BAD LOVE 8 ใกล้ชิดกัน

1933 Words

เช้าวันต่อมา “ไปพร้อมกันนะ เดี๋ยวฉันไปส่ง” ทรัชที่ยืนพิงรถรอพราวฟ้าอยู่ เมื่อเห็นหญิงสาวเดินมาเขาก็เอ่ยเรียกทันที ทำให้พราวฟ้าหันไปมอง “ทรัช” เธอเดินเข้าไปหาทรัชช้าๆ “กำลังจะไปเรียนเหรอ” “อืม ฉันยืนรอเธอนานจนจะไปเรียนสายแล้ว” “แล้วทรัชมายืนรอพราวทำไม มีเรื่องอะไรเหรอ” “ฉันอยากไปส่งเธอ” ทรัชพูดขึ้นเสียงหวานละมุน ทำให้พราวฟ้าเกิดอาการหน้าแดงขึ้นมาทันที “ขึ้นรถสิ” แล้วเขาก็เดินมาเปิดประตูให้เธออย่างสุภาพบุรุษ ทำให้หญิงสาวไม่อาจปฏิเสธและยอมเดินขึ้นไปนั่งบนรถอย่างว่าง่าย ก่อนที่คนตัวสูงจะขึ้นรถตามมาและขับออกไปอย่างช้าๆ เพราะเขาอยากใช้เวลาอยู่กับคนตัวเล็กนานๆ บนรถ “ทรัชเรียนคณะอะไรเหรอ” หญิงสาวเอ่ยถามขึ้นอย่างพยายามชวนคุยและเธอก็ไม่เคยรู้มาก่อนว่าทรัชเรียนที่ไหน คณะอะไร เธอจึงลองถามขึ้น “วิศวกรรมศาสตร์น่ะ” “หนุ่มวิศวะนี่เอง แบบนี้สาวกรี๊ดเยอะแน่ๆ” พราวฟ้าพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสดใสร่าเริง “แน่นอนอยู่แล้ว” ทรัชก็ยิ้มตอบกลับมา “เราขอถามได้ไหม ทำไมทรัชถึงเลือกเรียนวิศวะเหรอ ในเมื่อบ้านทรัชมีธุรกิจเป็นของตัวเอง น่าจะเรียนบริหารมากกว่านะ” “ฉันเลือกเรียนคณะนี้เพราะชอบน่ะ แล้วจริงๆบริษัทของพ่อฉันทำเกี่ยวกับหมู่บ้านจัดสรรและโรงแรมน่ะ การที่ฉันเรียนวิศวะก็สามารถมาช่วยธุรกิจที่บ้านได้ แต่ฉันก็มีเรียนคอร์สบริหารควบคู่กันไปนะ เพราะสุดท้ายฉันก็ต้องมาบริหารบริษัทแทนพ่ออยู่ดี เรื่องบริหารก็ต้องรู้ด้วย” “ทรัชนี่เก่งเนอะ เรียนในสิ่งที่ชอบแต่ก็ไม่ทิ้งหน้าที่ของตัวเองที่ต้องทำในวันข้างหน้า” “แล้วเธอล่ะ เรียนคณะอะไร” “เราเคยเรียนบริหารน่ะ แต่ตอนนี้ไม่ได้เรียนแล้ว” พราวฟ้าพูดด้วยสีหน้าหงอยลงจนทรัชสังเกตได้ “ทำไมถึงเรียนบริหารล่ะ” “ความจริงเราอยากเรียนทำอาหาร แต่พ่อบอกให้เรียนบริหารเพื่อจะมาช่วยธุรกิจ แต่สุดท้ายเราก็ไม่สามารถทำตามสิ่งที่ชอบและสิ่งที่พ่อต้องการได้สักอย่าง” เธอตอบเขากลับไปเสียงสั่นๆ “อย่าทำหน้าเศร้าแบบนั้นสิ เอางี้ไหม เดี๋ยวฉันส่งเธอเรียนเอง” “เราไม่เอาหรอกทรัช” ร่างบางรีบปฏิเสธออกไปทันที “งั้นเธอมาเรียนคอร์สบริหารกับฉันสิ” “ฮะ!” “ฉันมีลงเรียนทุกวันเสาร์อาทิตย์ มาเรียนด้วยกันนะ” “มะ..” ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะเอ่ยอะไรออกมา “ห้ามปฏิเสธ เพราะฉันอยากใช้เวลาร่วมกับเธอ” ทรัชพูดขึ้นก่อนจะจอดรถหน้าตลาดและหันมาสบสายตาคู่สวยของร่างบางพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้เธอ จนพราวฟ้าถึงกับเขินจนลืมคำพูดปฏิเสธเขาไปในทันที “ทรัชอ่า ทำไมชอบมองด้วยสายตาแบบนี้ก็ไม่รู้” ร่างบางหันหน้าหนีเพื่อหลบสายตาคมที่จ้องมายังเธออยู่ในตอนนี้ด้วยความเขินอายจนแก้มขึ้นสีแดงอีกครั้ง ก่อนจะพึมพำออกมาแผ่วเบา “หึ” ทรัชก็อมยิ้มให้กับความน่ารักของพราวฟ้า “เราไปก่อนดีกว่า” แล้วร่างบางก็แก้เขินด้วยการรีบก้มหน้าก้มตาลงจากรถโดยเร็วที่สุด “น่ารัก” ปากหนาพึมพำออกมาอย่างเอ็นดู ก่อนจะขับรถไปมหาลัยทันที ผ่านไปสักพัก ติ้งๆๆ ขณะที่ฉันกำลังขายขนมอยู่นั้น เสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้น ข้อความ ทรัช : กำลังเลิกเรียน ทรัช : รอกลับพร้อมกันนะ เดี๋ยวไปรับ read เมื่อมือบางกดเข้าไปอ่านข้อความที่ถูกส่งเข้ามาโดยทรัช รอยยิ้มก็เผยบนใบหน้าของฉันทันที การกระทำของทรัชที่แสดงออกมาทำให้ฉันคิดไปไกลเหมือนเรากำลังจีบกันอยู่เลย ทั้งที่ทรัชไม่เคยบอกว่าจะจีบหรือแม้แต่บอกชอบฉันเลยสักครั้ง แต่มันกลับทำให้ฉันรู้สึกชอบเขามากขึ้นทุกวัน ไม่ว่าเขาจะคิดยังไงกับฉันก็ตาม ฉันก็ชอบเขาอยู่ดีอย่างที่ไม่อาจปฏิเสธความรู้สึกตัวเองได้เลยจริงๆ . . . สองเดือนต่อมา ครืดด ครืดด~ มิกค์ ติ้ด เมื่อเห็นชื่อปลายสายที่โทรเข้ามาคือใคร ฉันก็กดรับสายทันที “ฮัลโหลมิกค์” (พราวฟ้าว่างหรือเปล่า คุยได้ไหม) “ว่างอยู่นะ มิกค์มีอะไรหรือเปล่า” ฉันหันเข้าไปมองในบ้าน ยังไม่เห็นทรัชเดินออกมาจึงตอบมิกค์กลับไป (คนรู้จักฉันบอกว่ามีร้านอาหารญี่ปุ่นเปิดรับสมัครพนักงานเสิร์ฟ ฉันเลยโทรมาบอกเผื่อเธอสนใจ) “จริงเหรอ” ฉันถามออกไปด้วยน้ำเสียงมีความหวัง (อืม เธอสนใจไหม เดี๋ยวฉันฝากกับพี่จินคนรู้จักให้) “สนใจสิ สนใจมากด้วย” (โอเค เดี๋ยวฉันบอกพี่จินให้นะ เธอก็เตรียมตัวไว้ให้พร้อม ถ้าได้เรื่องยังไงเดี๋ยวฉันส่งข้อความไปบอก) “อืมๆ ขอบคุณมากเลยนะมิกค์” ฉันเอ่ยออกไปก่อนที่มิกค์จะกดตัดสายไป “เย้! เราจะมีงานทำแล้ว” ฉันยิ้มออกมาอย่างดีใจก่อนจะหมุนตัวมาอีกทาง “ว้าย!” แล้วก็ต้องตกใจเมื่อฉันหันมาเจอกับใบหน้าหล่อของทรัชที่ยื่นมาใกล้ใบหน้าของฉันมากๆ “คุยกับใครเหรอ ทำไมต้องทำหน้าดีใจขนาดนั้น” ทรัชถามออกมาเสียงเรียบ “เพื่อนน่ะ พอดีเพื่อนจะฝากงานให้เราเลยดีใจ” “งั้นเหรอ” เขาเลิกคิ้วถาม