวฉันถือให้” เขาหันมาพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงปกติ ฉันก็พยักหน้าตอบก่อนจะเดินไปร้านอื่นต่อ “เหลือแค่พวกของสดกับผักก็หมดแล้ว” ฉันพูดทวนรายการให้คนตัวสูงฟังและรีบเดินไปยังร้านค้าที่ต้องการซื้อทันที “พี่คะเอาเนื้อ ปลา หมู ไก่อย่างละหนึ่งโลค่ะ” เมื่อสั่งของสดเสร็จ ฉันก็หันไปที่แผงผักข้างๆและซื้อผักต่อทันที ซึ่งทุกอย่างที่ซื้อไปทรัชเป็นคนช่วยถือทั้งหมด “เดี๋ยวเราช่วยถือดีกว่า ทรัชจะได้ไม่หนัก” ฉันพยายามจะแย่งถุงต่างๆมากมายในมือหนามาช่วยถือ แต่เขาก็เบี่ยงหลบฉันไป “ฉันถือไม่หนักหรอก แต่ถ้าเธอถือคงหิ้วไม่ไหว” เขาก็ยิ้มมุมปากตอบกลับมา “ทรัชอะ” ฉันก็ทำหน้าบึ้งเดินหนีเขาไปที่ร้านน้ำทันที เพราะนึกได้ว่าทรัชบ่นหิวน้ำตั้งแต่มาแล้ว “เอาน้ำนมชมพูหนึ่งค่ะ แล้วก็..ทรัชชอบกินน้ำอะไรเหรอ” ฉันสั่งแม่ค้าไปก่อนจะหันมาถามทรัชเพราะไม่รู้เขาชอบน้ำอะไร “ฉันกินกับเธอก็ได้” “แต่..” ยังไม่ทันที่ฉันจะทักท้วงอะไร ทรัชก็หันไปจ่ายเงินแม่ค้าและหยิบแก้วน้ำยัดใส่มือฉันทันที “กินสิ เธอน่าจะร้อนนะ” “ทรัชกินเลย ทรัชหิวน้ำนี่” ฉันยื่นแก้วน้ำให้เขา แต่เขาก็ดันกลับมา “เธอกินก่อนสิ” แล้วเขาก็จ้องหน้าฉันด้วยสายตาแกมบังคับเล็กน้อย ฉันก็ก้มลงดูดน้ำที่โปรดปรานเข้าปากอย่างชื่นใจ “อร่อยจัง” ฉันพึมพำออกมา “ขอชิมบ้างสิ” ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดห้ามอะไร ทรัชก็ก้มลงมาดูดน้ำหลอดเดียวกับฉันทันที “อึก! อร่อยจริงด้วยแฮะ” เขาพูดขึ้นพร้อมยิ้มหวานออกมา “เอ่อ…” ทำให้ฉันชะงักไปกับการกระทำของเขา ทรัชยิ้มให้ฉันงั้นเหรอ ฉันไม่เคยเห็นเขายิ้มหวานแบบนี้เลย ปกติเขาจะแสยะยิ้มให้ฉันมากกว่า แต่เมื่อกี้เขายิ้มให้ฉันซึ่งมันดูน่ารักมากๆเลยนะ แล้วมันก็แปลกมากด้วย “เมื่อกี้ทรัชดูดหลอดเดียวกับเรานะ” ฉันพูดขึ้นเสียงเบา “ไม่เห็นเป็นไรเลย ฉันไม่ได้รังเกียจเธอหรอกนะ” ทรัชเอ่ยออกมา “…” ฉันก็เงียบอย่างไม่รู้จะตอบอะไร “กลับกันเถอะ ฉันเริ่มร้อนทนไม่ไหวแล้ว” เขาพูดพร้อมกับเอื้อมมือมาจับมือฉัน ทำให้ฉันเบิกตาโตด้วยความตกใจ “ทรัช” ฉันเรียกชื่อเขาขึ้นและมองไปยังมือของเขาที่จับมือของฉันไว้หลวมๆ ซึ่งเขาก็มองตามไป “เธอเดินช้า ฉันพาไปเองดีกว่า” แล้วเขาก็เดินจับมือฉันพาไปที่รถโดยที่ฉันได้แต่ตะลึงจนไม่ได้ขัดขืนใดๆ “ถึงแล้ว ขึ้นรถสิ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเสียงดังทำให้ฉันได้สติขึ้นมา ฉันมัวแต่มองมือหนาที่จับมือฉันมาตลอดทางจนไม่รู้ตัวเลยว่ามาถึงรถตอนไหน รู้ตัวอีกทีทรัชก็ค่อยๆปล่อยมือของฉันไปเปิดประตูรถพูดบอกฉันแล้ว “เดี๋ยวเรากลับเองดีกว่า ทรัชจะกลับคอนโดไม่ใช่เหรอ” “ฉันอยากไปส่งเธอก่อน ขึ้นรถ” เขาเอ่ยออกมาก่อนจะดันตัวฉันขึ้นมาบนรถและเขาก็อ้อมไปขึ้นอีกฝั่งหนึ่งและขับรถออกไปทันที . . . บรื้นน~ เอี๊ยด! “ขอบคุณนะทรัช” ฉันหันไปขอบคุณเขาเมื่อทรัชขับรถมาจอดหน้ารั้วบ้าน จริงๆเขาจะขับเข้าไปในบ้าน แต่ฉันขอร้องไว้ว่าให้ส่งแค่หน้าบ้านก็พอ “เราไปก่อนนะ” แล้วฉันก็เอื้อมมือเปิดประตูลงจากรถกำลังจะเดินเข้าบ้าน “พราวฟ้า” จู่ๆ ทรัชก็เปิดกระจกเรียกชื่อฉันขึ้น ทำให้ฉันหันกลับไปมอง “ไว้เจอกันนะ” เขาเอ่ยออกมาน้ำเสียงปกติก่อนจะขับรถออกไป ฉันมองตามรถหรูที่ขับออกไปจนสุดสายตาก่อนจะเดินเข้าบ้านด้วยรอยยิ้มที่มีความสุขอย่างบอกไม่ถูก

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more