BAD LOVE 4 ทำแผลให้

1309 Words

เช้าวันต่อมา “คุณจะรีบไปไหนคะ” สิรินเอ่ยถามธานินที่กำลังเดินลงบันไดมาจากชั้นบน “ผมต้องรีบไปประชุม” “คุณจะไม่ทานข้าวกับฉันและลูกหน่อยเหรอคะ” “ช่วงนี้มีโปรเจกต์ใหม่ ผมยุ่งๆ” “ยุ่งเรื่องงานหรือเรื่องนังบ้านเล็กกันแน่” สิรินพูดแดกดันใส่สามี “นี่คุณ ผมบอกไปแล้วไงว่านภาไม่ใช่เมียน้อยผม ถ้าคุณไม่เชื่อผมก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้วนะ” ธานินตอบกลับไปด้วยท่าทีเหนื่อยใจ เพราะเขาอธิบายให้สิรินฟังหลายครั้งแล้ว แต่สิรินไม่เคยรับฟังเขาเลย แล้วทั้งคู่ก็ตั้งท่าจะทะเลาะกันอีกครั้ง “ก็สิ่งที่คุณทำมันทำให้ฉันไม่เชื่อเองนี่” “แต่คุณก็ควรจะรับฟังผมบ้าง ไม่ใช่เจอหน้าก็พูดจาแดกดันใส่กันแบบนี้” “ถ้าอยากให้ฉันฟังก็ไล่มันสองคนออกไปสิ” “คุณสิรินฟังนะ ผมกับนภาไม่ได้เป็นอะไรกัน นภาเขา…” ยังไม่ทันที่ธานินจะพูดจบ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ครืดด ครืดด~ ธานินเลิกสนใจสิรินและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสายทันทีก่อนจะเดินออกไปด้วยความรีบร้อน “ฮัลโหล ฉันกำลังไป เตรียมทุกอย่างไว้ให้พร้อม” เสียงธานินคุยโทรศัพท์เดินห่างออกไป ทำให้สิรินกำหมัดแน่นเพราะเขายังคุยกับเธอไม่จบ แต่ธานินก็เลือกที่จะไม่สนใจเธอและเดินหนีไปทันที “นังเรียม” สิรินตะโกนเรียกแม่บ้านคนสนิท “คะคุณผู้หญิง” “ไปตามนังสองแม่ลูกนั่นมาจัดโต๊ะอาหาร ฉันอนุญาตให้เธอใช้มันได้เต็มที่” “เสร็จแล้วก็ไปตามคุณทรัชมาทานข้าว” “ได้เลยค่ะคุณผู้หญิง เดี๋ยวเรียมจัดการให้ค่ะ” เรียมยิ้มออกมาอย่างน่าหมั่นไส้ก่อนจะรีบเดินออกไปทำตามคำสั่งเจ้านายทันที ด้านพราวฟ้า “คุณเมียน้อยคะ คุณเมียน้อย” เสียงป้าเรียมตะโกนเรียกอยู่หน้าบ้านทำให้ฉันเดินออกไปดู “ขอโทษนะคะ แม่ฉันไม่ใช่เมียน้อย” เมื่อเปิดประตูออกมาฉันรีบพูดขึ้นทันที “จะใช่หรือไม่ใช่ฉันไม่รู้หรอกนะ แต่คุณผู้หญิงให้มาตาม” “มีอะไรเหรอพราว” แล้วแม่ก็เดินมายืนด้านข้างฉัน “คุณผู้หญิงให้มาตามพวกเธอไปจัดโต๊ะอาหารเดี๋ยวนี้” “จัดโต๊ะอาหาร” แม่ทวนคำนั้นขึ้นมา “ใช่ รีบตามมาล่ะ ถ้าชักช้าเดี๋ยวคุณผู้หญิงจะอารมณ์เสีย” ป้าเรียมพูดจบก็เดินออกไปทันที ฉันจึงหันมาพูดกับแม่ “เดี๋ยวพราวไปทำเองค่ะ” “ไม่เป็นไรลูก ไปด้วยกันเนี่ยแหละ คุณสิรินคงไม่เกลียดเราแล้ว ถึงยอมให้ไปจัดโต๊ะอาหารให้ แม่อยากไปทำให้คุณสิริน” “ก็ได้ค่ะแม่” แล้วฉันกับแม่ก็เดินเข้ามาในบ้านหลังใหญ่และช่วยกันจัดโต๊ะอาหารทันที ผ่านไปสักพัก เคร้ง! ขณะที่ฉันกำลังถือจานอาหารเพื่อมาวางบนโต๊ะนั้น จู่ๆ เสียงเหมือนอะไรบางอย่างตกก็ดังขึ้น ทำให้ฉันรีบเดินมาดูตามเสียงก็เห็นว่าแก้วตกแตกกระจายเต็มพื้นไปหมด “แม่เป็นอะไรไปคะ” ฉันรีบเดินเข้าไปหาแม่ทันที “แม่ไม่เป็นไรลูก แค่หน้ามืดนิดหน่อย” แม่พูดด้วยสีหน้าซีดเซียว “พราวว่าแม่ไปพักก่อนดีกว่านะคะ เดี๋ยวพราวทำเองค่ะ” ฉันรีบประคองแม่กลับมาพักที่เรือนหลังเล็กทันทีโดยไม่ให้แม่ได้ทักท้วงใดๆ “แม่โอเคแล้ว พราวไปจัดโต๊ะอาหารให้เสร็จเถอะลูก เดี๋ยวคุณสิรินลงมาจะไม่พอใจเอานะ” แม่เอ่ยบอกฉัน “งั้นเดี๋ยวพราวรีบทำให้เสร็จ แล้วจะรีบกลับมาหาแม่นะคะ” แม่พยักหน้าตอบ ฉันก็รีบเดินกลับมาที่โต๊ะอาหารในบ้านใหญ่ทันที “เสร็จหรือยัง” เสียงแหลมของคุณสิรินเอ่ยถามขึ้น “ใกล้เสร็จแล้วค่ะ” ฉันเอ่ยบอกและรีบก้มลงเก็บเศษแก้วที่แตกด้วยความรวดเร็ว “โอ๊ยย!” แต่จู่ๆ ขณะที่ฉันกำลังใช้มือเก็บแก้วที่แม่ทำตกอยู่นั้น เท้าของคุณสิรินก็เดินเข้ามาเหยียบมือฉันเต็มแรงจนฉันร้องออกมาด้วยความเจ็บทันที “โทษที ฉันมองไม่เห็น ใครใช้ให้เธอเอามือมาวางขวางเท้าฉันไว้ล่ะ” คุณสิรินเหยียดยิ้มพูดขึ้น “ขะ ขอโทษค่ะ” ฉันเอ่ยออกไปเสียงสั่นๆ เพราะรู้สึกเจ็บที่มือมาก ทำให้ฉันต้องฝืนตัวเองรีบเก็บเศษแก้วจนเสร็จและลุกขึ้นเอ่ยบอกคุณสิริน “หนูขอตัวก่อนนะคะ” “เชิญ” แล้วฉันก็รีบเดินออกมาทันทีก่อนจะมาหยุดนั่งลงที่โต๊ะใต้ต้นไม้ในสวนหลังบ้าน “โอ๊ย!” ฉันพึมพำออกมาเบาๆ พร้อมกับดึงเศษแก้วเล็กๆที่บาดมืออยู่ออก “เจ็บจัง” เลือดไหลซิบๆบนมือเล็ก หมับ! จู่ๆ มือหนาของใครบางคนก็ดึงมือฉันไป ทำให้ฉันตกใจรีบเงยหน้าขึ้นไปมอง “คุณทรัช” “โชคดีที่บาดไม่ลึก” เรียวปากหนาเอ่ยออกมาแผ่วเบาก่อนจะนั่งลงข้างฉันและจับมือฉันมาไว้บนตักของเขา “ทำอะไรคะ” ฉันถามออกไปด้วยความไม่เข้าใจ “ทำแผลให้ไง” แล้วสายตาของฉันก็เหลือบไปเห็นกล่องยาที่วางอยู่ด้านข้างตัวของทรัช “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันทำเองได้ค่ะ” ฉันกำลังจะดึงมือออก แต่มือหนาก็จับมือของฉันไว้แน่น “อยู่เฉยๆน่า” ทรัชมองหน้าฉันด้วยแววตาดุๆ ทำให้ฉันไม่กล้าที่จะดึงมือออก แล้วเขาก็ค่อยๆทำแผลให้ฉันอย่างเบามือที่สุด ฉันก็หันไปมองหน้าเขานิ่ง ทรัชเป็นคนหน้าตาดีมากๆเลยนะ เรียกได้ว่าหล่อโคตรๆเลยแหละ ฉันมองใบหน้าหล่อๆของเขานิ่งเหมือนถูกมนสะกดอยู่อย่างนั้น “เสร็จแล้ว” แล้วเขาก็เงยหน้าขึ้นมาทำให้เราเผลอสบตากันโดยไม่ได้ตั้งใจ “จะจ้องฉันอีกนานไหม” เรียวปากหนาเอ่ยออกมา ทำให้ฉันได้สติรีบผละสายตามองไปทางอื่นทันที “เอ่อ..ขอบคุณนะคะ” ฉันรีบดึงมือออกจากมือเขา “ไม่เป็นไร” เขาตอบกลับมาก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงทำท่าจะเดินออกไป ฉันก็มองแผ่นหลังของเขานิ่งๆ แต่จู่ๆ ทรัชก็หันกลับมามองหน้าฉันอีกครั้ง “ต่อไปไม่ต้องเรียกคุณหรอกนะ เรียกฉันว่าทรัชเฉยๆดีกว่า เราอายุเท่ากัน มาเป็นเพื่อนกันดีกว่านะ” เขาเอ่ยออกมาน้ำเสียงปกติก่อนจะยกยิ้มให้ฉัน “เป็นเพื่อนกันงั้นเหรอ” ฉันทวนคำนั้นออกมา “เธอไม่อยากเป็นเพื่อนกับฉันเหรอ” เขาเลิกคิ้วถามขึ้น “อยากเป็นสิ ใครจะไม่อยากเป็นเพื่อนกับทรัช” ฉันรีบตอบกลับไปทันที “หึ” เขาก็แสยะยิ้มตอบกลับมา “งั้นเราเป็นเพื่อนกันแล้วเนอะ” ฉันเอียงคอถามขึ้น เขาก็พยักหน้าตอบกลับมา ก่อนจะเดินออกไปทำให้ฉันยิ้มกว้างออกมาทันที แล้วฉันก็ก้มลงไปมองแผลบนมือที่ตอนนี้มีพลาสเตอร์ลายน้องหมีทำรูปหัวใจปิดแผลอยู่อย่างน่ารัก ฉันยกมืออีกข้างขึ้นมาลูบเบาๆ “อย่างน้อยทรัชก็ไม่เกลียดเราเหมือนคุณสิริน” ฉันยิ้มกว้างออกมาอย่างดีใจ และรู้สึกประทับใจอย่างบอกไม่ถูก เขาแสนดีกับฉันเหลือเกินทั้งที่แม่ของเขาเกลียดฉันมากๆ “ขอบคุณนะ” ฉันพูดกับพลาสเตอร์ที่ทรัชแปะไว้ให้และยิ้มออกมาอีกครั้ง

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more