ฉันก็พยักหน้าตอบไป “ว่าแต่ทรัชมาตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอ” “ตั้งแต่ที่เธอยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ จนฉันคิดว่าเธอแอบคุยกับหนุ่มน่ะสิ” “บะ บ้าเราจะไปคุยกับใครได้เล่า” ฉันรีบตอบไปทันที “ได้ยินแบบนี้ค่อยสบายใจหน่อย งั้นเรารีบไปกันเถอะ” ทรัชเอ่ยบอกก่อนจะเดินนำฉันไปขึ้นรถ ฉันจึงเดินตามเขาไปติดๆ แล้วทรัชก็ขับรถตรงไปยังสถานที่เรียนทันทีซึ่งเป็นสถาบันที่ตั้งอยู่ในห้างL ตั้งแต่วันที่ทรัชบอกจะให้ฉันเรียนคอร์สบริหารกับเขา ทุกวันเสาร์อาทิตย์ทรัชก็จะมารับฉันไปเรียนด้วยกัน และการที่เราได้ไปเรียนได้ทำอะไรด้วยกันหลายอย่างและได้คุยกันทุกวัน มันทำให้ความสัมพันธ์ของเราสองคนค่อนข้างเป็นไปในทางที่ดี ฉันกับทรัชสนิทกันมากขึ้นและไว้ใจกันมากขึ้น @ห้องเรียน “วันนี้เรามาไวเกินไปเหรอ” ฉันพูดขึ้นเมื่อเราสองคนเดินเข้ามาด้านในห้องเรียนแต่กลับไม่พบใครเลย “เวลาปกตินะ” ทรัชก้มลงมองนาฬิกาข้อมือก่อนจะพูดออกมาอย่างแปลกใจเช่นกัน “แปลกจัง ทำไมไม่มีใครมาเลย” ฉันพึมพำขึ้นก่อนที่ทรัชจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดูอะไรบางอย่าง “ฉันรู้แล้วทำไมไม่มีใครมาเลย” “ทำไมเหรอ” “วันนี้อาจารย์งดคลาสน่ะ ฉันไม่ได้เปิดอ่านไลน์กลุ่มเลยไม่รู้” “งั้นเราก็มาเก้อเลยสิ” ฉันเอ่ยออกไปอย่างเซ็งๆ “ไหนๆก็ขับรถมาแล้ว เราไปดูหนังกันไหม” แล้วทรัชก็พูดชวนฉันขึ้น “เอ่อ…มันจะดีเหรอ” “อืม ไปกันเถอะ” มือหนาเอื้อมมาจับมือฉันพาเดินไปโรงหนังทันทีโดยไม่เปิดโอกาสให้ฉันได้ขัดขืนใดๆ “เธอชอบดูหนังแนวไหนเหรอ” “เราดูได้ทุกแนวเลย” “งั้นดูหนังผีกันดีไหม” “เอ่อ…” ยังไม่ทันที่ฉันจะตอบตกลงอะไร ทรัชก็กดซื้อตั๋วหนังมาเรียบร้อยแล้ว ก่อนจะจับมือฉันพาเดินเข้ามาในโรงหนังที่ตอนนี้เริ่มฉายหนังแล้ว เราสองคนก็นั่งดูกันไปจนกระทั่ง “เธอว่าตอนนี้ผีจะโผล่มาไหม” เมื่อดูหนังไปได้สักพักทรัชก็หันมาถามฉันที่หันหน้าหนีอย่างไม่กล้าดู “ระ เราก็ไม่รู้เหมือนกัน” “ก็เธอเอาแต่หันหน้าหนี ลองหันมาดูสิจะได้รู้” มือหนาจับใบหน้าของฉันให้ไปมองจอ “อร้ายยย!” แล้วฉันก็ต้องเบิกตากว้างจนหันไปซบอกทรัชทันทีด้วยความตกใจเพราะตอนที่ทรัชจับหน้าให้ฉันมองจอเป็นจังหวะที่ผีหน้าเละๆโผล่มาเต็มจอเลย “ฮื่ออ ไม่เอาแล้วไม่ดูแล้ว” ฉันเอ่ยบอกไปเสียงสั่นๆอย่างทนไม่ไหวแล้ว ฉันเป็นคนกลัวผีมากๆแต่ต้องมาดูหนังผีแบบนี้ ฉันอยากจะร้องไห้ออกมาเลยจริงๆ “ไม่ต้องกลัวนะ ฉันอยู่กับเธอนี่ไง” มือหนายกขึ้นมาลูบหลังฉันเบาๆเพื่อปลอบประโลม แล้วเขาก็กอดฉันไว้จนหนังจบ “หนังจบแล้ว” ทรัชเอ่ยบอกเสียงเบา ทำให้ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองหน้าจอก่อนจะหันกลับมามองใบหน้าหล่อของทรัชอีกครั้ง “ถ้ากลัวผีก็น่าจะบอกกันสิ” เขาพูดพร้อมกับยกมือขึ้นมาลูบหัวฉันเบาๆ “…” ฉันได้แต่เงียบไปกับการกระทำที่แสนอ่อนโยนของเขาจนทำให้หัวใจของฉันเต้นแรงขึ้นมา “ต่อไปถ้าเธอไม่ชอบอะไรก็บอกฉันตรงๆเลยนะ” “อืม” ฉันก็พยักหน้าตอบ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเรากอดกันอยู่ ฉันจึงรีบผละตัวออกจากเขาทันที “หึ กอดอยู่ตั้งนานไม่น่าจะตกใจแล้วนะ” ทรัชแสยะยิ้มพูดขึ้น “ทรัชอะ” “ไปหาไรกินกันเถอะ” แล้วมือหนาก็เอื้อมมาจับมือฉันพาเดินออกจากโรงหนังไปทันที ปั่ก! “โอ๊ย! / อะ” แต่ทว่าขณะที่เรากำลังเดินออกมา จู่ๆก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาชนทรัชเต็มแรง จนแก้วน้ำในมือของเธอหกใส่ทั้งตัวเธอเองและทรัชเลอะเต็มเสื้อ “ขะ ขอโทษค่ะ” หญิงสาวรีบเอ่ยออกมาอย่างรู้สึกผิด “ไม่เป็นไรครับ” ทรัชก็ตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงสุภาพ “แต่เสื้อคุณ” “ผมไม่เป็นไรจริงๆครับ” “ขอโทษอีกครั้งนะคะ” เธอไหว้ทรัชด้วยความรู้สึกผิด “ครับ” ทรัชพูดจบ หญิงสาวก็ก้มหัวขอโทษอีกครั้งและเดินออกไปทันที “เสื้อเปียกหมดเลย เราจะไปหาไรทานทั้งที่ทรัชเสื้อเปียกๆแบบนี้ไม่ได้หรอก” ฉันหันไปพูดกับทรัช “เดี๋ยวไปซื้อใหม่เอาก็ได้” “เสียดายเงินแย่ เราว่าทรัชกลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อดีกว่านะ เรายังไม่ค่อยหิว” ฉันตอบกลับไปตามจริง ทรัชก็นิ่งไป “งั้นเอางี้ ฉันขอกลับไปเปลี่ยนเสื้อที่คอนโดนะ” “ฮะ!” ฉันทำหน้างุนงงขึ้นมาทันที “คอนโดฉันใกล้กว่าบ้าน ไปคอนโดสะดวกกว่า” “แต่..” “เปลี่ยนแป๊บเดียว แล้วเดี๋ยวฉันพาเธอมาหาไรกิน โอเคไหม” ทรัชถามขึ้น ฉันก็ทำหน้าคิดหนัก แต่เมื่อมองไปที่เสื้อของเขา ฉันก็ต้องจำใจตอบตกลงอย่างทำอะไรไม่ได้เพราะฉันเป็นคนบอกไม่ให้ทรัชแก้ปัญหาด้วยเงินเอง “งั้นไปกันเถอะ” แล้วทรัชก็จับมือฉันมาที่รถและขับรถพาฉันไปยังคอนโดของเขาทันที

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more